Vhie: "This is the start of Chrime's Pov. It will start from the very beggining like how the way they'd met. Isasummarize ko lang para maikli lang. It's only five chapters for him.
W-A-K-A-S..
Thank you guys for supporting this! Nakakatuwa na umabot kayo sa chapter na'to!"
***
When I was young, I'm one of those unlucky kids who are weaks. I've got my heart so weak and I always wanted to play with my twin sister freely.
"Chrime, mom said you are not allowed to get tired. Why can't we play together? It is so boring here like duh." Napangiti ako sa maarte niyang sinabi.
I came closer to her and touched her hair.
"What game do you want?"
Nanlaki ang mata niya. "Really? But mom will be mad at us."
I smirked at her. "Mommy, won't know."
Tumawa siya at tumalon-talon sa kanyang kama. Inalis ko ang suot kong eyeglasses at iniligpit din ang librong binabasa.
"It's fine."
"Yey! Let's go to our playroom!" She shouted happily.
Limang-taon gulang ako nang manirahan kami sa U.S. My parents said that I need to live in a Heart Rehabilitation. Para sa ikakabuti ng kalagayan ko. Chrystal who is my twin sister didn't know about it yet.
"I am a princess, Chrime. Let's play a castle." Masaya niyang anunsyo habang isinusuot ang laruan niyang korona.
Napangiwi ako. "I can't play like that, Chrystal. I'm not a girl."
Ngumiti siya at inakbayan ako. "You're not going to be a princess. Or you're not even allow to be my prince. You can be my brave soldier or you can be my horse. What do you want?"
"A horse? Am I look like an animal to you?"
Tumawa lang siya at pinilit na akong pinayuko. "Great choice! Be my horse, Chrime. I want to ride in a horse. Jebal!"
Umiling na lang ako at sinunod ang gusto niya. Yumuko ako at halos magulat pa ako nang patalon siyang sumakay sa aking likuran.
Jesus!
"Yey!" Tawa siya nang tawa nang magsimula na kaming umandar. "Yah! Faster, horsy! Faster!" Mahina niya pang pinalo-palo ang aking likuran.
Napangiti ako sa narinig kong kasiyahan niya. But happiness ends immediately, dahil konting oras pa lang ay nakaramdam na ako nang paninikip nang aking dibdib.
Pumikit ako at ipinagwalang-bahala ang sakit na nararamdaman.
"Chrime, why are you getting slow? Are you already tired?" Nag-aalala niyang tanong.
Umiling ako at pinilit pa ang aking sarili. Ilang hakbang pa ay naramdaman ko na ang panghihina nang tuhod ko. Kaagad akong natumba.
"Chrime!" Chrystal shouted.
Nanlaki ang mata ko at nakita ko pa ang paggulong niya mula sa aming pagkakabagsak. Gusto ko siyang lapitan pero halos hindi ko na marinig ang pintig nang aking puso.
A tear escaped my eyes. Nasaktan ko ba ang kapatid ko? Huling katanungang bumalot sa aking isipan bago pa ako mawalan nang malay.
That is the start of my miserable life. Hindi na ako inilabas pa sa hospital at gabi-gabi kong naririnig ang iyak ni Mommy.
