Kimsenin görmediği bir kızı tek siz görseydiniz neler olurdu? Hele ki bu kızın özel güçleri olsaydı?
Herkes buna şizofreni belirtisi olarak görse de Cankut öyle düşünmüyordu. Birden bire zamansız hayatına dahil olan bu kızın bir amacı olduğunu, ka...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●
Şu an kendimi pozitif enerjiyle doldurulmuş gibi hissediyordum. Bilmiyorum ama iki gündür sessiz, sakin bir hayat geçiriyordum. Başıma bir şey gelmemişti. Okuldan eve, evden okula çemberin dışına çıkmamıştım. Bu çemberin içinde Ethem ve Rana'yla da takılmak vardı. Ama son yaşananlardan dolayı sanki kafeye karşı fobim oluşmuş gibi gitmek istemiyordum. Onlarda olayın yaşandığı zamana şahit olduğu için beni anlayışla karşılamış, genellikle evde takılıyorduk. Artık kimin evi müsait olursa onda takılıyorduk. Tabi onların ders çalışmasına kesinlikle engel olmamak için başlarında öğretmen misali durup disiplinle ders çalışmalarını sağlıyordum. Kesinlikle aksatmamaları için elimden geleni yapıyordum, bazen bende onlara katılıyordum. Ama genel itibariyle nadirdi.Çünkü ben geride kalmıştım ve bu yüzden içimden çözmek gelmiyordu. Ben kaybetsem bile onların kaybetmemesi için uğraşıyordum. Belki de vicdanımı böyle yaparak hafifletmeye de çalışıyor olabilirdim. Çünkü onlarda etkilenmiştiler ve sırf benim için asla geride kalmalarını istemiyordum.
Bu konuda çok yanlış fikirde olsamda zaten bende hazırlanacak o psikolojiyi kaybetmiştim. Bu yüzden kafama esmediği sürece test çözmeyi bırakmıştım. Ailemde üstüne düşen nasihatı verdikten sonra 'fikirlerine saygı duyarız ve seni her zaman destekleriz' diyerek benim içime çok büyük su serpmişlerdi. Ailem olduğu için olayları onlarda yakından tanık olduğundan saygı duymuştular. Yoksa normalde bu fikrime çok büyük fırça atacaklarından emindim.
Bugün günlerden cumartesiydi. Yani Coetus'la belirlediğimiz günün buluşma iddiasını kazandığım gündü. Bugün normalde Coetus'la buluşacaktık. Ama olmayan kızla nasıl buluşabilecektik ki zaten? Bu yüzden çok haklı sebep olarak gitmemiştim. Asıl bu zamana kadar bunun nasıl sürdürmüştük orası muammaydı. Ama sanki işler artık tersine çevrilmiş gibiydi. Şu anki Coetus, benim eski halimdi ve benim şimdiki halim ise eski Coetus'tu. Çünkü ben sırf Coetus'la bir etkinlik yapabilmek için peşinden koşup çabalamaya çabalarken artık ondan tüm ümidim bitince benim eski yaptığım davranışları Coetus yapmaya başlamıştı. Bunun tam tersine döneceğini hiç düşünmemiştim. Ama olmuştu, hatta bana attığı mesaj da onu tasdikler biçimdeydi.
Bugünün cumartesi günü olmasının tadını çıkarmak için geç kalkmış, işlerimi hemen halledip tekrar yatağıma uzanmış kitap okumaya dalmıştım. Bir bölüm okuyunca tam merak edilen bir yerde bitirince diğer bölümü de okuyayım, bırakacağım diye diye kitabı elimden bırakmayıp neredeyse akşamı etmiştim. Hiç kıpırdamadan aynı pozisyonda durduğum için sonunda kitabın büyülü alanından çıkar çıkmaz gerildim.
Ayağa kalkıp aynı harekette durduğum için sızlayan yerleri ovalayıp hareket ettirdim. Evde benden başka kimse olmayınca da böyle kendimi kaptırmış gidiyordum. Kitap bitmese bu olay devam ederdi. Kitap okuduğum için rahatsız edilmekten hoşlanmazdım. Bu yüzden telefonumu tamamen sessize almıştım. Daha anca telefonuma elime aldığımda şok yaşamıştım. Ben sırf bunun için telefonu sessize almışken Coetus'tan bir mesaj vardı. Aslında kendimi dizginlemek için sessize almıştım, yoksa kendimi tutamaz giderim diye kendime güvenemediğim için en iyisi sessize almaktı benim için.
