Lost again (part 2)

helicopter-84

(vanaf Tijs gezien).

'Hello?' ik ren naar een van de mannen toe.

'please, can you extinguish the hut?'

ik kijk hem met grote ogen aan.

'no, we need to help the other people here.'

'no, you don't understand! in the hut are two children!' roep ik.

'shit.' scheldt hij binnensmonds.

'Pete and Steve, come here!' schreeuwt hij.

twee van de mensen komen op hem af gerend.

het roept tegen ze, wat hun opdracht is en met z'n drieën rennen ze naar het hutje.

ondertussen is Mila nergens meer te bekennen.

ze zit vast al in de helikopter.

alle mensen van de kooi zitten bij elkaar.

sommige huilen, of kijken glimlachend om zich heen en van anderen kan ik hun gezichtsuidrukking niet lezen, omdat het zo donker is.

waar is het kleine jongetje?

ik loop naar Lenna.

ze kijkt me glimlachend aan.

'waar is het jongetje?' vraag ik.

'ehm, die was ook mee naar de helikopter.' zegt Lenna.

'ze zijn Noa en Jack aan het redden.' zeg ik na een tijdje stilte tussen ons.

'Noa en Jack, die zijn dood.' zegt Lenna en kijkt naar beneden.

'nee, Mila zei dat ze in het hutje waren, die nu in de fik staat.'

geschokt kijkt ze me aan.

'wat? nee dat...' ze slaat een hand voor haar mond.

'everyone, come to me. I send you to the helicopter.' roept een van de mannen.

gelijk komt iedereen naar hem toe.

'you go home.' zegt hij met een glimlach.

'follow me.'

de meeste mensen roepen en lachen blij, maar ik kijk met een serieus gezicht.

'and where are Jack and Noa?' vraag ik roepend.

hij draait zich om en wijst naar rechts.

de hele groep kijkt naar rechts en daar in de verte zien we ze.

'Noa!' gilt Lenna en rent naar Noa en Jack die met een blusdeken om zich heen, stapje voor stapje dichterbij komen.

als ze uiteindelijk bij ons staan, zie ik hoe erg ze er aan toe zijn.

Noa's haar is een grote klit, hun gezichten zitten vol met modder en hun kleren zijn gescheurd.

Jack heeft een grote brandwond op zijn gezicht, en Noa een hele grote schaafwond op haar arm.

maar voor nu gaat het er om dat we het hebben gered.

er verschijnt een glimlach om mijn mond.

we hebben het gered!

met de hele groep lopen we naar de reusachtig grote helikopter op het strand.

-

(vanaf Mila gezien).

met een misselijk gevoel wordt ik wakker.

mijn ogen gaan langzaam open.

waar ben ik?

voor me zit een grote groep personen, en ik hoor een hard geluid en voel getril.

dan pas merk ik op dat Noa naast me zit.

wacht, wat zei ik daar?

Noa?

ze leeft nog.

glimlachend kijk ik haar aan.

'Noa.' fluister ik.

meteen draait ze zich om en verschijnt een glimlach op haar gezicht.

'Mila!' er verschijnen tranen in haar ogen, net als in die van mij.

'we hebben het gered, hè?' fluister ik vragend.

ze knikt blij.

'waar zijn we?' 

'in de helikopter zijn we, op weg naar huis. naar Nederland.'

ik weet niet wat, maar een zo ontzettend blij gevoel stroomt door mijn lichaam heen.

ik zie mijn ouders, mijn broertje Noa, mijn vriendinnen en David weer terug.

David mijn lieve Engelse vriend.

maar vindt ik hem eigenlijk nog wel zo leuk? Jack is ook zo aardig.

ik schud onmerkbaar mijn hoofd, nu niet over in zitten, je gaat naar huis.

'sorry, maar ik ben een beetje moe.' zeg ik.

'is niet erg! ik snap het. ga maar slapen.' glimlacht Noa.

met een tevreden gevoel vallen mijn ogen dicht.

Netherlands, here we come!

-

(vanaf Lenna gezien).

gapend gaan mijn ogen open.

ik kijk uit het kleine raampje naast me.

er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.

ik duw tegen Tijs' schouder.

hij schrikt wakker.

'slaapkop! kijk eens uit het raampje!' 

hij kijkt en ook bij hem verschijnt een glimlach.

we zijn er bijna! Nederland kun je al zien.

ik slaak een zucht van blijheid.

dan komt er zo'n man binnenstappen.

'we gaan bijna landen. we landen bij het ziekenhuis, daar staan jullie familie-leden op jullie te wachten.' zegt hij.

er verschijnt een grote glimlach.

ook andere mensen worden opgewonden en blij van het nieuws.

even later landen we op een helikopter plek, vlak naast het ziekenhuis.

en al gauw worden we omsingeld door ambulances die ons naar het ziekenhuis toe gaan brengen.

één voor één worden we de helikopter uitgehaald.

ik doe mijn ogen dicht, zet de eerste stap op de Nederlandse grond en open weer mijn ogen.

thuis!