SIEGE S01 ©

41. Yawan

Dan krijg ik een bericht door van Glanola. Ze zit in Hankropia, dat net is overvallen door een alliantie van drie legers. Het schijnt dat ze zwaar gewond is. Uit pure woede op de persoon die het heeft gedaan krijg ik mijn magie onder controle. Dat, gecombineerd met het wezen, het valt geen levend organisme te noemen, waarin ik ben veranderd, maakt dat ik in no time bij Glanola ben.
Ze had niet gelogen. Ze lag metersdiep onder het puin van het ingestorte kasteel. Geen wonder dat niemand haar kon vinden.
Met magie creëerde ik een grot, opdat ik weer in een normale gedaante kan veranderen. Ik pak Glanola vast en zie dat ze overal stukken glas in haar lichaam heeft. Ook heeft ze een zware hersenschudding opgelopen. Wat ik op dat moment deed was impulsief. In pure wanhoop dat het glas zich verder in haar lichaam wou boren probeerde ik het eruit te halen. Toen dat niet lukte heb ik mezelf in een glasetende worm veranderd en heb ik al het glas letterlijk uit haar lichaam gegeten.
Glanola was nog bebloeder dan eerst. Dit ging niet goed. Ik scheurde repen van mijn shirt af en probeerde zo veel mogelijk wonden te bedekken. Op een gegeven moment was mijn shirt op en ging ik verder met mijn hemd. Zodra ik ook mijn volledige hemd had gebruikt om wonden te verbinden waren de ergste wonden weg. Daarna ging ik naast haar liggen, zodat mijn lichaamswarmte haar warm zou houden in de koude grot.
Glanola lag daar bewusteloos. In een grot waar amper genoeg zuurstof in kon komen omdat deze letterlijk onder een puinlaag gecreëerd was. Ik weet niet hoelang het duurde, maar op een gegeven moment was er een zuurstoftekort ontstaan. Wat ik toen deed heb ik nog nooit geprobeerd, maar het lukte: ik heb mijn lichaam op zo'n manier aangepast dat deze kon leven op stikstof in plaats van zuurstof. Zo bleef er nog genoeg over voor Glanola.
Na een eeuwigheid deed ze haar ogen open. Maar ze gingen direct weer dicht en ze viel in slaap. Slaap was beter dan bewusteloosheid, dus ik vatte het op als een positie teken.
Zodra ik zeker wist dat ik haar kon verplaatsen heb ik ons geteleporteerd naar de elvengrot in Fribelium. Daar konden de elven voor haar zorgen. Die hebben de wonden goed verbonden en Glanola in een goed bed gelegd.
Ik kon ondertussen zoeken naar iemand om het laatste beetje gif uit mijn lichaam te halen. Ik had gemerkt dat als er weer iets aan gif bij kwam, het echt uit de hand zou lopen. Dat risico kon ik niet nemen. Het voordeel van het verwijderen was wel dat ik er nooit meer last van zou hebben.
Ik moest iemand vinden die het gif er veilig uit kon halen. Ik wist dat er ergens een dwerg was die goed was met dat soort dingen, maar zijn naam was ik even kwijt.

Na een week of wat was Glanola weer redelijk opgeknapt. Goed genoeg in elk geval. Ze verteld me dat de belegering van begin af aan slecht ging. Het mocht misschien lijken alsof ze won, maar ze wist van begon af aan dat dat er niet in zat. Als ze wou winnen had ze anders moeten vechten. Een andere tactiek. Maar omdat ze wist dat Hankropia niet tegen die alliantie van drie op kon, heeft ze alleen geprobeerd zoveel mogelijk van Hankropia mee te nemen naar de ondergang en bleef er in Hankropia amper nog bruikbare grond over. Daarna kwam ze bij het echt interessante gedeelte. Het gedeelte over Black.
'Bij Wickerxotts leger was er één man die continu bezig was met magie, als in serieuze magie. Niet die onzin van lagere goochelaars. Ik dacht dat zijn naam Black was. Hij schijnt de magie in 5 categorieën te hebben ingedeeld. Alsof dat hielp. Magie kan je niet indelen.
Hoe dan ook, hij was er naar mijn smaak te bedreven in. Daar moeten we iets aan doen. Misschien kunnen we zijn koninkrijk neerhalen?'
'Probeer maar niet. We kunnen hem beter zijn gang laten gaan. Hij heeft nogal wat strijd met de koning daar. Het verbaast me niets als hij een coup pleegt. Als hij dat doet word zijn vertrouwen beschaamd en kunnen we ze pakken.'
Op dat moment kwam er een andere stem, sissend en niet van deze wereld.
'Sukkels. Jullie hoeven niet te wachten... zet mijn plan in werking... nu ik ben bevrijd daar de huidige "heerser" van Fribelium kan ik jullie helpen... jullie waren er toch al mee bezig, maar met mijn hulp... kan het niet misgaan...'
Vervolgens vloog er iets van een geest weg. Contouren waren niet te onderscheiden.
'Eigenlij zo gek nog niet... Glanola, weet jij weer die dwerg woont? Die die goed was met gif?'
'Epistolosgebergte dacht ik. Waar eerder die lawine was.'
'Op weg dan maar.'

Zodra we aankwamen bij de plek van de oude lawine werden we verrast door een nieuwe. Wat een wonder toch. Gelukkig wisten we nu waar we de gang in konden en liepen we naar het huis van de dwerg.
Dat was een irritant stuk lopen.
Ergens onderweg viel de grond weg.we vielen allebei hard op de grond. De grond was puntig, dus we raakten over ons hele lichaam bebloed.
Terwijl ik nog maar eens mijn bovenkleding gebruikte als verband, bracht Glanola op de ergste wonden een soort crème aan. Het hielp. Maar we konden nu van top tot teen gebutst niet verder en moesten in deze grot overnachten.
Terwijl ik naast Glanola ging liggen voelde ik haar lichaamswarmte en besefte ik, dat ik dat het echt zo was. Gelukkig hoefde ik verder niet na te denken. Glanola kuste me op de lippen en daarna vielen we naast elkaar in slaap.
De volgende dag waren onze wonden grotendeels genezen. Dat is nu eenmaal zo bij een elf en een Shapeshifter.
Zodra we aankwamen bij de dwerg klopten we ip de deur, in de hoop dat hij thuis was.