Kelebek Etkisi

70- Yeni Yıl Hediyesi

Lay'in annesini görmemizle ikimizinde aynı anda konuşarak ona doğru yürümemiz bir oldu.

" Anne! " " Anne! "

İkimiz birden sarılmamız için açılan kollarının içine girdik. Hem ağlıyorduk hem sarılıyorduk.

***
Programın sonuna doğru içimdeki hüzün artmıştı. Herkes ailesi ile çok güzel zaman geçiriyordu.

" Şimdi hediyeleşme zamanı! " diye bağıran sunucu ile herkes ayağa kalktı. Aileler tek tek oğullarına ve diğer üyelere hediyeleri verdiler.

" Hera Türkiye'de akraban var değil mi? " dedi sunucu.

" Evet var. " dedim başımı sallayarak.

" Onlarla en son ne zaman görüştün? "

" Aslında bir sürü akrabam var. Ancak bir çoğu ailemin ölümünden sonra bana sahip çıkmak yerine beni görmezden geldikleri için çoğu ile görüşmüyorum. Yalnızca bir tane amcam ile görüşüyorum. " dedim.

" Pek iyi insanlar değillermiş. " derlerken başımı sallayarak onayladım onu.

" Aileni özlüyorsun değil mi?" dediğinde gülümsemeye çalıştım ama başarılı olduğumu söyleyemem. Gözlerim çoktan dolmuştu.

"Benim ailem burada. Burada gördüğünüz herkes benim ailem. Hastalandığımda, ağladığımda, güldüğümde, üzüldüğümde hep yanımdaydılar. Benim için çok şey yapılar. Beni kendi evlatlarından ayırt etmediler. Üşümemem için sıkı sıkı giymemi tembihlediler, soğuk günlerde kısa giyindiğim için kızdılar, en sevdiğim yemekleri yaptılar, uyumadan önce mutlaka süt içmemi söylediler. Bana uzun zaman önce unuttuğum, bir anneye sahip olmanın nasıl bir his olduğunu tekrar hatırlattılar. Ben.. bir anneye uzun yıllardır hasretim. Ve onlar sayesinde hem anne özlemimi hemde baba özlemimi biraz olsun dindiriyorum. Üyeler ise, onlar benim için çok farklılar. Onlar için kardeş demek küçük bir tanım olur. Bazen, akşam dışarı çıkmak isterim ve onlar abim gibi 'otur oturduğun yerde, akşam akşam başımıza iş çıkarma' diye azarlıyorlar. Bazen, hasta oluyorum ve eskiden babamın yaptığı gibi sabaha kadar başımda bekliyorlar. Bazen ise ilaçlarımı içmek istemiyorum ve onlar tıpkı bir anne gibi beni azarlayıp zorla ilaçlarımı içiriyorlar. Onlar benim için her şeyler. Kesin bir tanımları benim için olamaz. Tıpkı onların dediği gibi, biz bir aileyiz. "

Gözlerimi silerken gerçekten çok duygusal ve içten bir konuşma yaptığımı fark ettim. Herkesin gözü dolmuştu. Anneler ise sessizce gözyaşlarını siliyorlardı benim gibi.

"Peki şu an 'keşke burada olsaydı' dediğin biri var mı? " Hiç düşünmeden cevap verdim.

"Amcam!  Ailemin ölümünden sonra bana sahip çıkan tek kişi. Yurt dışında bile olsam beni elinden geldiğince koruyup kollayan adam. Ne yaparsam yapayım asla hakkını ödeyemeyeceğim insan." dedim.

"Onu özledin değil mi? " dedi sunucu hafif bir buruklukla. Bende burukça gülümseyip dolu gözlerimi ovuşturdum ağlamamak için.

"EXO ile tanıştıktan sonra hayatım tamamen değişti. Amcamı bu sürede hep ihmal ettiğimi düşündüm ama elimden bir şey gelmedi. Bu yüzden kendimi kötü hissediyorum." dedim üzgünce.

" Öyleyse seni daha fazla üzmeyelim ve bu konuyu burada kapatalım." dedi. Ben hala gözlerimi silerken o hediyenin getirilmesi ile ilgili bir şeyler söylüyordu.

Belki sesim çıkmamıştı ama sessizce ağlamıştım bazı yerlerde. Gözyaşlarım yavaşça yanaklarımdan süzülmüştü sadece. Bu yüzden şu an içimi çekiyordum ara ara. Kazağımın koluna gözlerimi silerken ışıkları söndürdüler. Karanlıkta onlar geriye doğru sayarken ben sadece sustum.Hayatımda hiç yılbaşı kutlamamıştım, şimdi de kutlama gereği duymuyordum.