Im Inlove With My Sister's Husband

Prologue

*Flashback*

"Babe come on, let's go!" Tawag sa akin na mahal kong prinsipe, (i mean boyfriend) sabi kasi niya may surpresa siya sa akin kaya heto natataranta ako, sino ba dapat sisihin, ako na kanina pa naghihintay dito sa bahay tas may inutos si Auntie saglit o siya na may tinapos pa sa school nila at hindi maiwan ang team niya dahil Varsity siya tas natraffic pa? Sige nga. Edi walang masisisi. Hehehe

"Heto na nga oh, ang tagal mo kasi tas tinataranta mo 'ko ngayon." Sarkastikong sabi ko sa kanya, kakainis ah! *Sabay irap ko sa kanya.

"Oh galit na naman ang baby ko, pakiss nga." Wth?? Nahalikan na niya ko bago pa niya sabihin na hahalikan niya ko.. napapout nalang ako, ang daya niya kasi eih. Ayan tuloy kinilig ako. Hihihi

*******

Sa wakas nakarating na rin kami. Dinala lang naman niya 'ko sa.... SEMENTERYO??

Nakapamewang akong humarap sa kanya pagkababa ko ng sasakyan. "Babe anong ginagawa natin dito?!" Ngumiti siya ng malapad sa akin at kinuha ang kamay ko, pinalapit sa kanya ng sobrang lapit saka ako hinalikan sa noo. May nalalaman pang ganun, pero syempre gustong gusto ko kahit 3 years na kami nandon pa rin yung... kilig. Hehehe

Hinila na niya ako at alam ko kung saan na kami pupunta...

.

.

Sa puntod ng parents ko.

Yes, ulila na 'ko... I mean ulila na kami ng kaisa-isa kong nakababatang kapatid simula nong ipinanganak siya. Nahirapan kasi si Mama na ipanganak si Nanami noon tas si papa naman namatay dahil sa pagkawala ng eroplanong sinasakyan niya. ewan ko ba bigla nalang daw nawala yung eroplano ng Malaysian Airline. Ilang weeks nga silang naghanap then makalipas ang ilang linggo pa ay natagpuan daw nila na nagcrashed pala daw ito sa isang parte ng dagat. Basta sa dagat, ayoko ng alamin dahil alam ko namang wala ng pag-asang mahanap ang bangkay ni papa. Hindi naman sa ayaw kong makita ang bangkay ni papa, yun nga lang kasi mahirap ng umasa pa dahil dagat yung nagbagsakan ng eroplano nila at sa malamang hindi na rin makikilala agad kung saan dun si papa.

Naramdaman ko na may umakbay sa akin. Ngayon ko lang napagtanto na nasa harap na pala kami ng puntod ng magulang ko at nakatirik na rin ng kandila si Jj.

"Ma, Pa..." tawag niya sa parents ko. Yes, mafeeling po siya simula pa lang yan na ang tawag niya kina mama at papa, FC nga ang peg eh.

Naramdaman kong pinisil ni Jj ang balikat ko kaya napatingin ako sa kanya sabay punas ng mga luha kong kanina pa pala dumadaloy sa may pisngi ko. "...Can i marry your daughter?" Ngumiti siya sa akin na para bang wala ng bukas.

Napaatras ako at inalis ang pagkakaakbay niya sa akin. "I-Im sorry Jj! Im sorry!" Tumakbo ako ng tumakbo, ayokong gawin sa kanya yun pero kinailangan kong gawin. Masakit, pero para sa kanya, gagawin ko ang lahat kahit na ako ang masaktan makita ko lang na masaya siya.

*End of Flashback*

May 2, 2007.

7 years.

7 years had passed but that memory is still fresh on my mind.

I know He's happy with Her,

and

She's lucky to have him.

I?

I've moved on, totally moved on!

Because I am now in a relationship...

.

.

.

.

.

.

...with my career.

Nabaling ang attention ko sa mga lumipas na mga taon dahil sa trabaho ko. Nakalimutan ang nakaraan, nakamoved on at masaya sa kung anong meron ako ngayon.

Nagsisi?

Yes! Some part of me regretted of what happened that time and some part of me saying 'its ok, because I know he is happy now.'

It's been a long time for me,

Am I now ready to face HIM?

Am I now ready to watch THEM being together and happy?

Pero akala ko ba nakamoved on na ko??

Anong dinadrama ko?

Dapat maging happy na ko, ok?

---------------

Enough of introduction. Done with the prologue, now wait for the Chapter 1 of this story SOON. I hope you'll support this. Thanks. ;)

Iuupdate ko to kapag may nagcomment at nagvote na... ^__^

>> papanicolaou