Lena i Krystian - Po trupach do celu

26 - Krystian - Cz. 2

Dziękuję za ponad 1200 wyświetleń, za wszystkie gwiazdki i komentarze. :) Jesteście cudowni, bardzo mnie motywujecie, dziękuję. :)

W nagrodę macie kolejny rozdział, mam nadzieję, że się Wam spodoba. :)

*     *     *

Gdy jesteśmy w domu, daję małej coś do jedzenia i picia, a sam zaczynam się zastanawiać, co począć dalej. Wiem, że powinienem ją odwieźć na komendę i powinna trafić na czas wyjaśnienia sprawy do izby dziecka, ale nie miałem serca tego zrobić. Zwłaszcza teraz, gdy było jeszcze dość chłodno, a dziewczynka była w samej bluzeczce i spodniach, bez żadnej grubszej rzeczy na sobie.

- Dziękuję – odzywa się Klara po jakimś czasie.

- Proszę. – Uśmiecham się do niej. - Możesz mi powiedzieć, od kogo uciekłaś?

- Od tatusia – odpowiada prosto. – Zostawił mnie samą w domu i sobie gdzieś poszedł, a ja nie chciałam już być sama, to uciekłam.

- A daleko stąd mieszkasz? – dopytuję.

- Chyba nie, nie wiem – odpowiada. – Długo szłam, więc nie wiem. Ale cieszę się, że na pana trafiłam, wie pan? Bo ja lubię poznawać nowych ludzi, a pan jest fajny.

Znowu się uśmiecham. To dziecko coraz bardziej ujmowało mnie za serce.

- Dobrze, dzisiaj już nie będę cię męczyć. Pewnie jesteś bardzo zmęczona. Poczekaj, zaraz ci pościelę łóżko, żebyś mogła się przespać – mówię i wstaję.

W parę minut później słyszę dzwonek do drzwi. To pewnie Lena. Szybko biegnę otworzyć. Faktycznie, stoi w drzwiach, z szerokim uśmiechem na twarzy.

- I jak tam, Krysiu? – pyta.

- Lenka, problem mam – odzywam się cicho. – Znalazłem na schodach dziewczynkę.

- Dziewczynkę? – Jest wyraźnie zaskoczona. – Jaką dziewczynkę.

- Ma na imię Klara – wyjaśniam. – Nie może mieć więcej niż dziesięć lat. Twierdzi, że uciekła z domu, bo ojciec ją samą zostawił, a była głodna.

- A mamy nie ma? – dopytuje Lena. W jej oczach widzę niepokój i troskę.

- Nie wiem. O mamie nic nie wspominała – odpowiadam. – Chodź, może tobie uda się z nią porozmawiać.

- Jasne – mówi i idzie za mną do kuchni.