SIEGE S01 ©

115. Yamra

Nopoco vond alles geweldig. Ik vertelde hem dat ik de oproerkraaier had omgebracht en gaf hem het valse hart. Hij merkte het verschil niet, wie zou dat wel doen? Daarna werd ik ontboden en ging naar mijn huisje, kijken of er nog iets nuttigs was. Ik was van plan het krot aan een lokaal stel zwervers te doneren, dan hadden ze in elk geval een dak. Ik gebruik het huis toch niet.
Terwijl ik door de troep en de stof zocht die zich in de jaren had opgehoopt dacht ik na over wat ik Yurt zou vertellen, zodra hij weer thuiskwam. Hij was deze middag met iets anders bezig, maar Nopoco kon me niet vertellen wat.
Ik zou Yurt waarschijnlijk de waarheid vertellen, tot ik op het punt met Vero kwam en dan iets uit mijn duim zuigen. Dat was de meest veilige optie.
Het huisje was snel doorzocht, interessante spullen waren er totaal niet. Ik bracht alle troep naar buiten en begon het dak te stabiliseren met stukken hout die van een muur waren gebroken.
Terwijl ik werkte keek ik goed om me heen of ik Yurt aan zag komen. Hij kwam na iets van een half uur aan op zijn vliegende paard. Toen hij mij bij mijn huis zag keerde hij zijn paard en kwam naar me toe. Hij sprong van zijn paard voor het stilstond en rende op me af. Hierna nam hij mij in een omhelzing.
'Goed dat je terug bent, Yamra.' 'Is er nog wat gebeurt hier?' 'Niks bijzonders. Nopoco heeft de belasting weer verhoogd, maar verder is er niks gebeurt. Jij nog problemen gehad?' 'De reis was redelijk, maar het uitzoeken waar onze beste man was, was een drama. Toen ik hem vervolgens vond ontkwam hij me, maar hij gaf me wel zijn naam: Vero. Ik heb Nopoco het hart gegeven van iemand die ik eerder heb gedood omdat hij mij aanviel.' 'Ben je gewond?!' 'Nee! Er is niks gebeurt. Ik kon gewoon voor mezelf zorgen.'
Yurt besloot dat er wel genoeg gesprek was voor nu en hielp me met het huisje. Tegen de avond was het dak stabiel en zou er iemand onder kunnen schuilen voor de regen. Je zou er zelfs droog kunnen slapen, maar met allerlei beestjes is het maar de vraag hoe fijn dat is.
'Slaap vannacht anders maar bij mij in plaats van in jouw kamers.' Ik stemde in en we gingen richting kasteel.
'Heeft die Vero nog wat gezegd, behalve zijn naam?' 'Iets van dat ik het moest onthouden als de dag dat hij me ontkwam. En terwijl hij vluchtte riep hij semi-willekeurige tekens. Ik ben echter vergeten wat hij zei.' Dat was waar, maar ik had het opgeschreven. Het scheen belangrijk te zijn, dus wilde ik het ergens hebben. 'Jammer, ik had me wel verheugd op een puzzel.'

De volgende dag werd ik naast Yurt wakker met het gevoel dat ik die nummers echt eens moest bekijken. Na het ontbijt moest Yurt weg, hij weigerde te vertellen waarheen, maar dat kwam mij wel goed uit.
In de bibliotheek bekeek ik de tekens nog eens goed. F0F0-E0F0=x en 3826-4FA9=y op de kaart die ik ken. Ik begon bij het einde: de kaart die ik ken. Dat kon er maar één zijn, maar hoe Vero dat wist is mij een raadsel. Ik pakte een kaart van het koninkrijk erbij en besloot dat dit waarschijnlijk de kaart in kwestie was. Die x en y spraken eigenlijk ook voor zich: dat waren coördinaten. Maar hoe ik die vreemde sommen oploste was mij een raadsel.
Ik heb meerdere uren gestoken in het oplossen van het raadsel, maar ik kwam maar niet verder en besloot me erbij neer te leggen. Die middag ging ik wat anders doen. Ik borg alles op en ging richting eetzaal voor de lunch. Daar aangekomen bleek Yurt ook net terug te zijn.
Na de lunch hadden ik en Yurt niks te doen, dis gingen we weer verder met het leefbaar maken van het huisje. Yurt zocht nieuw hout voor de muren, terwijl ik die muren zo goed en kwaad als het ging probeerde op te lappen. Na de eerste muur had ik al besloten dat ik dit huisje zelf hield en niet meer weg zo geven.
We waren halverwege de tweede muur toen er een wachter naar ons toe kwam met het bericht dat er eten was. Van werk kreeg je trek, dus ruimden we op en gingen eten.
Dit patroon herhaalde zich nog een aantal keer. 's Ochtends proberen de code te kraken en 's middags aan het huisje werken. Na de muren konden we met de vloer bezig en daarna was het interieur aan de beurt. Al die nachten sliep ik bij Yurt.
Uiteindelijk, toen we het huisje zo goed als af hadden, besloot het lot mij een klein stukje op weg te helpen met die code. Yurt had onderzoek gedaan en wist eigenlijk maar van één soort code met cijfers en letters. Deze kon hij me helaas niet leren. Daarvoor moest ik op zoek naar iemand anders. De grote figuren in deze wereld zouden de code wel moeten kennen.
De volgende dag ging ik naar de troonzaal van Nopoco. 'Mijn koning, ik heb een dringende taak. Hiervoor zal ik enkele weken tot maanden door het continent moeten trekken. Heb ik hiervoor uw goedkeuring?' 'Ga maar, als je maar terugkomt als ik dat wil.' 'Dat zal ik doen.' Denkt Nopoco nou serieus dat ik mij laat vinden door een boodschapper die me terug naar Nopoco stuurt? Hij is compleet gestoord! Ik verliet de troonzaal weer zodat Nopoco geen tijd kreeg om zijn besluit terug te draaien, wanr dat was niet de bedoeling.
Nou moest ik alleen nog naar Yurt toe. 'Tot ziens dan maar. Ik zal proberen in leven te blijven.' 'Ik vermoord je als je dat niet doet! Probeer het eerst maar bij de koningen van Wickerxott en Fribelium en als dat niet lukt moet je Vythe zoeken.' 'Wie is Vythe?' 'Vythe is een machtige Sáthu, die weet vast wel wat je weten moet. Als ze niet wil helpen beroep je je maar op die profetie.' 'Het zal wel, ik weet niet eens wat een Sáthu is.' Yurt begon te lachen. 'Dat weet ik eigenlijk ook niet.'
We reden samen naar de poort en vandaar naar mijn huisje. Daar namen we serieus afscheid. 'Pas op mijn huis terwijl ik weg ben.' 'Weet je eigenlijk nog iets van die code, of doe je dit voor het geval hij weer iets zegt?' 'Ik heb opgeschreven wat hij gezegd heeft.' 'Waarom heb je me dat niet eerder vertelt?!' 'Je was al zo druk bezig met andere dingen. Dit was niet zo heel belangrijk.' Hij zei hierna niks meer. In plaats daarvan sloeg hij zijn armen om me heen en kuste me, lang en vol emotie. Hierna ging hij terug richting kasteel en ik ging op weg om iemand te vinden die mij die code kon leren. Dan wist ik wat Vero te zeggen had!