SIEGE S01 ©

72. Feylin

Nieuwe cover!

Ik werd wakker door luidde stemmen, vlak naast mijn tralies.
'Grappig, zij wou ook met jou praten.' Het was die arrogante schurft die me in de kerker gesmeten had.
'Echt?' klonk een andere stem ietwat verbaasd. Ik vermoedde dat het de koning was. Ik wilde overeind komen en laten zien dat ik wakker was, maar mijn lichaam werkte niet mee.
'Ja, dat verzin ik toch niet?'
'Zeg het me, als ze wakker is.' Voetstappen galmden door de ruimte, als teken dat de koning en de andere man ervandoor gingen.
Ik kreunde en greep naar mijn nek, die ontzettend veel pijn deed. In slaap vallen op een stenen grond was niet mijn beste idee geweest tot nu toe. Ik kwam met moeite overeind en veegde de slaappluis uit mijn ogen.
'Fijn, je bent wakker,' hoorde ik Nirvana in mijn gedachten tegen me zeggen. 'Ik heb een plan waarmee we kunnen ontsnappen. Zie je dat kommetje water bij de deur van je cel staan?'
Mijn ogen bewogen voorzichtig naar de deur van mijn cel toe en inderdaad, er stond een kommetje met water. Ik grijnsde. Die soldaten en wachters wisten natuurlijk niet van mijn waterkrachten af. Ik kon mezelf makkelijk uit deze cel bevrijden.
Langzaam kwam ik overeind en bewoog ik mezelf naar het kommetje met water toe. Toen het water eenmaal door mijn handen in beweging kwam, voelde ik een enorme adrenaline door mijn aderen gieren. Ik bewoog het water richting de tralies en begon ermee op de tralies in te hakken.
Na een tijd te hebben geploeterd en mezelf te hebben uitgeput, was de tralies dan toch eindelijk doormidden. Ik gaf er een harde trap tegen aan, zodat de loszittende delen afbraken en er zo een gat was gevormd waar ik doorheen kon klimmen. Het kommetje water nam ik snel mee, wetende dat het me later van pas kon komen.
Ik sloop de ruimte waarin ik gevangen zat uit en liep door naar de grote kerkers, waar de draken in gevangen waren. Mijn blik viel al snel op mijn eigen draak: Nirvana. Ze zag er moe uit, maar iets in mij wist dat ze nog sterk genoeg was om te ontsnappen.
Ik liep naar haar kooi toe en keek naar het slot. Als ik het slot zou bevriezen, dan kon ik het bevroren deel makkelijk kapottrappen en zo mijn draak laten ontsnappen. Het slot was na een tijdje blazen bevroren geraakt en ik trapte hard met mijn hak tegen het bevroren deel aan, zodat het brak en het slot openging.
Nirvana hief haar hoofd omhoog en keek me dankbaar aan. 'Dankjewel.'
'Kom, laten we gaan. Voordat de wachters en soldaten terugkomen.' Ik sprong behendig op Nirvana's rug en samen baanden we ons een weg naar buiten, door het kasteel heen.
Het was een weg vol wrikken en wroeten maar uiteindelijk vonden we de buitenlucht en waren we vrij.
'He! Kom terug!' hoorden we talloze soldaten nog schreeuwen en de pijlen vlogen ons om de oren, maar het kon niets schelen, want we waren vrij. Zo snel als we konden vlogen we ervandoor.
'Waar wil je eigenlijk naar toe?' vroeg Nirvana nadat we een tijdje hadden gevlogen.
Ik dacht even na. Naar huis gaan was geen optie, dan zouden we weer terug bij af zijn. Überhaupt was blijven in Fregardos geen optie. De soldaten zouden ons op willen sporen en ons zo weer gevangen kunnen nemen en dan waren we ook weer terug bij af. We moesten ergens anders terecht kunnen, maar waar?
'Vlieg maar ergens heen, zolang we maar niet in Fregardos blijven. Hier is het niet langer meer veilig voor ons.'
'Oké.'
Nirvana zwakte haar vliegtempo wat af. Ik wreef of haar schubben heen en zuchtte. Ik was blij dat ik Nirvana terug had, maar toch maakte ik me nog steeds zorgen. We konden voor mijn gevoel nergens terecht en zo'n beetje over de hele wereld heerste oorlog, dus we waren ook daadwerkelijk nergens veilig. Waren die stomme landen maar nooit oorlogen met elkaar begonnen en hadden ze maar niet van die eigenwijze irritante generaals en koningen gehad die alleen maar aan zichzelf denken. Dan hadden zoveel mensen niet hoeven lijden, net zoals ik nu moest lijden.
Ik zuchtte nogmaals en sloot mijn ogen, probeerde even te genieten. Al snel begon echter de slaap weer terug te komen en nam vermoeidheid mijn lichaam over, waardoor ik op de rug van mijn draak in een diepe slaap viel.

~

Ik schrok wakker van een harde knal en duizelingwekkende draaiingen. Het voelde alsof mijn hele lichaam zich bevond in een vage spiraal. Het tolde aan een stuk door en een hevige druk oefende zich uit op mijn borstkas. Wat was er aan de hand?
Langzaam opende ik mijn ogen en besefte ik wat er aan de hand was. We vielen naar beneden. Maar waarom we naar beneden vielen, wist ik nog niet. Verward keek ik dus dan ook om mee heen en probeerde ik Nirvana te bereiken. Ze had haar ogen gesloten.
'Nirvana, Nirvana?' Ze reageerde niet. 'Nirvana, wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd?' Een zware kreun volgde.
Was ze in slaap gevallen? Of was ze misschien gewond?
Ik bekeek Nirvana nog eens goed, tenminste wat ik kon zien, en merkte een wond op in een deel van haar buik. Ze was ergens door geraakt, maar wat? Wat was er in vredesnaam gebeurd? Had het iets met die knal te maken?
Ik probeerde Nirvana wakker te maken, zodat we niet te pletter zouden storten, maar het was al te laat. De grond kwam steeds dichterbij en daar was dan het punt. We raakten de grond en alle energie werd met een rotklap uit mijn lichaam geslagen.