Bir Kırık Gençlik Hikayesi (EySer 💔)

25. Bölüm - Hastane

O gece Eylül kardeşlerini uyuttuktan sonra oturup biraz dinlendi. O sırada kapı çalar...

Nazan : Yemek yapmıştım, 3 kişilik hazırlamaya alışmışım fazla geldi bize, Serkan da olmayınca... ben de çocuklar yer en azından diye düşündüm

Eylül : teşekkür ederim, dışarıda kalmayın, elin isterseniz

Nazan içeri girer

Eylül : Serkan niye yok?

Nazan : terketti bizi, kimbilir nerde kalıyo... aklım hep onda

Eylül sessiz kalır...

Nazan : annnene olanları duydum, çok üzüldüm, naapıcaksın?

Eylül : kardeşlerime bakıcam

Nazan : e nasıl? Okul? Kira, faturalar?

Eylül : çalışıcam

Nazan : nasıl? Hadi okulu bıraktın diyelim, Büşra da yalnız kalabilir, ama Metin noolucak? Yalnız mı bırakıcaksın?

Nazan haklıydı, Eylül bunları düşünmemişti...

Nazan : bak ne dicem... Büşra ve Metine ben bakarım. Sen de ner-.......

Eylül: olmaz Nazan hanım...

Nazan : olur olur, zaten ben Büşrayla çok iyi anlaşıyorum. Sen sabah bırakırsın, döndüğünde alırsın...

Eylül : ama olur mu ki öyle, size yük olurum..

Nazan : alt tarafı bi kap yemek koyucam sofraya..

Eylül : çok teşekkür ederim

Eylül farketmeden Nazana sarılır...

Nazan : tamam tamam... ben bunu senin için yapmıyorum, o iki çocuk için yapıyorum

Eylül : olsun...

2 hafta sonra

Eylül çalışabileceği yarı zamanlı bir iş bulmuştu. Her sabah Büşra okula gidiyor, Metini Nazana bırakıyor ve okuldan sonra işe gidiyordu. İş çıkışı Nazandan Metini ve Büşrayı alarak eve dönüyordu.

Pazar akşamı Defne Serkanı eve gelip biraz vakit geçirmek için zorladı. Serkan da Defnenin isteğini kırmadı, geldi. Defne atıştırmalıklar hazırlamıştı, film izleyeceklerdi. Vakit çok geç olmuştu, ikisi de farketmedi. Defne de annesi de o saatten sonra gitmesine izin vermedi, Serkan da orada kalmak zorunda kaldı...

O gün Metin ağlayıp duruyordu, hiç susmadı, Eylül de yanına gidip baktığında ateşi olduğu farketti. Ilık duş aldırdı, sirkeli bezlerle her tarafını ovdu ama nafile... çocuk cayır cayır yanıyordu....
Büşrayı uyandırdı, Metini hastaneye götürecekti. Büşrayı yanına almak istemiyordu, ertesi gün okulu vardı, ama evde de tek başına bırakamazdı, o an aklına sadece Nazan hanım geldi...

Eylül koşarak Nazan hanıma gider. Saat 1.30du...
Kapıyı çalar, biraz çekinmişti..

Nazan bu saatte çalan kapıdan korkmuştu, Serkan açar...