The European Girl - Cody Simpson

*24

'Jij kan best goed zingen.' Zeg ik tegen Cody als we over het strand lopen.

'Haha, dankje.' Glimlacht Cody naar me. "Jij kan trouwens ook goed zingen!'' Zegt hij dan. En daar moest ik van Blozen. Niemand had dat ooit gezegt. Eigenlijk omdat ik nooit voor iemand heb gezongen. Dit was dus eigenlijk wel iets anders voor mij.

'Dankje.' Zeg ik tegen hem en kijk naar de zee. En zie het water glinsteren in de maan. Het is stil. Rustig stil, niet ongemakkelijk. Iedereen is gewoon gezellig rond het kampvuur aan het kletsen. Of er zit hier en daar een stelletje klef te doen en naar de zee aan het kijken. Ik kijk er vies bij.

'Mis je het?' Vraagt Cody dan. Ik kijk hem vragen aan. 'Frankrijk, ik neem aan dat het daar een stuk anders is.' Legt hij me dan uit.

'Ja, dat klopt.' Ik grinnik en stop even. 'De mensen praten daar veel sneller. En de taal is veel moeilijker. Maar ze zijn zo lief. Ze zijn amper boos. En het is daar een beetje meer rustiger. Ik bedoel hier is het gezellig enzo. Maar alsnog daar voel ik me thuis. Want het is tenslotte nogsteeds thuis. Voor mij dan. ' Ik kijk hem aan. 'Ik mis het heel erg.' En ik kijk weer naar de zee. Cody is even stil, volgensmij omdat hij gewoon weg niet weet wat hij moet zeggen. Het is ook zo dom wat ik zei.

'Sorry.' Verontschuldig ik me beschaamd
'Hoe vaak ga je dat woord nog zeggen.'' Grinnikt Cody.
'Heel vaak.' Zeg ik dan een beetje wanhopig.
'Niet doen.' Zegt hij dan serieus.
'Waarom niet?' 'Omdat ik me juist moet verontschuldigen.' Zegt hij dan.
Nu snap ik het helemaal al niet meer. En hij merkt het op.
'Wij moeten je juist thuis laten voelen. Maar je wilt naar huis...' Awh, dat was zo lief.

'Dat doen jullie juist. En daarom denk ik zovaak naar mijn vrienden in Frankrijk. Omdat jullie mij ook dat gevoel geven.' Leg ik hem uit.

'Maar wij zijn toch liever.' Vraagt hij schijnheilig. Ik grinnik en doe met mijn hand zijn haar door de war.

'Misschien.' Grijns ik. Ik zie hoe hij pruillipt. En ik trek hem in een knuffel.

'Jaa, toch wel.'' Grinnik ik. Hij drukt mij tegen hem aan, en knuffel terug.

'En dankjewel. Dat je met me hebt gepraat.' Fluister ik in zijn oor. 

'Graag gedaan hoor, maar ik praat graag met jou.' Hij wenkbrauwwiebeld. Pff. Slijmbal.