SIEGE S01 ©

125. Yawan

Na ons bezoekje aan de lieftallige Yamra, dom wicht, gingen we door met ons zoveelste plan. We zouden Raffalala veranderen in een dictatuur. Daarvoor moesten we Nopoco doden en zijn vrouw, Aomeia, in bezit nemen. Dus we gingen op weg naar Raffalala. De reis was lang en ver. Voor een naakte molrat. Wij waren geen naakte molrat, maar een witte gepantserde nachtvlagdraak, (de zwarte gepantserde nachtvlagdraak moest bijgeverfd worden). Voor een witte gepantserde nachtvlagdraak (waarom is die naam zo lang?!) was de reis een paar uur. Een witte gepantserde nachtvlagdraak is namelijk kleiner, maar vliegt sneller dan een zwarte gepantserde nachtvlagdraak. (Phew, eindelijk van die drakennamen af.)
We werden, hoe onaardig, niet in het kasteel binnengelaten. Dus brandden we het af. Kon ik eindelijk mij marshmallows roosteren boven een vuurtje, samen met Glanola. Jemig, die waren extreem lekker.
Hoe dan ook, het kasteel lag in de as, of beter gezegd, er lag een hoop as zonder kasteel. Het kasteel lag niet in de as, want er was geen kasteel meer! Plus dat kastelen niet liggen, ze staan. Maakt niet uit.
Na Nopoco opgevist te hebben met mijn klauwen, heb ik hem als laatste dienst even de wereld rondgeleid. Hij verdiende het om nog even de toerist uit te hangen. Daarna heb ik hem gedumpt bij de almachtige, de magische, de geweldige, de meesterlijke en fantastische Immerso. De enige echte. (Er wordt geen rekening gehouden met kopieën, klonen of andere veelvouden.)
Daarna was het tijd om Aomeia uit haar as te halen en een cursus "zo ben ik een monarch" te geven. Ze weigerde, dus zorgde Glanola ervoor dat ze dat niet deed. Wat is het handig als je vrouw mensen kan hersenspoelen.
We hebben haar een aantal wetten laten ondertekenen die haar vrijwel zeker impopulair doch bijna onschendbaar zouden maken. Daarna hebben we haar vrijgelaten. Ze kon vast haar eigen boontjes nu wel doppen. We hebben Raffalala niet eens in de as gelegd. Wonder.

IMMERSO ONDERBREKING!!!
Live, vanuit studio "verlaten dimensie" is hier Immerso, met het nieuws van de afgelopen tijd.
'Welkom allemaal! Het nieuws.
In de afgelopen tijd is de oorlog tussen de Godun en de Meistre in hevigheid toegenomen. Ook schijnen er weer Sàthéstòkn te zijn gesignaleerd. We schakelen live over naar de koning der Godun, die er middenin zit.'
'Ja, bedankt. De oorlog is inderdaad in omvang toegenomen en we hebben twee afvalligen verband naar de Aarde. Een Godun en een Meistre. Ze weigerden uit elkaar te blijven, dus moesten we ze verbannen. Op moment veroorzaken ze hevige destructie op de Aarde, als je bij ze in de buurt bent, maak dat je weg komt. Nu kan het nog. Ze zullen sterker worden. Terug naar de studio, terug naar jou Immerso.'
'Bedankt. Een wonder dat je dit vrijwillig doet, na wat ik je heb aangedaan. Nou ja, het zal wel. Ander nieuws dan. In deze dimensie is weer leven. Ik heb laatst Yawan en Glanola nog iet de dimensie gegooid om ze later af te maken en ze hebben me een cadeautje (spreek uit kaadee-aa-uu'tje) teruggestuurd. Deze Aardse koning staat bekend onder de naam Nopoco. Yawan en Glanola hebben echt een hekel aan me, anders zouden ze mij wel iemand anders sturen.
En dan nu naar het weer. Op Aarde kan het allerlei weer zijn, in deze verlaten dimensie is het op moment een micrograad koeler dan normaal en de wind waait niet, omdat ik daar geen zin in heb. Het zonnetje is al aeonen opgeslokt door een hapgraag monster dat we allemaal maar al te goed kennen, dus de zon schijnt ook niet.
Dat was Immerso met het nieuws, een fijne dag nog.'

Dit was niet heel erg goed. Ondanks dat Immerso maar zelden nieuws uitzend en alleen een select groepje het op hun netvlies ontvangt, hoort onze koning dit niet te doen. Immerso moet hem hebben overgenomen om de dimensie plat te leggen. Als hij in zijn opzet zou slagen, hadden we geen thuis meer! Dan kon Vythe ons niet meer naar huis verbannen!
'We moeten nu naar onze familie! Kom op! Geen tijd te verspillen!' Maar zoals gewoonlijk, komt de protagonist net op tijd, of te laat. Deze protagonisten komen te laat. De dimensie ligt in de as, de Nevelwezens liggen dood. Ja, je hoort het goed, dood. De immune Nevelwezens zijn dood. Vermoord door elkaar. Ondanks dat ze niet te doden zijn, waren ze lang genoeg geimmobilseerd om praktisch nooit meer op te staan. Ik zou die Immerso! Ik zou hem krijgen! Ooit, als ik zijn zwakke plek had ontdekt. Wacht even, dat had ik al! Zijn kracht kwam van de onmogelijke hoeveelheid geabsorbeerde zielen. Hier, met al die doden, waren heel veel zielen. Echt belachelijk veel! Ik hoefde ze alleen maar in me op te nemen...
Het proces was lang, saai en frustrerend. Glanola maakte al snel dat ze weg kwam. Het duurde dagen voordat ik de eerste ziel had. Uren voor ik de tweede had, minuten voor ik de derde had, seconden voor ik de vierde had en seconden voor ik de vijfde had. Zo ging ik door. Het duurde niet lang, of ik kon een berg ter grootte van de Mount Everest verkleinen tot een euromunt. Ik weet niet of Immerso dat al heeft gezegd, maar dat is moeilijk.
Na een nog langere tijd was ik er klaar voor. Immerso was dan onverwoestbaar, ik zou mij huid duur verkopen. De uitkomst van het gevecht stond vast, ik zou verliezen. Maar hopelijk zou de energie die nodig was mij om te brengen ook Immerso ombrengen. Kans van zo goed als niks, maar toch. Ik besloot echter te wachten, tot het juiste moment. Dat zou fataal blijken. Glanola was niet zomaar weggelopen, ze was hulp gaan halen om mij te verslaan. Dat zou de enige manier zijn waarop ik weer normaal werd.
Je mag me een heethoofd noemen omdat ik zo impulsief ben, maar mijn hele volk is zo lang buiten westen dat het veel te lang duurt voor ik ze weer zie. Ik kan beter mezelf net zo lang immobiliseren als zij, dan nutteloos bij kennis zijn. Dood kan ik toch niet.
Ik ving een glimp op van Glanola. Ze was bezig om iemand te vinden, niet Vythe, niet Yuwen, maar Yamra. Dat onschuldige kind had de kracht om mij mijn monstervorm te ontnemen. Ondanks dat Yamra zich vrijwel zeker na mij te hebben verslagen tegen Glanola zou keren, zocht Glanola haar toch. Waarom, zullen we waarschijnlijk nooit achterkomen.