NIE, TO NIE YOONKOOK
Prowadzę książkę od 11 rozdziału włącznie
Opowiadanie przeniesione z konta @_AzzuroKookie_ i kontynuowane tutaj przeze mnie
ZAWIERA SCENY PRZEZNACZONE DLA STARSZYCH CZYTELNIKÓW, MŁODSI CZYTAJĄ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ
POCZĄT...
Kiedy ponownie znalazłam się za drzwiami odetchnęłam głęboko. Miałam wrażenie, że wstrzymywałam powietrze przez cały ten czas przebywania w domu. Krew mocno pulsowała mi w głowie i było mi słabo. Nagle wszystkie moje zmartwienia straciły znaczenie. Liczyło się tylko to, czego byłam świadkiem chwilę wcześniej. Powolnymi krokami ruszyłam z stronę centrum handlowego. Najchętniej zostałabym w domu, jednak w tamtej sytuacji na próżno szukać w nim spokoju i ciszy do przemyśleń.
Weszłam już do kokejnego sklepu oglądając sukienki. Zakupy tego dnia wyglądały następująco: wchodziłam do sklepu, patrzyłam nieobecnym wzrokiem na ubrania po czym wychodziłam rozkojarzona, nie wiedząc nawet dobrze, co oglądałam. Tak było i tym razem. Przechadzałam się pomiędzy ubraniami aż usłyszałam za sobą głos. -Znowu się spotykamy- odwróciłam się i zobaczyłam Hoseoka.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Hej- powiedziałam niemrawo. -Stało się coś?- podszedł bliżej, kładąc mi dłoń na ramieniu. -Życie się stało- powiedziałam z krzywym uśmiechem na co dotknął kącików moich ust opuszkami swoich wskazujących palców i uniósł wyżej ku górze. -Nie martw się- uśmiechnął się szerzej, a ja złapałam go za dłonie i odciągnęłam od swojej twarzy. -To tak nie działa, Hoseok- powiedziałam.- Nie wystarczy, że wszyscy będą mi mówić 'nie martw się, będzie dobrze' skoro i tak nic nie ulega poprawie- zabrzmiałam bardzo nieprzyjemnie jednak w tamtym momencie nie miałam siły na miły ton. -Przepraszam. Może po prostu pozwolisz się zabrać gdzieś i sprawimy, że zapomnisz o tych wszystkich przykrościach?- zapytał robiąc słodkie oczka na co odpowiedziałam westchnięciem.- Ja oczywiście stawiam. -Nie chcę cię wykorzystywać- powiedziałam cicho. I tak już za dużo dobroci dostaję od innych, a sama nie umiem nic im dać. -Daj spokój. Bierz tą niebieską i idziemy- powiedział łapiąc za materiał na wieszaku obok. Spojrzałam w tamtym kierunku. Miała piękny granatowy kolor i prosty krój w górnych partiach. Im niżej było tym bardziej się rozchodziła na wszystkie strony. Zamyśliłam się chwilę, a w tym czasie podeszła do nas pani ekspedientka. -Mogę w czymś pomóc?- zapytała. -Tak, poprosimy tą- powiedział Hoseok podając jej wieszak z sukienką, po czym pociągnął mnie w stronę kasy.- Nie utrudniaj sobie życia jeszcze bardziejm, kobieto- mruknął mi do ucha wyciągając portfel. -No tak, jeszcze za to mi zapłać- powiedziałam odpychając go i szybko kładąc pieniądze na ladzie. -Jugnkoom to się z tobą ma..- usłyszałam jak mamrocze pod nosem. -Mówiłeś coś?- odwróciłam się na chwilę po czym odebrałam torbę, paragon i resztę. -Oczywiście, że nie- uśmiechnął się szeroko i zaczął zmierzać do wyjścia, a ja poszłam w jego ślady.- Chcesz gdzieś jeszcze iść czy ja prowadzę?- zapytał, gdy już byliśmy przed sklepem. -Nie mam ochoty na nic- mruknęłam patrząc na swoje buty. -Czyli wybierasz drugą opcję. Okej- złapał mnie za rękę i ciągnął w tylko sobie znanym kierunku.- Zaczniemy od lodów, a potem ruszamy na wesołe miasteczko. -Dlaczego to robisz?- zapytałam patrząc na niego krzywo. -Bo już od dawna nie miałem szans na poznanie kogoś z płci przeciwnej komu nie zależy tylko na seksie, a więc wydajesz się być świetną kandydatką na przyjaciółkę- puścił mi oczko i odwrócił się do mnie plecami, dalej prowadząc w kierunku małego stoiska z lodami niedaleko sklepu, z którego wyszliśmy.
19.05.2018 Nadziejka wkracza do akcji. Nie bójcie się, nie będzie mieszać jeszcze bardziej, to nie ona jest tu od tego, aby sprawiać problemy.
