Lost again (part 2)

Crash-3

Langzaam wordt het vliegtuig kleiner, en blijf ik naar beneden storten.

Dat was het dan.

Maar ineens zie ik nog iemand uit het vliegtuig vallen.

Hij/zij duikt naar voren, en wordt voor mij steeds groter.

Shit! Nova!

Hij grijpt me vast bij mijn arm, maar ik sla hem weg.

Meteen vlieg ik perongeluk een stuk naar links.

'Gek! wat doe je?!' schreeuwt hij.

'Wil je dood ofzo?!'

Hij grijpt me nog een keer, dit keer steviger en trekt aan een touw, die aan zijn rugzak bungelt.

Ineens wordt ik met een harde schok omhoog getrokken.

Een parachute! hij heeft een parachute!

Maar dan haalt hij zijn pistool weer uit zijn zak en richt op mij.

'Nee! Nova niet doen!' schreeuw ik.

'Oke.' zegt hij en richt op het vliegtuig.

'Nee!' schreeuw ik.

Maar hij schiet al.

'Nova alsjeblieft!' smeek ik.

'Nog een keer je mond opentrekken en ik laat je los, begrepen?!' snauwt hij, en schiet weer.

Ineens zie ik dat er zwarte rook uit de motor komt.

'Nova!' schreeuw ik door mijn tranen heen.

Het vliegtuig zal neerstorten.

Noa.

Het vliegtuig schommelt nu gevaarlijk heen en weer, en maakt een oorverdovend hard geluid.

Ik durf niet meer te kijken, Noa en haar vader zullen te pletter storten.

Toch gaan mijn ogen niet dicht, en blijf ik staren naar het vliegtuig die nu naar voren kantelt, klaar om een noodlanding te maken.

Onder me zie ik de zee al dichtbij.

Ongeveer een paar honderd meter.

Nova stop zijn pistool weg, terwijl we langzaam naar beneden dwarrelen.

Links van me duikt het vliegtuig naar beneden.

'Noa.' huil ik.

Ik hoor een hard snijdend geluid, gevolgd door een harde klap.

Ik kijk naar beneden en zie het vliegtuig verdwijnen in de zee.

'En nu is het jouw beurt.' zegt Nova.

'Nova wat doe je?' schreeuw ik.

Voor ik het weet laat hij me los.

Ik stort naar beneden.

Het enige wat ik kan doen is toekijken hoe het hier eindigt.

Ik knijp mijn ogen dicht, en laat me gaan.

Dan voel ik de klap, het ijskoude water, en de pijn.

Ik wordt door de snelheid hard naar beneden in het water gedrukt.

Ik sper mijn ogen wijd open.

Vlakbij me zie ik het vliegtuig naar beneden zakken.

De lichten van het vliegtuig vallen uit, en het wordt steeds donkerder.

Ook is een groot deel van het vliegtuig zwaar beschadigd, een vleugel is voor een groot deel afgebroken.

Ik moet nu naar boven zwemmen merk ik.

Shit, waar is onder en waar is boven?!

Verschrikt kijk ik om me heen.

Ik kan geen kant op.

Tevergeefs zwem ik, en zwem.

Ik heb nauwelijks nog adem.

Naast me zie ik ineens het vliegtuig langzaam omhoog gaan.

Daar is dus boven.

Maar dan is het te laat, mijn longen vullen zich met het water.

Ik hoest en sluit mijn mond, maar het heeft al geen zin meer.

Alles wordt wazig, en zwarter.