SIEGE S01 ©

111. Yamra

De tocht naar de andere kant van het land duurde eigenlijk te lang. De koning had meer knooppunten ontmanteld dan hij geld heeft! Je kan niet via knooppunt haai, yoghurt, jak, etcetera.  Toen ik dan eindelijk na een aantal dagen op mezelf terwijl ik eet wat ik jaag aankom in de provincie waar ik moet zijn ben ik dan ook opgelucht. Nu alleen nog die arme stakker vinden die zijn protest te vroeg is gestart en weg hier.
Ik besloot mijn geluk te beproeven in de eerste de beste taveerne en werd beloond met een verschrikkelijke waard die zijn ogen niet van me af kan houden. Tuurlijk had ik ook net weer die taveerne waar iedereen heen gaat in het dorp en was er niks te vertellen. Driemaal raden wie het middelpunt van de aandacht was. Ik was na nog geen tien minuten, zonder verdere informatie te verkrijgen, al weer weg.
Terwijl ik de taveerne uitliep en een andere strategie bedacht besloten twee extreem domme dorpelingen dat ik vast wel geld bij me had. Ze kwamen samen de taveerne uit en achtervolgden me nonchalant, terwijl ze me langzaamaan inhaalden. Ik keek niet achterom, dan zouden ze me direct aanvallen en was ik de verrassing kwijt.
Toen ze op vijf meter afstand waren pakte ik alvast mijn slinger en legde er een kogel in, zo dat de mannen niet zagen wat ik deed. Ik liet ze nog twee meter naderen voor ik er één in zijn been schoot om hem neer te halen. Natuurlijk was het raak.
De andere man keek verward en zag zijn vriend vallen. Hij kon nu twee dingen doen: wegrennen om zijn huid te redden of aanvallen om weet ik veel welke reden. Hij koos, waarom ook niet, voor dat tweede en stormde op me af. Wat jammer nou dat mijn mes zich in zijn hart boorde. Ik liet de twee sukkels achter en besloot dat luistervinken een betere tactiek was om iets te weten te komen.
Ik besloot de dag te laten voor wat die was en een slaapplek te zoeken. Het bos naast het dorpje zag er veelbelovend uit en ik kon makkelijk een schuilplek vinden. Ik schoot en at nog wat vlees en ging op de bladeren liggen om in slaap te vallen.

Is het altijd zo nat in een bos, of ben ik aan het verdrinken? Ik opende mijn ogen en zag dat ik aan het verdrinken was. Een of andere gek hield mij ondersteboven in een rivier. Ik vermoed dat dat niet het eerste is wat hij met mij heeft gedaan.
Ik was ineens klaarwakker en besefte dat ik dood ging als ik niets deed. Ik trapte mijn benen uit elkaar en de man liet mij van schrik vallen. Ik ging volledig onder water en zwom weer naar boven. Toen ik boven water kwam zag ik de man wegrennen, samen met mijn spullen. Ik kon hem niet meer inhalen. Ik had nu alleen mijn slinger en een dolk om me te verweren tegen vijanden, geen extreem positief scenario.
Ik klom op de kant en besloot dat ik deze missie eigenlijk wel zat was. Ik zou gewoon mijn charmes in de strijd gooien en snel doen waarvoor ik hier gekomen was. Dan kon ik ook snel weer weg.
Het duurde meer dan een dag voor ik een boer vond die me iets kon vertellen over een oproerkraaier. Hij had gisteren een bijeenkomst gehouden in het bos vlakbij op een open plek. Helaas wist de man niet waar hij nu was of waar hij heen ging. Ik bedankte hem en zocht verder naar iemand die me kon vertellen waar hij heen ging.
Diezelfde dag nog vond ik een boer die me kon vertellen waar de man heen ging. 'Hallo!' 'Wat mot je hier?' 'Ik zoek alleen informatie. Iemand schijnt wat over de koning te zeggen.' 'Wat gaat jou dat aan?' 'Ik wil hem bedanken.' Ik deed mijn kap af en onthulde mijn haar en gezicht, tot dan toe was ik volledig in het zwart met mijn haar en gezicht verborgen. De man keek ineens op van zijn werk. 'Wat hebben we hier? Een mooie dame op zoek naar hulp?' Ik begon me een beetje te irriteren. Het duurde allemaal zo lang! 'Wat gaat jou dat aan? Ik betaal.' 'Drie seconden.' 'Wat?' 'Drie seconden. Ik wil dat je drie seconden doet wat ik je vraag.' 'Of ik schiet lood in je oog.' Ik pakte mijn slinger en legde aan. 'Nomadenveld.' Hij kwam op me af, duidelijk met verkeerde bedoelingen. Ik schoot dus maar lood in zijn oog, waren we daar van af.
Nou was de volgende speurtocht uitvinden waar het nomadenveld was. Dat was gelukkig niet moeilijk, de volgende boer wist het en kon het me vertellen. Het was niet eens zo ver weg, ik zou ruim op tijd zijn voor zijn bijeenkomst.
Tijdens de tocht dacht ik na over wat ik het beste kon doen. Direct doden of wachten tot na de bijeenkomst. Ik besloot het tweede te doen.
Ik was veel te vroeg op het nomadenveld. In een boom wachten was de beste optie. Tegen zonsondergang zag ik een jonge man, een paar jaar ouder dan ik, het veld op komen om iets van een bijeenkomst voor te bereiden op zo'n manier dat hij weg kon lopen en niemand zou zien dat er iets op het veld gaande was. Nog een uur later kwamen er nog anderen, waarschijnlijk toehoorders.
'Beste mensen.' Het werd stil op het veld. 'De koning heeft een nieuw belastingstelsel ingevoerd. We gaan er weer op achteruit!' Stilte. 'Maar we kunnen hem niks maken. Hij heeft zo'n stomme sluipmoordenaar die iedereen die tegen hem is afmaakt.' Gejoel klonk vanuit de toehoorders. 'Maar als we die sluipmoordenaar vinden en ontmaskeren, kunnen we daarmee druk uitoefenen op de koning, die zich in het nauw gedreven zal voelen. Hij zal fouten maken en dan kunnen we hem afmaken!' Gejuich dit keer vanuit de toehoorders. De spreker maakte een buiging en verliet de open plek. De toehoorders deden hetzelfde.
Zodra alle toehoorders weg waren kwam de preker weer terug naar de open plek om zijn boel op te ruimen. Dit was het moment om toe te slaan. Die gast wilde niet alleen de koning van kant maken, maar mij ook!
Ik klom voorzichtig uit mijn boom en wachtte in de schaduwen tot de jongeman vlakbij me was. Zodra het dicht genoeg bij was trok ik mij dolk, sprong naar hem toe en zetten die van voren op zijn keel, zodat hij kon zien dat ik het was, die hem zou doden.
De jongeman verstarde. Ik besloot hem nog even te vertellen wie ik was voor ik hem zou doden, dat recht had hij wel. 'Onthoud, je bent gedood door Yamra.' Hij gaf antwoord. 'Onthoud dit als de dag, dat je faalde Vero om te brengen.' Daarna deed hij iets zo onverwachts dat ik verstarde. Hij pakte mijn hoofd en kuste me op de lippen. Daarna rende hij hard weg onder het roepen van vreemde dingen. 'F0F0-E0F0=x en 3826-4FA9=y op de kaart die je kent!'
Dit was niet goed. Niet alleen had ik gefaald Vero om te brengen, die kus was eigenlijk verdraaid fijn geweest! Hoe ging ik dit ooit aan Nopoco uitleggen?
Na lang piekeren besloot ik om het hart te nemen van de man die me eerder probeerde te beroven. Toen ik terugkwam in dat dorpje bleek dat het lijk niet eens was opgeruimd. Ik nam het hart en ging terug naar mijn vliegende paard om verslag uit te brengen aan Nopoco. Tijdens de reis bleef ik alleen continu nadenken over Vero en zijn verdoemde ontsnappingsactie.