The European Girl - Cody Simpson

*43

Ik slenter door de lege school gang. Iedereen is waarschijnlijk al in de les. En zij kan dat verdomde mevrouw ding niet vinden. Of eigenlijk niet eens de goede ingang. Want er zijn er twee. Ik word gek. Je wilt niet weten hoe groot deze school is.

'Chan?' Vraagt dan ineens iemand. Ik kijk op recht in het gezicht van Cody.

'O, hey. Cody.' Mompelt ze.

'Verdwaalt?' Vraagt hij plagend.. Ik lach en knik.

'En jij? Moet jij niet in de les zijn?' Vraag ik uitdagend. Hij lacht. Maar schud zijn hoofd.

'Nee. Ik moest nog in de studio zijn, ik moest iets opnemen.' Legt hij uit. Ik kijk hem vaag aan.

'Was je in die studio dingen aan het opnemen zoals... Liedjes?' Vraag ik heel nieuwsgierig. Hij knikt alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

'En daarom hoef jij niet op school te zijn? ' Hij knikt, alweer. Ik besluit om niet door te vragen en Cody komt erachter.

'Waar moet je zijn?' Vraagt hij. Ik kijk op mijn kaartje dat ik mee heb gekregen.

'Lokaal 4.' Mompel ik.

'Dat is bij de andere ingang.' Zegt hij. Ik knik lachend.

'Jaaa, daar ben ik ook net achtergekomen. Anders was ik er nu al. hea.' lach ik. Hij haalt zijn schouders op.

'Ik loop wel mee.' Lacht hij scheef. En hij geeft me een klein kort duwtje in mijn rug. Dat ik mee moet lopen. We praten in de gang en krijgen een waarschuwing van een leraar dat we te luidruchtig zijn.

Het kleine mollige vrouwtje achter de computer zet een doos voor mij neus met boeken. Ze geeft me een kluis code en het kluis nummertje. Ik bedank haar. En Cody. Maar Cody stond erop dat hij meeliep naar de kluisjes. Eenmaal bij de kluisjes probeer ik hem te openen. Maar hij is te hoog. Ik ga op mijn tenen staan en kan er nog steeds niet bij. Plotseling voel ik hoe iemand mij lichtjes optilt zo kan ik er nu ineen keer bij. Ik giechel omdat het zo grappig zicht moet zijn. Hij lacht en zet me neer.

'Hier ruil anders met mijn kluisje.' Zegt hij en hij opent een kluisje dat precies in het midden zit. Voor mij dan. Voor hem moet hij bukken. En bij het hoge kluisje is 'ie voor hem goed. Dus vond ik het wel oké. We ruilde en de bel gaat. De eerste les heb ik dus al gehad. Cody staat nonchalant tegen de kluisjes geleund. terwijl ik nog alles aan het ordenen ben in mijn kluisje.

'Van wie had je les?' Vraagt hij dan.

'Geen idee. Een lange die veel zweet en een snor.' Leg ik vaag uit. En ik walg bij die zweet herinnering. Hij lacht.
'Sweats..' Lacht hij. Ik lach mee.

'Heet hij serieus meneer Sweat?' Vraag ik. Hij schud zijn hoofd nee.

'Geen idee. Iedereen noemt hem zo.' Ik haal mijn schouders op en gooi mijn kluisje dicht. Iets te hard. Hij lacht.

'Nooit meer doen. Dat is gevaarlijk.' waarschuwt hij mij. Ik haal onbegrijpelijk mijn schouders op. WTF, waarom gevaarlijk?

'Hé Chan.' Hoor ik iemand zwoel zeggen. Ik haal mijn wenkbrauw op. En kijk naar Cody. Hij wijst langs me. Ik kijk achterom en zie David nonchalant leunen tegen de muur. Ik grijns en loop zonder nog te denken aan Cody richting David.

'He.' Bloos ik. Hij krult zijn arm om mij heen en trekt me in een knuffel.
Hij drukt een kort kusje op mijn wang. Hij trekt me mee naar de kantine. En één tafel valt me op. De tafel bij het raam. Daar zitten Jessica Tinkerbell Maurice, en dave aan tafel. 

Maurice en Dave zijn de vrienden van David. Ik zucht dan zit ik waarschijnlijk bij hun aan de lunch tafel. En ik had nog eens gelijk ook. Ik prik wat in mijn eten en eet het op.

'Hee. Chan. Zou je dát wel opeten?' Vraagt Tinkerbell schijnheilig. Ik knik. Wat bedoelt ze daar nou mee. Word ik echt zo dik? Maar ik zet die gedachte al snel uit mijn hoofd. Ik wil zo snel mogelijk weg van deze tafel.