BENİ AŞKA İNANDIR

4.bölüm

     /Acı zamanla yüreğe çöreklenip, hayatınızı kendi etkisi altında yaşatır./

Şarkı önerisi; Ümit Besen/ Alışmak Sevmekten Daha Zor Geliyor...

"Alıştım sana bir tanem, alıştım her gün görmeye.

Bir nefes gibi muhtacım, sevilmeye, sevmeye.

Her sabah uyandığımda, seni bulurdum yanımda.

Yokluğun bir zehir gibi, dolaşıyor kanımda.

Alışmak sevmekten daha zor geliyor.
Alışmak bir yara bağrımda kanıyor.
Sen yoksun kollarım boşluğu sarıyor.
Alıştım bir tanem, alıştım sana.

Alışmak sevmekten daha zor geliyor.
Alışmak bir yara bağrımda kanıyor.
Sen yoksun kollarım boşluğu sarıyor.
Alıştım, bir tanem, alıştım sana.

Alıştım sana bir tanem. yokluğuna dayanamam.

İnan sensiz kaderimle, tek başıma savaşamam.

Ben seninle varolmuşum, ben seninle bir sarhoşum.

Sen yanımda olmayınca, gayesizim bomboşum.

Alışmak sevmekten daha zor geliyor.
Alışmak bir yara bağrımda kanıyor.
Sen yoksun kollarım boşluğu sarıyor.
Alıştım bir tanem, alıştım sana.

Alışmak sevmekten daha zor geliyor.
Alışmak bir yara bağrımda kanıyor.
Sen yoksun kollarım boşluğu sarıyor.
Alıştım bir tanem, alıştım sana.

Alışmak sevmekten daha zor geliyor.
Alışmak bir yara bağrımda kanıyor.
Sen yoksun kollarım boşluğu sarıyor.
Alıştım bir tanem, alıştım sana."

      Hayatta ki en büyük şansım gerçek bir dosta sahip olmamdı ve gerçek dostum benimle birlikte saatlerce konuşmadan ağlamıştı. Kimsenin yanında böyle ağlamamıştım. Kimseye derdimi anlatmaktan yana değildim. Sadece bir kere ve son kez arkadaşımla konuşmak, içimi dökmek, tüm zayıflığımı sadece ona göstermek istemiştim. Çünkü onunda dediği gibi acım onunda acısı olacaktı, biliyordum.

"Pelin..ben.."

Boğazımdaki yumruyu yutkunarak çözebilirim zannetmiştim. Çözemediğim tonlarca yumrunun hezeyanı altında olsamda, derin bir nefes almış ve konuşmaya bir yerden başlamıştım.

"Ben bunları hak edecek ne yaptım bilmiyorum. Yağız neden bana bunu yapmayı tercih etti? Ölüyorum Pelin. Kalbimi yerinden söküyorlar. Güçlü olmak istiyorum. Güçlü durmak istiyorum, yapamıyorum Pelin. Herkesi üzdüğümü biliyorum. Konuşmak bana iyi gelmiyor. Konuşmak istemiyorum. İlk ve son kez konuşacağım benden başka bir şey bekleme. İçimi dökeceğim ve bu konu bir daha açılmayacak."

Pelin'i de alıp yatağımın üzerine oturtmuştum. Elleri ellerimi bir an olsun bırakmamıştı. Konuşmuyordu çünkü beni dinlemek istediğini biliyordum. İçimi dökmemi bekleyen, bana şefkatle bakan arkadaşımın yüzüne bakmıştım. Kimse Yağız'ın bana o odada neler dediğini, aramızda ne olduğunu, neler geçtiğini bilmiyordu.

Yağız da o günden sonra bir kez olsun bana ulaşmaya çalışmamış, hatta ailesinden biri bile bizimle görüşmemişti. İşin garibi de buydu. Ailesi beni severdi, nasıl ve ne halde olduğumu hiç mi merak etmemişlerdi? Ya da belki de annemlerle konuşmuşlar mıydı? Sonuçta kendi içime kapanmış onlarla da konuşmamıştım, bu yüzden bunu bilemezdim.