Lost again (part 2)

The end-16

Misselijk.
Dat is het gevoel dat ik al urenlang heb.
Iedereen zit beneden, maar ik wilde hier op het vliegtuig blijven.
Elk moment kan de helikopter komen.
Ik wil niet.
Was ik maar weer dronken, net zoals gister avond, dan zou ik het helemaal niet door hebben.
Maar goed, nu zit ik dus hier.
Alleen.
De golven botsen zacht tegen het vliegtuig aan, waardoor ik af en toe een paar spetters in mijn gezicht krijg, en het vliegtuig nog steeds midden op zee dobbert.
Als ik nog een laatste wens zou mogen doen, wat zou het dan zijn? Vraag ik me af in mijn hoofd.
Ik denk naar mijn familie gaan, en zeggen dat alles goed komt en ze helemaal dood knuffelen.
In mijn hoofd zie ik al voor me hoe ik Noa - mijn broertje - optil, heen en weer zwaai, en hem ondertussen hard tegen me aandruk.
Nu pas merk ik dat er voor de zoveelste keer tranen naar beneden druppen.
Ik wrijf ze, met mijn natte mouw, weg.
Ik zucht nog een keer diep, en sluit mijn ogen.
Ineens hoor ik een vreemd geluid.
Het komt van heel ver weg.
Een zoem die steeds harder wordt.
Verschrikt open ik mijn ogen en zie in de verte een zwarte stip op me afkomen.
Shit, de helikopter!
In tranen ren ik het dek af, naar beneden.
Ik zie helemaal wazig door de tranen.
Als ik beneden ben schreeuw ik door het vliegtuig: 'de helikopter komt!'
Meteen sla ik een hand voor mijn mond.
Sommige mensen wilden door slapen.
Shit shit shit!
'Nee!' roept Noa.
Vanaf hier horen we nu ook het geluid.
Noa rent op me af en omhelst me stevig.
'Je bent mijn beste vriendin.' snikt ze.
'Jij ook.'

We blijven elkaar vasthouden, tot het geluid nog een heel stuk harder is geworden.
'Noa, ik durf niet.' huil ik.
'ik ook niet Miel.'
Snel loop ik van haar weg en klem me achter een stoel.
'Miel, dat heeft geen zin, kom hier zitten.' snift Noa en wijst naar de plek waar we op het begin van de rustige reis op weg naar huis ook zaten.
Voordat deze hel begon.
Trillend loop ik naar haar toe en ga zitten.
Iedereen om me heen - nouja, de vijf anderen- zitten hartverscheurend te huilen, wat het er voor mij ook niet makkelijker op maakt.
Ook Jack - die voor ons zit - moet huilen.
En zelfs - van wie ik het nóóit zou verwachten - ook Lenna.
Maar als ze me ziet, (probeert) ze me een boze blik te sturen, wat er meer uit ziet als een bange blik.
Ik draai mijn hoofd naar het raam en zie nu duidelijk de helikopter.
'Ik wil niet.' zeg ik al ongeveer voor de tiende keer tegen Noa.
Het geluid van de helikopter is nu snoeihard, en ik druk mijn handen tegen mijn oren.
Door het harde geluid en de wind die door de wieken van de helikopter waait, bungelt het vliegtuig hard heen en weer.
Ineens wordt ik misselijk, nog erger dan eerst.
Alles draait heen en weer.
Ik hoor het harde geluid van de helikopter door mijn hoofd galmen, en Noa die paniekerig naar me kijkt.
Shit, wat gebeurt er?
De helikopter is nu boven ons.
Ik hoor een hard geluid, en voel mijn rug weer.
Verkeerde beweging gemaakt.
Ik zak op de stoel in elkaar.
Door de pijn hap ik naar adem, en zie hoe alles ondertussen donkerder wordt.
Zwart.
Daar ga ik.