SIEGE S01 ©

13. Yawan ✔️

Yawan, niet Yamar, een woord uit de Oud-Tipotaanse spreektaal misschien? Ach, wat maakt het uit. Een hoofdstuk tussen Yawan is goed genoeg. Tijd voor het derde hoofdstukje van OnzinPower dus.

In de dagen die volgden gingen er nog drie generaals doorheen. Ze waren "geïmporteerd" van overzeese gebieden, dus het boeide niet, maar het was wel vervelend om steeds een lijk te hebben. Die dingen ruimen zichzelf niet op, weet je?
Kasteel Hemeltop was een rustige plek. Je moest alleen niet naar buiten zonder bescherming. Dat wisten tegenstanders niet. Die liepen ernaartoe, gingen dood en er gebeurde verder niets. Geen alarm naar medetegenstanders.
Die vrouw bleef ook maar in mijn hoofd zitten. Ik kon haar niet loslaten. Maar waarom?! Ze probeerde me te doden!
Toen kwam mijn huidige commandant binnen.
'Heerser! De mensen vragen om u! Er is iets verschrikkelijks gebeurd!'
'Ik kom al. Doe nou rustig.' Ik liep naar beneden richting het dorp dat binnen de muren van het kasteel lag. Op een balkon ging ik eens poolshoogte nemen van de situatie.
Het was nog erger dan ik dacht. Het blijkt dat mijn laatste missende familielid is teruggevonden: mijn opa. Vanochtend gevonden in de bergen, gedood door een slangenbeet. Natuurlijk werd ik laaiend op Hankropia en ging ik wraak nemen.
In één van mijn meest destructieve vormen, een zwarte gepantserde nachtvlagdraak, ging ik richting Hankropia. Alleen moest ik weer langs die vervloekte Grudo. Ze waren verhuist en woonden nu bovengronds.
'Riormokifu. Arfloehu!' riep ik.
'Ekiló.'
Mijn eerste opdracht was het vinden van een Nachtegaalei. Zo gezegd, zo gedaan. Maar die missies werkten wel op mijn zenuwen.
Als tweede moest ik een heel dorp verwoesten. Beetje jammer dat het dorpje van de Grudo's het dichtst bij was. Hadden ze de opdracht maar beter moeten formuleren. Het hele dorpje was binnen seconden plat.
Een laatste opdracht kreeg ik niet, dus ik kon verder naar Hankropia, waar de mensen bibberden van angst toen ze me zagen.
Bij het kasteel aangekomen ging ik testen hoe heet een steen kon worden voor deze smelt. Niet heet, aldus mijn vuuradem. De muur was zo neer. De rest van het kasteel ook. Mensen spaarde ik, op eentje na: de heerser van Hankropia nam ik mee tot een grote hoogte... waarna ik hem losliet en hij te pletter stortte. Toen ik terugvloog om de schade te bekijken zag ik een vrouw huilend bij het lijk van de heerser zitten. Die vrouw herkende ik ergens van... was het niet... Nee. Dat kan niet! Het was de huurmoordenaar! Het was de dochter van de heerser van Hankropia!
Volledig verrast stortte ik bijna uit de lucht. Als ik niet op het laatste moment ingreep was ik te pletter gevallen.
Het laatste wat ik zag voor ik terugvloog naar Fribelium was het huilende gezicht van de vrouw, rouwend om haar vader... die ik had gedood.

Op de vlucht terug kwam ik langs de Grudo, welke extreem boos waren. Ik kon het ze niet kwalijk nemen. Mijn woedeaanval was al afgereageerd op de Hankropianen en ik was ook boos op mezelf. Ik schoot veel te simpel om in een woedeaanval. Dat hoor ik te voorkomen. Maar nee, natuurlijk niet. Waarom ook wel?
Oké, het komt ook door die vrouw, wiens vader ik heb vermoord.
Op kasteel Hemeltop probeerde ik mezelf te doden in de gifgaswolk. Dat was voordat ik me realiseerde dat ik geen letsel kreeg van dat soort gif in mijn huidige gedaante.
Vloekend en scheldend op mezelf keerde ik terug naar mijn kamer.
Wat voor een wezen ben ik? Ik neem het leven van willekeurige mensen, zonder te weten of ze het verdienen! Ik heb net een vrouw vaderloos gemaakt en een land ontroofd van haar heerser. Dat zijn geen goede daden. Ik ben geen goede koning! Ze kunnen me beter doden. Als dood vlees ben ik tenminste nog voedsel en doe ik niemand kwaad.
Ik stond op het punt om in een menselijke gedaante naar de gifgaswolk te gaan en mezelf te doden, maar op het laatste moment keerde ik om. Niemand had iets aan een koning met zelfmedelijden. Ik kon beter mijn daden rechtzetten dan wegkwijnen met een slecht geweten. Maar hoe? Hoe zet je een moord recht? Necromantie is ten strengste verboden. Door wie weet ik niet, maar het mag gewoon niet.
Als om mij te pesten ging op dat moment de deur van mij kamer open en kwam de commandant binnen. 'Ik denk dat je even moet zien wat er bij de poort gebeurd!'
'Al goed. Maak dat je wegkomt, anders ga je eraan. Ik ben in een rotbui.' De commandant deed het maar al te graag.
Rustig liep ik mijn kamer uit, de kamer waarin ik was opgegroeid. De kamer waar ik met mijn familie had gezeten. Toen ze nog leefden. Waarom? (Die vraag stel ik mezelf te vaak.) Moest die pijl nou dwars door mijn familie? Moest het nog overlevende deel in de val lopen? Moest opa vermoord gevonden worden?!
Terwijl ik verder liep bestudeerde ik het kasteel. Het was een mooi, licht kasteel, wat je niet zou verwachten op een plak als de Duivelsberg. De ramen waren mooi groot met her en der in glas in lood taferelen van mijn voorvaderen. En waar geen ramen waren waren mooie kleden met allerlei mooie en minder mooie gebeurtenissen in de geschiedenis van mijn bloedlijn.
Toen ik eindelijk bij de poort kwam lichtte de bewaker me in: 'Er is hier een vrouw, die naar u vraagt. Ze zegt u te kennen, maar ik weet niks van een afspraak. Kijkt u zelf even.'
Langzaam liep ik naar de poort toe en gaf ik bevel deze open te doen.
Buiten stond dezelfde vrouw die ik al twee keer eerder had gezien. Eerst als sluipmoordenaar en toen als dochter van een vermoorde vader. Zij was het.
Toen de poort ver genoeg open was zei ze iets dat me de kriebels bezorgde, ook al was het maar op fluistertoon zodat alleen ik het hoorde: 'Hallo, Shapeshifter.'

Datum Uitkomst: 22 April 2018
Schrijver: OnzinPower ©
Koninkrijk: Fribelium