Secret Heartbeats

SH | 42

Third Person's POV

“Buongiorno. Buon Appetito!” The twenty-two year old girl greeted almost all of the customers with a sweet smile. She's enjoying this little thing called cooking and then serving it personally to every diners.

“Love, I told you, you don't have to do this work.” Lumapit sa kanya ang binata at hinawakan ang magkabila niyang kamay at minasahe ito. “Alam mo naman na ayaw kong nahihirapan ka.”

She gently cup his face, “This one makes me happy, alam mo yun. And isa pa, hindi naman ako nahihirapan. I'm fine.” She assured him.

Wala ng nagawa ang binata, ayaw naman niya na pag-awayan pa nila ang bagay na ito. Nakikita naman niya kung gaano kasaya ang dalaga sa ginagawa nito kaya napipilit niya rin ang sarili na maintindihan ang kagustuhan ng kanyang girlfriend sa trabahong ito.

“Love, I'll just go back sa kitchen ha. You behave here.” She plant a quick goodbye kiss on his right cheek before she take her steps to the kitchen.

Masayang pinapanuod ni Vitto ang mga taong nagkukwentuhan habang ineenjoy ang pagkain nila. For the past five years, ito ang naging buhay nila. Naging successful ang restaurant business ng kanyang ate Wyn dito sa Milan. The restaurant is located at the Galleria Vittorio Emanuele. Kaya naman swerte ito para sa kanila dahil ang lugar ay kapangalan pa ni Vitto. This 18th century glass and iron covered gallery is home to many beautiful shops, restaurants and cafes. Look up to see the magnificent central dome. Look down to see the emblems on the mosaic floor representing the cities of Milan, Rome, Florence and Turin.

“Hmm. Ready ka na ba?” Sa kalagitnaan ng pag-iisip ni Vitto ay biglang dumating ang kanyang ate Wyn at binasag ang katahimikan niya.

Vitto shrugged his shoulder. He has no answer. Well, he knew the answer but he doesn't want to say it.

“Do we really have to go back? I mean, ate, okay naman tayo dito. You're business is doing great.”

Wyn took a deep breathe. “Yeah, I know. Pero it's been five years since the last time we saw mom and dad. They want us to be there when they celebrate their thirtieth anniversary. Mahirap ba pagbigyan 'yon?”

“I'll stay here. Dad will understand, for sure.”

Nilibot ni Wyn ng tingin ang buong paligid, puro naman mga Italyano ang nandito kaya kung mag-uusap man sila sa wikang Filipino ay hindi sila nito maiintindihan. “Natatakot ka ba?” Diretsahan nitong tanong sa kapatid.

“What?” Kunot-noong tanong ni Vitto. “Ate, ano ba pinagsasabi mo?”

“Vitto, come on, wala kang matatago sakin. Kaya ka ganyan ayaw mo bumalik sa Pilipinas dahil natatakot ka. Natatakot ka na baka kapag bumalik tayo, bumalik din ang alaala ni Vivor—”

“Ate!” Agad na pinigilan ni Vitto ang kanyang kapatid sa pagsasalita. “Niña. She's Niña now. Vivoree's gone.”

Wyn heave a sigh. “Vitto, whoever she is now, Niña or what name you want to call her, it won't change the fact that she's Vivoree. Hindi mabubura ng pagpapalit niya ng pangalan yung nakaraan niya.”

“Ate that's why I don't want to go back to the Philippines. Okay naman na kami dito. Masaya na siya.” For the five years na magkasama sila ay nakita ni Vitto kung paano sa mga simpleng bagay ay sumasaya si Vivoree, oh, she's Niña now. “Siguro nga natatakot ako. Natatakot ako na baka kapag bumalik tayo ng Pilipinas, mawala sakin lahat.”

Mababakas ang lungkot sa mga mata ni Vitto. Kitang-kita iyon ng kanyang ate. Alam niya na nasasaktan ang kapatid niya at magiging mahirap para dito na balikan ang bansang pinili niyang iwan. Nagkaroon na sila ng magandang buhay dito sa Milan, at hindi niya alam kung ano ang pwedeng mangyari kung sakaling bumalik sila sa Pilipinas.