The European Girl - Cody Simpson

*36

Ik zie mijn huis al staan. Ik loop naar de voordeur en kijk nog of misschien papa óf héél misschien mama thuis is maar.. Ik denk het niet. Cody, die heel lief is meegelopen. Staat naast me. Hij ziet mijn teleurgestelde blik. Hij weet gewoon niet wat hij moet doen. Voor mij hoeft hij niks te doen. Hij is al zo heel lief.

'Dankjewel dat je me hebt weggebracht.' Glimlach ik naar hem.

'Geen dankjewel. Ik vond het leuk. En ik zie je morgen avond. Ik zal je wel opkomen halen goed?' Vraagt hij en ik knik. Ik ga op mijn tenen staan en geef hem een knuffel. Anders ziet het er heel raar uit. Hij glimlacht en loopt een stukje weg. Maar blijft kijken. Ik wil net mijn sleutel pakken maar denk dan weer hoe eenzaam ik daar in dat enge huis moet leven. Ik zucht lichtjes.

'Wil je anders nog wat blijven drinken?' Vraag ik dan. Hij twijfelt even maar knikt toch. Hij loopt naar me toe. Ik pak mijn sleutel en wil de deur open doen. Maar ik val naar binnen. Cody red me net of ik was in een kapotte vaas gevallen. Ik gil een klein gilletje.

'Sorry. Dankjewel. ' Stotter ik. Hij grinnikt en kijkt dan naar de kapotte vaas en het omgevallen bijzettafeltje in de gang. Cody haalt de grote stukken weg en loopt naar de keuken om het weg te gooien Ik frons en ruim het kleine stukjes op. Een scherf verplaats en er komt een snee in mijn hand. Een bloed stroompje word van een klein beetje naar veel meer. ik loop naar de keuken. inmiddels is het op mijn broek gevallen.

'Ah, shit.'Mompel ik. Ik gooi de scherven weg en pak een doekje.

'What's wrong?' Vraagt Cody. Ik schud mijn hoofd.

'Snee.' Hij knikt. 'Waar liggen de pleisters en zo?' Vraagt hij alsof het een normale vraag is. Ik was naar het kasje... Dat al open staat? Alle laatjes staan open in de keuken. Ik ren naar de woonkamer waar de Huistelefoon kapot tegen de muur aan is geslagen en de salon tafel is gebroken.

Ik gil. 'Cody?' Cody komt naar me toelopen en zijn ogen worden groot.

'Mijn vader is gek geworden. ' Mompel ik met tranen in mijn ogen. Ik weet dat ik het niet meen. Maar op dit moment denk ik dat. Cody loopt naar me toe en neemt me in zijn armen.

'Shht. We ruimen dit zo wel op. Eerst gaan we je wond schoonmaken.' Sust hij me. En hij fluister nog wat woordjes als. "Het komt wel goed." Ik hoop het.

Cody heeft me op het aanrecht gezet en pakt een doekje. Hij mijn mijn wond schoon. Het is een snee van 5 centimeter. Het prikt als hij er iets opdoet. Mijn ogen knijp ik samen. En bijt op mijn lip.

'Sorry. Daar had ik je voor moeten waarschuwen.' Verontschuldigd hij zich schuldig blozend. Ik giechel.

'Ik vind het al heel lief dat je me helpt.' Glimlach ik naar hem. Hij knikt en doet verband om mijn hand. Aangezien een pleister geen nut heeft. Hij kijkt trots naar het resultaat.

'Nou nou, dokter Simpson. Je verbaast me weer. Hoeveel talenten heeft u wel niet.' Lach ik. Hij haalt zijn schouders op.

'Ik heb geen idee.' Hij lacht en zeg het opschepperig. Ik ga opstaan en pak een bezem. Ik wil het opruimen maar Cody houd me tegen.

'Ik doe het wel.' Ik schud mijn hoofd.

'Nee. Dat slaat nergens op ik doe het wel. ' Zeg ik en pak weer mijn bezem terug.

'We doen het morgen oke? Nu ga je slapen.' Zegt hij. Ik kijk in de spiegel die in de keuken hangt. Ik bekijk mijn gezicht. Rode ogen van het huilen. Een vermoeid gezicht. Van het vermoeit zijn. Ik knik dan toch. Ik zie er niet uit. Met mijn bebloede T-Shirt.

'Blijf je slapen?"Floep ik eruit. 'Sorry. Als je wilt. En mag. ' Zeg ik snel. Waarop hij glimlachend knikt. 'Eerst even vragen..' Ik knik dankbaar. Na het gesprekje mag hij blijven slapen. Ik loop naar zolder waar ik slaap. Loop naar mijn eigen badkamer en kleed me om. Ik doe mijn licht bruine haren in een staart. En loop naar mijn kamer waar Cody op zijn iPhone aan het kloten is. Ik leg zijn spullen weg. Aangezien er een extra matras onder mijn bed klaar ligt. Omdat mijn zus graag "Logeer partijtjes" Met mij houd. Cody doet alleen zijn T-Shirt uit en broek en gaat dan liggen.

'Weltrusten Cody.' Mompel ik half in slaap.

'Slaaplekker' Hoor ik terug. Ik lach omdat het zo raar klinkt. En niet veel later val ik in slaap.