Lost again (part 2)

Waiting for fish-34

Ik slaak een diepe zucht, en gaap nog eens diep.

Al -volgens mij- een uur zit ik te staren naar de zee.

Ik heb nog maar twee boterhammen om als aas te gebruiken.

Meer dan de helft is de zee al ingegooid zonder dat er een vis heeft gebeten.

Lisa heeft voor een net gemaakt van de rekjes waar de tijdschriften in zitten.

Het net zit weer met een touw vastgebonden aan de bovenkant van het vliegtuig.

En op het vliegtuig zit ik, te rillen van de kou.

De zon staat op zijn hoogst, maar toch is het totaal niet warm.

Maar het is zomer, waarom is het dan zo koud?

Ik besluit nog een paar kruimels

Brood in het net, die op het water dobbert, te gooien.

Zou er wel vis zitten?

Ja, in een zee zit altijd vis.

Met trillende handen trek ik de capuchon, van mijn te grote vest die ik al dagenlang aanheb, over mijn hoofd.

'Heb je koud?' vraagt Joep zo te horen ineens.

ik knik zachtjes, en zie Joep alweer verdwijnen.

Waarschijnlijk pakt hij iets.

Ik sla mijn handen over mijn knieën en maak me zo klein mogelijk, om het nog een beetje warm te hebben.

Steeds krijg ik weer een vraag in mijn hoofd, die ik mezelf ongeveer elke dag afvraag.

Hoelang zouden we hier nog zitten?

(Vanaf ... gezien).

Gisteren weer een dag voorbij.

Duizelig en misselijk zit ik op het ruwe zand.

De grote koude golven slaan stuk in de branding.

Het koude water raakt de topjes van mijn tenen.

Ik hoop dat hij het werk goed gaat doen.

(Weer vanaf Mila gezien).

'Een deken voor mevrouw.' hoor ik een stem na een tijdje zeggen.

Klappertandend draai ik me om en zie Joep staan met een heel dik geel vest in zijn handen.

'Ach, meisje, heb je het echt zo koud?' Vraagt hij bezorgt.

Ik knik met mijn hoofd.

'Moet je niet even binnen zitten?'

Tja, het kan natuurlijk wel, maar dan hebben wij geen vis, en we moeten eten krijgen.

'Nee hoeft niet.' zeg ik trillend.

'Oke.' zegt hij en overhandigt me de "deken".

'Oja, we waren Jack helemaal vergeten, en hij heeft dus wel de beschimmelde boterham opgegeten, maar we hebben het hem voor nu nog even niet vertelt.'

Meteen schrik ik op.

'Gaat hij dood?' floept eruit.

'Shit, sorry.' piep ik erachteraan.

'Nee, we denken het niet. Maar ik moet weer even gaan. helpen met de anderen.'

Ik knik snel en Joep loopt weg.

Gotver, waarom reageer ik toch altijd op de verkeerde manier?

Ik zucht alweer en trek het warme gele vest aan.

Dat is beter.

Ik werp nog een paar kruimels in het net, en begin in mezelf een liedje te zingen. (Niet denken dat ik gek ben, want je moet toch iets doen als je je verveelt?)

'My hands, your hands, tied up like two ships. drifting weightless, waves try to break it. i'd do anything to save it.

Why is it so hard to say it?'

En zo zing ik het hele liedje van One Direction.