Lost again (part 2)

Tired-35

De dagen gaan langzaam voorbij.

Elke dag lijkt wel een week te duren.

Zuchtend zit ik op de passagiersstoel.

Eergisteren heb ik de hele dag buiten gezeten, en heb niks gevangen.

Niet één klein visje.

Het enige dat ik ervan over heb gehouden is een flinke verkoudheid en vreselijke hoofdpijn.

Oja, en met mijn gewonde arm gaat het steeds maar slechter.

Met Jack gaat het ook steeds slechter.

Hij zit al twee dagen in de cockpit te slapen en als hij wakker is, is hij alleen maar ziek.

Noa gaat steeds meer met Lenna om, en het lijkt of niemand me meer aardig vindt.

Ook nu zit Noa bij Lenna.

Waar we normaal met zijn tweeën zaten, zit ik nu alleen.

En het eten raakt op.

We hebben geen ontbijt meer, een mini lunch en wel nog avond eten.

Het avondeten bestaat uit koekjes.

Tijs is even bij Jack gaan kijken, Joep maakt het avondeten, Lisa zit verdiept in een boek te lezen, en Lenna en Noa zitten met elkaar te giechelen.

Ik kijk uit het kleine raampje, die nu helemaal viezig is geworden door de zoute druppels zeewater, en slaak nog een zucht.

Alweer bijna een dag voorbij, alweer bijna een dag langer overleeft.

Ik zou er echt alles voor over hebben om mijn ouders weer te zien en mijn broertje Noa.

Verveelt zit ik een beetje aan mijn nagels te pulken, en luister naar de geluiden.

'Vindt jij Mila ook zo'n trut?' hoor ik ineens de schelle stem van Lenna vragen.

Ik rol met mijn ogen en probeer het te negeren.

'Ja zij is echt een bitch.' hoor ik Noa achter me fluisteren.

Die zin hakt er in.

Het lijkt alsof er een schok door mijn lijf gaat.

Een schok van verdriet, boosheid, en teleurgesteldheid.

Meende Noa dit?

Heeft ze al die tijd tegen me gelogen?

Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken.

Ik sta op om naar de wc te lopen.

De eerste stappen gaan rustig, maar ik voel de tranen al rollen, dus ren ik het laatste stuk en gooi de wc met een harde klap dicht.

Op de wc barst ik in tranen uit.

Ik wil hier niet meer zijn.

Weg van dit kut vliegtuig.

Weg van alles.