Lost again (part 2)

wet-49

(vanaf Tijs gezien).

'Mila, rustig.' zeg ik tegen Mila.


'ga even zitten.'


Hijgend gaat Mila op het dek van het vliegtuig zitten.


van vermoeidheid wrijf ik met mijn handen door mijn haar.


gisteren was een vreselijke dag.


vooral omdat ik iedereen moest helpen.


helpen om het vliegtuig uit te komen, helpen om iedereen op het vliegtuig te zetten, helpen om iedereen in slaap te laten vallen, en nu helpen om Mila te redden.


Mila ziet er ook echt niet meer uit.


haar hoofd, haar armen, echt alles zit voor met schaafwonden, schrammen, en erger.


ik vraag me echt af hoe zo'n meisje van 15 dit allemaal opvat.


ik bedoel, ik ben al volwassen en zij nog maar een kind.


'Tijs!' hoor ik Lenna's stem roepen.


ik kijk om en zie Lenna met rode ogen aankomen rennen.


nee, wat nou weer?


'wat is er lieverd?'


'Noa is verdronken!' roept ze buiten adem.


nee, niet nog iemand dood toch?


'shit, waar is ze?' vraag ik.


snel wijst Lenna de plek aan.


'let even op Mila.' zeg ik.


net als ik wil op staan zie ik haar even een hele gemene grijns trekken naar Mila.


'wat doe je?' vraag ik haar.


ze negeert het, maar ik vertrouw haar ineens helemaal niet meer.


goed, ze is dan wel 15 maar toch, je weet maar nooit wat dat kind allemaal in d'r hoofd haalt.


'ik blijf bij Mila. jij kijkt of je wat kunt doen voor Noa, en snel een beetje.' zeg ik met een stalen blik.
een tikje geschrokken kijkt ze me aan, maar beent dan toch snel weg naar Noa.


'Noa?' vraagt Mila, met een zwakke en schorre stem, waardoor ze ineens een ontzettende hoestbui krijgt.


'sst, rustig. adem door je neus Mila.' zeg ik snel en klop op haar rug.


maar ze blijft hangen in haar hoest, en het lukt haar niet meer normaal te ademen.


'Mila, blijf rustig!' zeg ik, maar het werkt niet.


misschien kan Joep helpen.


'Joep!' schreeuw ik, in de hoop dat hij het hoort.


'Joep! kom snel!'


ineens zie ik Lenna weer verschijnen.


ze heeft haar hoofd laag hangen en kijkt verdrietig, maar ik heb nu even geen tijd.

'Lenna, help me even!' roep ik naar haar, en gebaar met mijn handen.


'wat?' roept ze verdrietig.


'help me met Mila!' roep ik terug.


'ja doei! Noa is dood oké!' schreeuwt ze.


Mila blijft nog steeds hoesten, en maakt nu half stikkende geluiden.

we moeten iets doen.


'Lenna kom godverdomme nu helpen we kunnen niet nog meer doden hebben!' schreeuw ik woedend.

ze lijkt te schrikken en haast zich naar me toe.


'ja, wat moet ik dan doen?' vraagt ze op een ietwat vervelende toon.


'haal water, snel!' zeg ik, en klop stevig op Mila's rug, maar het lijkt alsof het daardoor alleen maar erger wordt.


oja, shit!

Mila had op het begin verteld dat ze iets aan haar rug had!


'sorry, sorry!' roep ik in paniek.

een minuut later zie ik Lenna aan komen rennen, met water in haar handen, dat er uitdruppelt.
'voorzichtig!' zeg ik, en gebaar dat ze het over Mila heen kan gieten.


vol afschuw laat ze het water op Mila's gezicht lopen.


'waar heb je het water vandaan?' vraag ik na een tijdje.


'zee.' zegt Lenna doodsimpel.


'zee?!' roep ik in paniek.


'ja?' zegt ze.


ik schud met mijn hoofd en staar ongelovig naar Lenna.


'zeewater moet je haar niet laten drinken! dat weet een kind zelfs!'


ze kijkt snel weg.


'zeewater droog je van uit Lenna!'


'sorry hoor.' zegt ze beledigt en staat op.


gelukkig hoest Mila minder maar toch is er nog steeds iets mis.


'Lenna nu je toch weggaat, zoek Joep even en vraag of we al naar binnen kunnen.'


'binnen?' vraagt ze met samengeknepen ogen.


ik zucht, dat ze het nou nog niet weet.


'binnen, naar beneden, passagiersstoelen.' zeg ik.


'is het daar niet helemaal zeiknat?'


'ja, maar beter dan hier met al die wind zitten.

'
ze knikt, loopt naar waar je naar beneden kan klimmen, en laat zich zakken.


god, hoe gaan we dit overleven?