PORTAKAL ÇİÇEĞİ -HAZAL-TAMAMLANDI

4🔯

"Ben  mal değilim ve kimsenin olamam ! "

Elini kaldırıp kalbime koydu alnını alnıma yaslayıp aldığı nefesi yavaş yavaş geri bıraktı

"Bak burası benim "

Elini hızla itip kafamı kaldırdım . Oda kafasını kaldırıp yorgun bakışlarını koydu ortaya . Sanki bir anda altında ezildim o bakışların . Sonra kendime gelip

"Seni tanımıyorum bile ve sen gelmiş bana 'benimsin' diyorsun . Sonra karşıma geçip saçma sapan hayallerini anlatıyorsun . Ne ..."

Elini dudaklarıma bastırıp susturdu . 'İşte bu benim!' diye haykıran sert bakışlarını büründü yeniden

"Sana anlattıklarım hayallerim değil , ileride olacaklar "

Sesi o kadar soğuk ve kararlıydı ki üstelememeye karar verdim . Sonuçta o tam bir kaçıktı . Söylediğini onaylamam için beni zorlaya bilirdi. Söylediği şey karşısında sadece sustum . Benden uzaklaşıp arabayı çalıştırdı .

"Senin yüzünden işten atıldım "

Bunu o kadar umutsuz söylemiştim ki ufak bir kahkaha attı . O buz gibi suratı bir anda kaybolmuştu .Yüzüne o kadar yakışıyordu ki gülmek ... Ne saçmalıyorum ben . Bu adam aylarca bana mesaj atıp karşı apartmanıma taşınmıştı . Oda yetmezmiş gibi geceleri evime giriyormuş . Ya beni kaçırdığını sandığım gece tam bir felaketti ..

"Dinliyor musun beni ?"

Aptal gibi adamın suratına bakıyordum ne zamandan beri . Kendime gelip 

"Hıı?"

Yine yüzüne o muhteşem gülüşünü yerleştirip başını 'umutsuz vaka' dercesine sağa sola salladı .Saatler sonra evin önüne gelmiştik . Arabayı durdurup bana bakmaya başladı. Bu andan , ondan , son zamanlarda yaşananlardan bir an önce kurtulabilmek için kapının kolunu tutup aşağı indirdim .Ne kadar uğraşsam da kapı açılmayınca ona döndüm daha ben konuşmadan o söze atıldı

"Beni iyileştirebilecek tek kişi sensin "

Söylediği sözle kapı koluyla oynamaktan vazgeçip aptal aptal suratına bakmaya devam ettim .

"Yani psikopat olduğunu kabul ediyorsun "

Söylediğim sözle büyük bir kahkaha atıp geriye doğru yaslandı ve gözlerini kapattı . Hala yüzündeki gülümseme gitmemişti .Elimi kaldırıp yanağını okşamak istedim bir an . O ilahi gülümsemesini sunan dudaklarına dokunmak istedim . Bedenim benden bağımsız hareket ediyordu sanki elim yüzüne yaklaşırken bir anda gözlerini açtı. Ne yapacağımı bilemeyip bir anda elimi çekecekken hızla havadaki elimi kavradı ve avuç içimi yanağına bastırdı . Tekrar gözlerini kapatıp derin derin nefesler almaya başladı . Elimi çekmek istediğimde daha çok yanağını bastırıyordu . İlk söylediği cümleyi yeniden tekrarladı

"Beni iyileştirebilecek tek kişi sensin "

Elimi yanağından hızla çekip gözlerine baktım . Öyle bir bakıyordu ki bedenimin benden habersiz hareket etmesine şaşırmıyordum . Sadece bakışlarıyla bir çok şeyi yaptırabilecek bir yetkiye sahipti

"Ben doktor değilim "

Ağzımdan ruhsuz bir şekilde çıkan cümleye ben bile şaşırmıştım . Elini düğmelerden birine getirip bastı . Kapı kilidinin açılma sesini duyunca

"İn arabadan " diye sert bir şekilde konuştu . Dediğini ikiletmeden arabadan inip apartmana girdim .

Merdivenleri birer birer çıkarken bugün ki yaşadığım olayları düşünmeye başladım . Kapının kilidini kesinlikle değiştirmeliydim . Kapının önüne geldiğimde ceplerimde anahtarları aramaya başladım . Arkadan gelen kapı sesiyle o tarafa döndüm yönümü . Karşı apartmanda oturan 30-35 yaşlarında içkili bir herif belirdi önümde

"Hayırdır güzelim kapıda mı kaldın ?"

Söylediği şeyi umursamadan tekrar kilidi aramaya başladım. Karşımda ki ayyaş piç bir şekilde gülümseyip bana doğru bir adım attı. Bir anda elime değen kilitle hemen arkamı dönüp kapıyı açtım ve kendimi içeriye attım. Kapının arkasına yaslanıp aşağı doğru kaydım. Dizlerimi kendime çekip o pis ayyaşın kapımdan gitmesini bekledim. Sesler kesilince oturduğum yerden kalkıp yatak odasına gittim . Ceketi bir köşeye bırakıp kendimi yatağa attım . Gözlerim hala tavandayken yine o geldi aklıma Çağrı... Neden kendini iyileştirebileceğimi söylemişti acaba ? Sorunlu birisi olduğu kesin ama ben nasıl iyileştirebilirdim ki onu ? Sonra aklımdaki umursamaz taraf belirdi bir anda . Ondan bananeydi . Düne kadar ,dolaylı yollar haricinde , hayatımda yoktu . Şimdide olmamalıydı. Psikopatlığı veya hastalığı umurumda değildi . Tek istediğim bir daha hayatıma girmemesiydi. Yattığım yerden doğrultup pencerenin önüne geçtim. Onun tuttuğu apartmana baktım . Orada yoktu .Ve olmamalıydı da...

Çalan telefonun sesiyle pencerenin önünden ayrıldım . Bilinmedik bir numaraydı arayan . Telefonu açıp kulaklarıma yerleştirdim .

"Alo Zeynep sen misin ?
Zeynep ...."

Kaderin sesiydi bu , yetimhaneden arkadaşım . Kardeşim belkide hayatta ki tek şansımdı. . Ama yeni bir hayat kurmak için onu geride bırakmam gerekiyordu . Bıraktım da... Peki yıllar sonra neden bir anda tek bir telefonla hayatımı sarsıyordu ? Unuttum dediğim her şeyi bir çırpıda neden önüme seriyordu . Sessizliğimi korudum. Ona cevap veremezdim. Oradan çıktıktan sonra bütün hayatımı değiştirmiştim. İlk önce saçlarımı ardından davranışlarımı . En sonda ismimi ..

"Yanlış numara burada Zeynep diye birisi yok "

Sesimin titremesine engel olamadım .
"Zeynep sensin biliyorum sesinden tanıyorum seni "

Sesi yalvarırcasına çıkıyordu . İçimde bir şeyler koptu sanki . Yıllar öncesine ait bir şeydi . Elimi kalbimin üzerine koyup sessizce onu dinledim .

"Seni o kadar çok aradım ki... Beni terk etme ihtimalini hiç bir zaman düşünmedim . Terk etmedin değil mi ? ...Çünkü ben seni asla terk edemezdim . İnsan kardeşini terk edemez ki ."

Sonlara doğru ağlamaklı çıkan  sesi kalbime balyoz gibi indi . Yutkunamadım. Onu yüz üstü bırakmıştım . Terk etmiştim . Ondan iki ay büyüktüm . Ben ondan iki ay önce yetimhaneden çıkarken ona söz vermiştim. Asla ayrılmayacaktık. Ne olursa olsun birbirimizi bırakmayacaktık. Birbirimizden başka kimsemiz yoktu . Ama ben aramızdaki o görünmez bağları da koparıp arkama bile bakmadan gitmiştim .

"Zeynep ... Neden cevap vermiyorsun .Seni kaybedince bütün ailemi kaybetmiş gibi hissetmiştim..."

"Kader ... "

"Biliyordum , biliyordum . Buldum seni değil mi ?" Sesindeki sevinç ve heyecan gülümsememe neden oldu .

"Adresi veriyorum ...."

"Yarın oradayım . Seni o kadar çok özledim ki "

Sesimin titremesine veya ağlamaklı çıkmasına aldırmadan

"Bende"