Im Inlove With My Sister's Husband

Chapter 29

Raineer's PoV

"Eh hijo... Kelan mo balak sabihin sa kanya ang totoo na hindi naman talaga peke ang kasal ninyo?" mahinang tanong ni Manang.

"Kuya??"

*Blag!!

Agad kaming napalingon ni Manang sa may pinto ng dumating si Raniella at nabitawan nito ang dala niyang plastik na mukhang grinocery niya.

Nilapitan ko siya dahil nakatulala lang siya sa amin.

"Ran..." bulalas ko.

"K-Kuya... I- I thought faked ang ka-sal niyo ni Ate Cha? Why did you lie?" She asked at nakatitig siya sa mga mata ko. Napatampal ako sa noo ko. Hindi niya dapat ito nalaman.

"Look Raniella..." tumingin ako kay manang at hinawakan si Raniella sa balikat. "Sorry for lying to you, nagawa ko lang yun dahil sobra ko siyang mahal at nandon si Mommy nong iparegister ko yun. Believe me, i dont want to lie to you..." Napayuko ako dahil sa totoo lang ayoko magsinungaling kay Raniella.

"...Alam din ni Dad ang tungkol dito. from the start we did not planned this, even Dad. We just came up with this decision dahil yun ang hiling ni Mom, ang magkaroon ako ng sariling pamilya bago siya mawala. Remember few years ago nong pinauwi nila ako from the states, may sakit na si Mommy noon so I had to go back here to be with her habang si Daddy ay busy sa kompanya. And that year also I got bumped with Charlene in a bar kasama ko sina Elmo. Charlene was drunk with her swollen eyes dahil sa kaiiyak then she passed. Dinala namin siya sa hotel dahil baka mapano siya kapag iniwan namin siya doon ng walang malay. Nandon din si Dad nong mga panahon na dinala namin si Cha sa hotel. At simula din non dun na ako nagsimulang magkagusto kay Charlene eventhough parehas kaming broken hearted that time. I got to moved on nang dahil sa kanya. At simula din non lagi ko na siyang kinukwento kay Mommy dahil yun din ang utos ni Dad. I even followed her everywhere she goes."

Paliwanag ko. Matagal na walang umimik sa aming tatlo maski si manang din ay tahimik na hinihiwa ang mga rekado na nilabas ko. Nakita kong unti-unting tumango si Raniella at mukhang naintindihan na niya ang paliwanag ko.

"S-Sorry kuya!! Sorry!"

"Ssshhh.. You don't need to say sorry Raniel... Dapat ako ang nagsosorry sa'yo ngayon... Im sorry!" niyakap ko siya at niyakap din niya ako.

"No Kuya!! Ako dapat ang magsorry, ako dapat! Sorry kuya! I'm so sorry!!" She cried. Napakunot noo ako, kumalas siya sa pagkakayakap...

"I-I'm sorry talaga Kuya!"

"Bakit ka ba nagsosorry Raniel?" naguguluhang tanong ko. Umiling siya saka tumakbo papunta sa taas. Hahabulin ko sana kaso pinigilan ako ni Manang.

"Hayaan mo muna siya hijo. Marami lang sigurong gumugulo sa isip niya ngayon." Umupo ako at tinulungan si manang sa paghihiwa ng mga iluluto ko. Hindi mawala sa isip ko kung bakit nagsosorry sa akin si Raniella kung kayat dapat ako ang nagsosorry sa kanya.

.

.

.

"Hijo hindi mo pa rin ba natatawagan ang kapatid mo at ang asawa mo?" tanong ni manang.

"Hindi pa po e." sagot ko.

"Anong bang nangyari?" tanong ni Ella. Nakaupo kami dito sa sala at lahat kami ay nag-aalala na sa dalawa. Gabi na pero wala pa rin sila, tinatawagan ko pero unattended.

"This is all my fault." I mumbled.

*Kringgg