Mısralarımdan akan yaşlar

Biz kimdik

Dallarda kızaran birer kirazdık yanakların
Yüreğinden dökülen birer ilahi ezgiydik doğanın
Yemyeşil çimenlerde çiğ damlasıydık sabaha gülümseyen
Suların yüzünü mest eden aydınlığıydık güneşin
Sümbüllerden tut menekşeye kadar
Nakışıydık üstünde baharı süsleyen gelinliğinin
Öyle dalgındık ki habersizdik bile kendimizden
Bir tebessümdük karanfillerin gamzesine düşen
Öyle mahsun öyle çocukca

Bir çocuğun heyecanıyla iple çekiyorduk bayramı
Mahzun ağrılarımız vardı hiçbir zaman sabaha kalmazdı
Ah hiç küsmezdik hayatın önümüzde kurduğu barikatlara
Ah yıllar yılmadan sıvadı saçlarımızı beyazlarla
Yürek defterimize durmadan buruşuk anılar bıraktı
Bir amsterdam sarhoşluğu düşürdü bizi kaldırımlara
Durmadan bulutlar eteklerinden bırakırdı bizi çıkmaz sokaklara
Hüzünler düşerdi kimliğimizdeki vesikalı fotoğraflarımıza
Öyle hayret ederdik bir taş gibi lal kalırdık
Bir çöl sonsuzluğunda durmadan kendimizi arardık
Ki biz kimdik, hiç bilmezdik
Elimize sıkıştırılmış bir hüviyyete kendimizi sorardık
Bir insanı nasıl da sıkıştırmışlar bir kağıt parçasına
Sahi bir kağıt parçası insanı anlatabilir miydi
Sahi hüviyyet, dudakları ab-ı hayat sunan şu su perisi kimdi
Bir tebessümle firdevslenir mi insan yüreği

Ah insan iyi olduğu zaman sonsuz bir ova kadar lal olur
Ah insanın canı yanınca nasıl da feryat-ı figanı koparır
Ben de bambaşka olur bu zamanlar
Kelimeler imdatlarıma yetişti mi, onlar konuşur
Çaresiz düşerim, bir takım sorulara kayıtsız kaldığı zaman kelimeler
Aklımda düğümlenmiş sorular durmadan cevaplar arar
Bir annenin savaş hengamında çocuğunu araması gibi
Ah sevgilim
Allah hiçbir aklı yüreğin diline düşürmesin