Lost again (part 2)

blikje vangen-62

(weer vanaf Mila gezien).

eindelijk gaan mijn slaperige ogen open.

vannacht was een erge nacht.

weer een nachtmerrie.

ik kan het me niet meer heel goed herinneren, maar ik weet wel nog dat Deadline mijn moeder probeerde te vermoorden.

ook net zoals mijn vader, zei mijn moeder iets.

en die zin weet ik nog precies:

vertrouw niet zomaar iedereen, pas op de zwarte scooter.

nog steeds snap ik de zin niet.

het eerste gedeelte snap ik: want ik vertrouw Lenna niet meer.

maar het tweede deel is me een raadsel.

pas op de zwarte scooter?

welke zwarte scooter?

misschien betekend het ook wel niets, of misschien juist wel.

gapend trek ik mezelf overeind.

Joep en Lenna liggen nog precies op dezelfde plek te slapen als gisteravond.

ik besluit op te staan.

meteen hoor ik mijn buik; ik moet eten.

oja! ik zou gaan proberen het blikje met water te gaan vullen en het zout eruit te halen.

het blikje ligt nog steeds bij het raampje rechtsvoor.

ik pak het blikje en loop naar de deur van het vliegtuig.

het water klotst tegen het vliegtuig en ik moet zeggen dat ik het hier al een stuk warmer is buiten.

het is nog wel donker, de zon begint al op te komen, maar het is veel en veel beter dan helemaal op het begin.

waar zouden we nu eigenlijk drijven? bedenk ik me, terwijl ik het blikje laat vollopen met water.

het is een vraag die onbeantwoord blijft.

als het blik vol is gelopen met water, bedenk ik me iets.

ik moet boven op het vliegtuig klimmen, maar hoe ga ik dat doen met mijn arm?

het valt te proberen om erop te komen.

dus sta ik even later aan de rand van het vliegtuig.

de wind waait zachtjes en onder me zijn de golven.

in mijn gewonde arm heb ik heel losjes het blik vast, met mijn andere arm houd ik de rand boven me van het vliegtuig vast.

heel langzaam beweeg ik pijnlijke arm.

ik heb nog nauwelijks een beweging gemaakt, of er schiet al een steek in.

'gotverdom...' doordat ik hem nog een keer beweeg schieten er nog veel meer steken in, en trek ik wit weg van de pijn.

'auw!' schreeuw ik.

het blik glijd uit mijn handen.

'nee, nee, nee!' snel laat ik de rand boven me los en ga op mijn hurken zitten.

ik moet dat blikje zien te pakken.

terwijl mijn arm bonkt van de pijn, zit ik met mijn andere arm te vissen in het water.

ik strek mijn arm zo ver uit als ik kan, maar ik kom net een centimeter te kort.

arg was ik nou maar net ietsjes langer!

hebben we een stok ofzo?

zoekend kijk ik om me heen.

elke seconde dat ik wacht, drijft het blik weer verder af.

ik sta op, en loop weer naar binnen.

stok, stok, stok.

waar ben je?

oké, wie heeft er nou weer een stok in het vliegtuig?

ik kan mezelf wel op mijn hoofd slaan.

niemand, dus dat wordt improviseren.

misschien kleding!

links achter in het vliegtuig ligt de stapel kleren, dat weet ik.

half sluipend, half rennend, ga ik naar de stapel kleren toe.

Lenna en Joep liggen nog steeds te slapen.

tsss, luie mensen.

ik pak twee kledingstukken zonder te kijken wat, en glip snel weer terug naar de deur.

in een tiende van een seconde (oké, overdreven) heb ik een knoop in de twee kledingstukken gemaakt.

blijkbaar zijn het T-shirts.

een blauwe met witte strepen en een rode met kleine hartjes.

maar goed, dat maakt nu even niet uit.

ik houd het blauwe shirt vast aan de mouw en werp hem -met het rode shirt- in de zee.

gelukt! het rode shirt zit om het blikje heen.

voorzichtig trek ik mijn vangst naar binnen.

missie blikje vangen is geslaagd!

ik veeg een plukje verwildert haar achter mijn oor, en knijp de shirts met een kleine glimlach uit.

goed, nu nog boven op het vliegtuig komen, zonder dat er iets valt.

maar ineens hoor ik een ijselijke kreet, waardoor mijn nekharen rechtovereind gaan staan.

trillend blijf ik staan.

die stem klonk verdacht veel op Lenna's stem...