Lost again (part 2)

tired again- 45

heey,

ik heb alle hoofdstukken die het niet deden verwijderd, en nu opnieuw gemaakt.

dus ik hoop dat ze het nu wel doen!

veel leesplezier!

XXX xleeniex

'Eten!' roept Tijs vanuit het keukentje.


Zuchtend stop ik mijn laptop weg.


De laatste paar dagen gaat het slecht.


Heel slecht.


Iedereen heeft de hoop opgegeven, en ik moet toegeven dat ik het ook heb opgegeven.
We kunnen alleen nog maar wachten op ons dood heb ik het idee.


Met Jack gaat het nog veel slechter, Lisa is dood, Noa en Lenna zitten alléén maar samen, Joep en Tijs proberen er nog het beste van te maken, en ik zit hier met mijn gewonde arm.


Ik weet niet of het met mijn arm ooit nog goed gaat komen, want je wilt niet weten hoe het eruit ziet en elke keer als ik hem ergens tegen aan stoot, doet het ondraaglijk veel pijn.

En hier zit ik dan.


Alleen.


Helemaal achterin.


De rest zit een beetje voorin zachtjes te kletsen en Jack zit in de cockpit.


Hij slaapt nog alleen maar, en als hij wakker is duurt het maar een paar minuten en hij slaapt weer.
Ik kijk uit het raam en zie dat het al aardig donker is.

'Hier Mila.' zegt Tijs en geeft met het "eten" aan.


Tijs' haar zit helemaal door de war, en hij heeft enorme wallen onder zijn ogen

.
ik glimlach en pak het Oreo koekje.


Één maar.


Ik zucht en haal hem zorgvuldig uit elkaar tot ik twee helften heb.


Langzaam stop ik het in tweeën gedeelde koekje in mijn mond.


Dit is toch geen avondeten meer?


Binnen de kortste keren is echt alles op, en gaan we het niet meer redden.


Ik voel een warme traan over mijn wang glijden.


En dit allemaal door Nova.


Waarom ik?


Waarom Noa?


Waarom?


En die droom, wat had dat te betekenen?


Nova zit dichterbij dan ik denk.


Nee, dáár kan ik veel mee.


Hij zit niet in het vliegtuig, dat weet ik zeker, want toen hij me uit het vliegtuig gooide en het vliegtuig vervolgens liet neerstorten, vloog hij weg met een parachute.


Weer voel ik een traan.


Ik merk dat mijn Oreo koekje al helemaal op is, en dat ik nog steeds honger heb.


Kunnen we niet nog een keer vis vangen ofzo?


Nee, dat hebben we al geprobeerd en we hebben niks gevangen.


Zouden we dan echt doodgaan?


Hoe zou het voelen?


Voel je het aankomen?


Met mijn hand knijp ik in de leuning.


Ik wordt helemaal gek van alle gedachtes en gek van mezelf.


Zachtjes snik ik en pak een gele kaart die in het vakje van touw voor me zit.


Op de kaart staat wat je moet doen in geval van nood.


Iets waar we nu echt helemaal niks meer aan hebben.


'jongens,' hoor ik ineens een stem zeggen.


het is Joep.


'er is alweer storm op komst.'