Secret Heartbeats

SH | 35

Vitto's Point of View

Never love something so much that you can't let go of it. That's what my dad always told me. Never love a girl to the point that I can't let go of her. But I guess, that doesn't work on me kasi nandito pa rin ako, e. I'm still here, standing in front of her house, waiting and hoping to see her. To see her smile, to hear her voice and to see her face. I don't know, I just want to.

Kahit pa aminin ko na sinubukan kong iwasan siya after ko malaman na okay na ulit sila ni CK, kahit pa sinabi ko sa sarili ko na I'm happy for her, hindi pa rin pala. I still like her. And I just really don't understand my heart, at one point masaya siya pero madalas, gaya ngayon, nasasaktan siya.

I smirked at my own thought. Para akong baliw dito na nakatayo sa harap ng bahay nila habang kinakausap ang sarili.

"Vitto?" I heard her call my name. And just like that, my heart skipped a beat. "Vitto!" Nang masigurado niya na ako nga iyon, lumapit siya sa akin at niyakap ako. Gayish may it sound, pero kinilig ako. She really has a different impact on my system. "Anong ginagawa mo dito?" She asked.

I shrugged my shoulders. "Just..." wala akong mahanap na tamang salita para isagot sa kanya. "Checking on you."

She flashed her smile that makes my world stopped for a while. "I'm fine. Ikaw, kamusta ka? Pansin ko kasi na after nung party kina Maru ang tahimik mo na sa school. May problema ba?" Naririnig ko ang pagka-concern sa boses niya.

Yung simpleng pagpansin niya na tahimik ako, masaya na ako dun. Kasi kahit papaano alam ko na concern siya sa akin. Siguro dapat ko na turuan ang sarili ko na makuntento sa ganong bagay kasi alam ko naman na hindi lalagpas sa pagkakaibigan ang turing niya sa akin. Sad and painful truth.

"Vitts," Lihim akong napangiti nang banggitin niya ang nickname na 'yon na bigay ng mga kaibigan ko. "I'm your friend. You can tell me everything." At lihim din akong nasaktan dahil sa katotohanang pinamumukha sa akin ng nickname na iyon. I'm just a friend. Her friend.

I pat her head and smile. A weak smile. "Gabi na. Pumasok ka na sa loob."

"Pero-"

"Wag na makulit, sige na. Pasok na sa loob. Take a rest."

I watched her as she take her steps away from me. Before she open the door, she bid her goodbye once again. I smiled.

Palalim na ang gabi pero wala pa rin akong balak na umuwi sa bahay. For sure, sa ganitong oras gising pa si ate Wyn. At kapag nakita ako non, magpapaulan na naman siya ng mga tanong na kahit ako hindi ko alam ang kasagutan.

Nagdrive ako hanggang sa makarating ako sa pizza house na madalas kong puntahan. At imbis na mga kaibigan ko ang maalala ko sa lugar na ito, si Vivoree pa rin ang nakikita ko na kasakasama ko.

Habang naglalakad ako patungo sa favorite spot ko dito ay napadaan ako sa freedom board. Isa-isa kong pinagmasdan ang mga nakasulat don, and ang umagaw sa atensyon ko ay ang pamilyar na handwriting doon. Bumilis ang tibok ng puso ko ng mabasa ko ang pangalan ko don.

Vitto, thank you for being my running man!
- V

Sa sulat-kamay pa lang, alam ko na na si Vivoree ang nagsulat niyan. At mas napatunayan ko pa ng makita kong ang "V" sa ilalim at ang pangalan ko.

Running man. That's how she addressed me. His running man. Napangiti na lang ako at napatanong sa sarili, bakit ba ngayon ko lang ito nabasa?

Nilabas ko ang cellphone ko at pinicturan ang sulat niya. What for? Wala lang. Just to remind myself na hindi lang naman ako pala basta kaibigan for her. I'm her running man. Sounds funny? Yeah. I guess so.