HAYATIMIN GAYESİ

"Şüpheye Yer Yok"

"Beni kurtar da ne demek?"

Kenan'ın öfkeyle sorduğu soru, kadının yüz hatlarını hüzne gark etti; belli ki sakladıkları vardı, çektikleri gizliydi veyahut gizlemişti. Bu yüzden anlaşılmaz bir maske takmış ve mutlu rolü yapıyordu. Yutkunduktan sonra:

"Aldandım Kenan! Seni bırakıp gittikten sonra hayatım alt üst oldu. Sevdiğim adam, uğruna seni bile terk ettiğim adam, adam değilmiş meğer! Sana yaşattıklarımı yaşadım her gün, ıstırap içinde geçti zamanım ve çile çektim yıllarca! Ama biliyordum ki, sana çektiklerim karşılıksız kalmayacaktı. Senden af veya özür falan dilemiyorum. Sadece bana yardım et ve beni bu bataklıktan kurtar!" deyince Kenan, derin bir nefes alıp yüzünü denize çevirdi. Kadının gözleri, onun her halini takip ediyordu. Kenan'ın neden sessizliğe çekildiğini merak etse de, onu sık boğaz edip sormuyordu.

Gaye, onların ne konuştuğunu çok merak ediyordu; araçtan inip yanlarına gitmeyi düşündü, sonra vazgeçti, bu davranış onu küçük düşürecek ve Kenan'a güvenmediği ortaya çıkacaktı. Peki Kenan'a güveniyor muydu? Bu soruyu, şimdilik kendine sormamayı tercih etti. Zira o da bilmiyordu bu sorunun cevabını.

"Bana gönderdiğin mektup, her harfi ve her satırı aklımdan çıkmadı. Kaç sefer dedim kendi kendime; Sedef, böyle biri değil, muhakkak bir iş var işin içinde ama yok, kendimi ne avutabildim ne de bana yaptıklarını unutabildim. Ben senin yüzünden..." diyen Kenan, yüzünü kadına yani Sedef'e çevirdi. Onun gözlerinin içine, hesap sorarcasına bakarak:

"...çok sevdiğim mesleğimden atıldım. Özel harekâttan beni şutladılar. Çünkü eroine bulaştım. Sırf seni ve bana yaptıklarını unutmak için, madde kullandım. Bu yüzden beni, görevimden attılar. Şimdi ne haldeyim? Bak hele bana! Sence benim durumum, yerinde mi? Kaç sene hapiste yattım. Süründüm. Hangi işe girdiysem, sabıkamdan dolayı kapı dışarı edildim. Şimdi sen söyle! Beni kim kurtaracak?" diye sordu. Sedef, ne diyeceğini bilemiyordu. Adama neler yapmıştı öyle?

Gaye, meraktan çıldıracaktı nerdeyse; bitip gitmeyen bu muhabbet, onun canını sıkmaya başlıyordu. Bir ara Kenan'ın kadının üstüne yürürcesine pozisyon alması, Gaye'nin yüreğini ağzına getirmişti. Demek ki tanışıyorlardı ama nerden?

"Sen..." diye sayıkladı Sedef; gözleri dolmuş, kirpikleri ıslak ve bakışı hüzün doluydu şimdi. Kenan'a doğru bir adım atıp:

"...neler diyorsun öyle?" diye sordu. Kenan, derin bir nefes alıp tekrar yüzünü denize çevirdi; Sedef'in mektubu, gözlerinin önüne geldi, her harfini okudu mırıldanırcasına ve sayıkladı geçmişini denizin dalgalı suratına. Ama Sedef duymadı. Gözlerinden yaşlar akıyordu şimdi Sedef'in; ona neler yapmıştı öyle, onu tarumar etmişti giderken ve başına da türlü işler gelmişti haliyle.

"Ben, gizli görevde olduğunu sanıyordum."

Kenan, Sedef'in lafıyla irkildi; sertleşti bakışları, sesi katılaştı ve öfkeli bir pozisyon aldı.

"Ne görevi be? Benim hayatım kaydı. Baktım dürüst bir işte çalışamıyorum. Ben de feleğin çemberine ayak uydurdum. Hepsi bu! Benden yardım falan dileme! Ne halin varsa gör! Zerre umurumda değilsin!" diyen Kenan, etrafına bakındı. Sedef, muhakkak yalnız değildir diye düşünürken Sedef, hıçkırıkları arasında:

"O kadar çok mu nefret ediyorsun benden?" diye sorunca Kenan, alaylı bir tebessümle:

"Silinen biri, silen için yabancıdır. Sen bana yabancısın artık Sedef! Ve ben, yabancılardan nefret etmem. Sana duyduğum tek his, bana yabancı oluşundur. Git yoluna!" dedi. Sedef, yutkundu; Kenan, gerçekten ciddiydi, onu birazcık tanıyorsa ne kadar ciddi olduğunu biliyordur. Kenan ciddiydi ve Sedef, kendi kaderine terk edilmiş bir haldeydi. Son lafını sarf eden Kenan, onun yanından geçerek sahilde yürümeye başladı. Bir müddet Kenan'ın ardından bakan Sedef, birden dizüstü çöktü. Kenan dönüp bakmadı bile; ağlayışlarını duyuyor, hıçkırıklarını işitiyor ama zerre oralı olmuyordu. Sedef'in gözyaşları, denizin dalgalarına karışırken onları izleyen Gaye, yavaşça aracı çalıştırdı. Sahil boyu bir yol aldı, uzaktan Kenan'ı izliyordu ve ters giden bir şeylerin farkındaydı.