Get used to it

Rozdział 51

- Posłuchaj mnie chociaż raz i wróć do tego cholernego łóżka Janek. To nie są przelewki - westchnęłam zrezygnowana i złapałam za jego biodra, chcą zmusić go, aby wycofał się do sypialni.

Jeśli miałabym porównywać, to z ręką na sercu mogłabym przyznać, że ujarzmienie go podczas choroby jest trudniejsze, niż zrobienie tego z dzieckiem. U niego nie występuje problem, że czuje się jakby umierał przez zwykły katar, lecz wręcz odwrotnie. Próbuje wmówić mi, że czuje się zupełnie normalnie, kiedy termometr jeszcze w nocy pokazywał trzydzieści osiem kresek, a policzki nadal płoną do czerwoności.

- Leżałem przez dwa dni Melka, nie mogę sobie pozwolić na kolejne dni urlopu - mruknął, łapiąc za moje dłonie.

- Mało mnie to obchodzi. Jeśli teraz nie wrócisz do łóżka, to będzie tylko gorzej i wtedy zwykłe leki już nie pomogą. Wolisz leżeć w szpitalu?

- Dramatyzujesz. To zwykłe przeziębienie - wywrócił oczami.

Nie robił tego często i miał szczęście, bo cholernie działało mi to na nerwy.

- Którego się nabawiłeś z przepracowania. Śpisz po trzy godziny dziennie i niedługo zaczniesz mi się sypać przez palce. Nie możesz tak robić Janek. Przecież ty musisz mieć formę - pacnęłam go w ramię.

Nie było mi do śmiechu. Nie rozumiał zwykłej, prostej rzeczy - jemu też należy się odpoczynek. Owszem nawalił w pracy, ale to nie znaczy, że musi nagle wszystko dźwignąć do góry. Sam sobie przeczy mówiąc, że firma nie jest dla niego najważniejsza, a chwilę później pragnie spędzić w niej prawie całą dobę.

- Musisz dzisiaj kupić leki, miałem cię tam zawieźć - westchnął, wycofując się i siadając na brzegu łóżka.

- Widzisz to? - wskazałam na swoje nogi - I to? - pomachałam dłońmi. - Dam sobie radę. To nie jest twój obowiązek, żeby mnie wozić jak księżniczkę w każde możliwe miejsce.

- Tyle że ja chcę żebyś była i czuła się jak księżniczka - złapał mnie za uda i przyciągnął między swoje nogi.

- Czuje się Janek. Uwierz mi, że na każdym kroku mam wrażenie, że zakochałam się w księciu - zaśmiałam się i ujęłam w dłonie jego rozgrzane policzki.

- Mam nadzieję, że mówisz o mnie - uniósł zaczepnie brew.

Tym razem to ja wywróciłam oczami i pochyliłam się, żeby przelotnie cmoknąć go w usta, ale w porę się odsunął.

- Zarazisz się.

- Więc jednak przyznajesz się do choroby? - pchnęłam go, przez co wylądował płasko plecami na pościeli.

Szczerze żałowałam, że ten wirus nas tak bardzo ogranicza.

- O jakiej chorobie mówisz? - zapytał, zakładając ręce za głowę.

- Zamienimy się dzisiaj rolami. To ty spędzisz nudny dzień w domu odpoczywając, a ja załatwię sprawę w szpitalu i firmie. Co ty na to? - uśmiechnęłam się zachęcająco. - Albo nie odpowiadaj. Po prostu wyjdę i to zrobię.

Wycofałam się do drzwi, a brunet zmrużył oczy i podparł się na łokciach, żeby móc mnie odprowadzić do nich wzrokiem. Wiedziałam, że mu się to nie podoba, ale oboje potrafiliśmy być uparci.

- Amelia?

- Hmm? 

Janek uniósł się do poprzedniej pozycji, nieznacznie przechylając głowę. Na jego twarzy malował się delikatny, ale zupełnie szczery uśmieszek, który samą swoją obecnością mnie uszczęśliwiał.