Düğün gününde terk edilen bir kadındı o.
Yasemin DEMİRCİ..
Hayalleri, duyguları, hissettikleri, hissedecekleri, kaderi ve belki de her şeyi değişecekti o gün.
Değişti de...
Yaşadığı en büyük acısını tek başına atlatmasına sebep olan sevdiği kadının...
ÖNEMLİ: Oy sayısı 100'ü geçtiğinde yeni bölüm gelecektir...
Yazarınız size gece boyunca bölüm hazırlayarak sürpriz yapaaaaarrr keyifle okuyun diye 😉❤️
Sizde bu yazarınızı kırmayın ve diğer hikayem olan Yalan Hayat'a da bir göz atın. Bana destek olun, okumasanız bile okuma listenize ekleyin ki, diğer arkadaşların görmesine vesile olun. Yapan arkadaşlarıma şimdiden teşekkür ediyorum. Görselini buraya bırakıyorum 😍😍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sevdanın su misali yüreğimize akışı, gözlerimizden çıkışına sebep olur. Kimi zaman bakış olur, kimi zaman yaş olur, bulur yolunu. Yaş olmasına sebep olsa bile sevdadır bu. Ondan vazgeçmeksizin yoluna düşürür. Çünkü sevdasız kalmak, nefessiz yaşamaya benzer. Her nefeste sevda diye içine çekmediğin, kalbini, ruhunu, benliğini öldürür. Geriye bir senden başka her şey kalır...
Yazın son demlerini yaşadığı şu günlerde, ince ince yağan yağmurun altında şemsiyesinin koruduğu kadarıyla ıslanmamaya çalışıyordu. Aklından türlü türlü düşünceler geçen kadın, Nazlı'nın başına bir şey gelecek olması fikriyle hop oturup, hop kalkıyordu. Günlerdir vicdanı bunun savaşıyla uğraşıyordu.
Eli telefonuna gidip gidip geliyor, ne demesi gerektiğini bir türlü bilemiyordu. Otobüsün geldiğini fark eder etmez hemen şemsiyesini kapatmış, yolcuların ardından o da binmiş, kaldığı otelin yolunu tutuyordu. Sıkıntılı bir nefes verip, havanın kasvetini içinde hissediyordu. Bütün gün, hatta günlerdir bunun sıkıntısı nedeniyle oldukça sinirliydi. Küçük öğrencisi Alya'yı bu yüzden biraz üzmüş olabilirdi. Kendine oldukça kızıyordu bu sebepten.
Başını cama yaslayıp, yolu izlemeye, yağan yağmur nedeniyle gördüğü bulanık etrafta neler olduğunu çözmeye çalışıyordu. Aslında yaptığı tek şey bakmaktı. Düşünceler peşini bırakmadığı için, beyni bir türlü başka şeyle meşgul olmuyordu.
Sonra aklına uzun zamandır görmediği Barış gelmişti. En son gördüğü gün gelmişti aklına. En son onu otele bırakmıştı. Ona fazla çıkışmış olduğunu düşünüp, daha o geceden pişman olmuştu olmasına ama yapacak bir şeyi yoktu artık. Hatta bu yüzden arkadaşlarının toplaşacağı gün gitmemişti. Barış'ında orada olacak olması yüzünden gitmek içinden gelmemişti. Onu görünce ne tepki vermesi gerektiğini bile bilmiyordu. Fazla kaba davranmıştı. Adamın niyeti onu korumakken, o sert davranmıştı.
Otelin olduğu sokağa geldiğini gördüğünde düğmeye basıp, otobüsü durdurmuş, dinmiş yağmur nedeniyle şemsiyesini açmamıştı. Kapıdan girdiği gibi resepsiyondaki kız her zaman ki gibi ona gülümseyerek baktığı için, o da gülümseyerek baş sallamıştı. Ardından seslenen resepsiyondaki diğer çocuğa dönmek zorunda kalmıştı.
