Yıkıntılar sarmış içimizi
Çatlamış göğsümüzün kıyılarını
Alevler sarmış hoyratça
Sular yanıyor, zaman ağlıyor
Dalgalar sarhoş düşmüş
Suları alev sarmış ey dost
Balıkların solungaçları düğümlenmiş
Yaralı bir kuş yalnız başına
İnliyor bir sokağın harap köşesinde
Bir volkan patlar içimizde
Lavları gözlerimizden akar
Yanaklarımızın üstünde birikir
Çıldırmış bir tsunami çarpar kalbimize
Ve sonsuza dek kaybolur
Suların derinlerinde ıssız bir ada
Dediğimiz sol yanımız
Öyle çaresiz, öyle merhamete muhtaç
Bir o kadar öfkeli
İtiraf ediyorum bu aralar
Hiç iyi değil Tanrı'yla aramız
İleride ne olacak bilmiyorum
Ne ben ne O
Vazgeçebiliyoruz birbirimizden
Biri acizliğinden, diğeri merhametinden
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mısralarımdan akan yaşlar
PoetryZaman ilk oluşumuna döndü İlk doğum serüvenine Her şey ilkine dönme koşusundaydı En arkalarından yüreğim vardı Çünkü yine sana koşacaktım ......................... ......................... Akdeniz bir akşam göğe yükseldi Böylece oluştu...
