Contented
Hindi ko alam kung paanong haharapin si Chrime. Papatayo ako ng biglaang bumukas ang pinto. Nagtama ang aming paningin at ilang segundong nagkatitigan. Pero tulad ng dati ay ako rin ang kaagad na nag-iiwas ng tingin.
I love Chrime's eyes that it can cause my weakness. Siguradong madadala na naman ako ng mga mata niyang nagsusumamo at hindi dapat maaari 'yon.
Yes, I am very happy that I heard him say, he loves me but I still need to atleast pretend that I am mad. Kailangan kong iparamdam sa kanya na nasaktan ako sa paglimot niya sa araw na 'yon.
"You're awake." Gusto kong pumikit ng marinig ang seryoso niyang boses.
Now, ready to be a good actress, Chaera! Ang tanong, tatagal ka kaya?
Bumuntong-hininga ako at lalong kumabog ang dibdib ng marinig ang yabag niya papalapit. Oh God! Jesus! Help me!
Tumigil si Chrime ng may isang dipang distansya. He was like having a second thought to come near me.
I heard him deeply sighed at nagulat na lang ako ng umupo siya sa kama ko. Now, I don't know how will I pretend if he's as near as like this.
"I am so sorry." His voice pleaded. Sinubukan ko pa ring wag mag-react ng hawakan niya ang mga kamay ko. "Actually, I didn't know how to face you. Hindi ko rin alam kung paanong magsisimula. I did a big mistake and I am so stupid to forget that day. Alam kong galit ka but I hope you forgive me of not showing myself or not even greeting you. I don't know, Chaera. Patawarin mo 'ko." Muling nagtama ang aming paningin pero sa pagkakataong ito siya ang unang nag-iwas ng tingin.
Muling nanumbalik sakin ang nga ginawa kong surpresa para sa kanya. Bumigat ang kalooban ko ng maalala ang lahat ng pagod namin ni Lala.
Nanatili akong tahimik dahil hindi ko talaga alam kung paanong magsisimula. Ang dami kong gustong itanong sa kanya. I want to ask everything about him and Mariz but I am afraid at the same time. I don't know why.
"Please give me another chance. I'm really sorry." He kiss my hand tenderly.
I close my eyes tightly.
"I.. I don't know, Chrime. N-Nasaktan ako, eh." Nangilid ang luha ko.
Hinawakan niya ang aking pisngi at sinubukan saluhin ang mga luhang tuluyan ng dumaloy sa aking pisngi.
Bakit ba mas lalo akong naiiyak tuwing inaalo niya ako? Para akong batang gustong magsumbong.
"Sshh. I'm sorry. I understand you, Chaera. Naiintindihan ko kung magagalit ka. I even understand if you want to be alone. Sorry. Alam ko ring kulang ang salitang 'yon kumpara sa mga ginawa mo. I won't promise anything but I'll do everything you want. Patawarin mo lang ako." Biglaang kumalma ang aking sarili ng maramdaman ang yakap niya.
Oh God! Chrime's arm feels like my home to me.
"B-Bakit mo kinalimutan, Chrime? Hindi ba mahalaga sa'yo ang araw na 'yon?" Pumikit ako para masimulan ang mga salitang bumabagabag sa aking kaisipan. "Wala bang memo sa phone mo, hindi rin ba uso ang reminders or an alarm clock on your phone. Dahil ako Chrime, malayo pa lang ang araw na 'yon ay nakatatak na sa isip ko. W-Why did you forgot it? Busy ka ba m-masyado? Did Mariz filled your mind just to forgot that day?" Nanginig muli ang aking boses.
"Mariz was just nothing." Bahagya siyang natigilan. "I don't know if I will explain myself to you. It could be useless dahil nasaktan na kita. And.. hurting you is the last thing I want to happen. Pero see, nagawa ko na. I just hope you won't give up to me because Chaera, whatever happens I won't let you go."
