-Bölümler düzenlenmeye başlanmıştır.-
Gözyaşları ölenler için değildir aslında; geride kalanlalar içindir, gidemeyenler içindir, en çokta susmak zorunda kalanlar içindir...
Kader mi kaybetmeye zorlar? Yoksa beden mi kaybetmeye alışan?
Kaybedece...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Multide Şafağın elbisesi var...
"Savaşın bir derdi vardı sanki."
"Bana da öyle geldi. Ağabeyiyle konuştuktan sonra bir tuhaf davranıyordu."
"Abisi kim Arat?"
"Bilmiyorum ilk defa bahsetti o gün. Hem sen onunla altı aydan fazla zaman geçirdin. Senin bilmen gerekmiyor muydu?"
"Ailelerle pek ilgilenmem. Savaş anlatmadığı sürece de bir şey soracak bir insan değilim."
Helikopterde konuştuklarımız sadece bu kadarla sınırlıydı. İstanbul'a indikten sonra direk harekât merkezine gelmiş görev hakkında bilgi edinmiştim.
"Birsen Andaç.
15 ağustos 1990 doğumlu
Yaş 27
Meslek diplomat
Genç, güzel ve kariyer sahibi. Kokteylde bu isimle bulunacaksın. Yanına bir tane yakın koruma vereceğiz."
"Görevim nedir peki."
"Aslında sen başlı başına görevsin. Birsen Hanım uzun zamandır bazı tehditler alıyor ve uluslararası bir sözleşme imzalaması gerekli. Sen kokteylde iken Birsen Hanım güvenli bir şekilde yurt dışına çıkartılacak. Sen uçağa binip yurt dışına çıktığın zaman onu normal bir kimlik ile geri getireceğiz."
"Basit ama işe yarar. Peki, neden ben?"
"Senden daha iyisi yok çü.."
Kaşlarımı çatıp gerçeği söyle der gibi baktım.
"Birsen Hanıma bir saldırı gerçekleşeceği ihbarını aldık. Kokteylde büyük ihtimalle saldıracaklar. Ve cidden bu konuda en iyi bayan sensin."
"Peki."
"Şimdi seni Birsen hanımın evine götürecekler. Yarına kadar orada durursun. Hazırlanman için her şey tamam. Bedenine uygun elbise, topuklu ayakkabı, kuaför makgöz."
Topuklu ayakkabı ve elbiseden sonrasını duymama gerek yoktu herhalde. Topuklu ayakkabı mı? Postallardan sonra. Tanrım bu bir ceza olmalı.
Birsen Hanımın evine geldikten sonra her şey çok sıkıcıydı. Yedi aya yakın bir süredir dağlarda olduğum için şehir hayatını artık garipsemeye başlamışım. Ve bu kuş tüyü yastık. Sanırım bunu karakola götürmem lazım. Ama Savaş alır elimden. Hakikaten bir Savaşı arayım bakalım neler yapıyor puşt herif.
"Alo sevgilim!"
İlk çalışta açılan telefonum ve böyle bir cevap. Uslanmaz bu valla.
"Bebeğim beni mi özedin yoksa?"
"Ben seni özlemedim ama sen beni özlemişsin. Gider gitmez aradığına göre."
"AHH! Sorma Savaş çığım kuş tüyü yatakta seninle sevişmek nasıl olur diye düşünüyordum. Dedim en iyisi arayım."
