-Widzę, że na mnie lecisz! - zaśmiał się, gdy na niego wpadłam.
-Tak, już od dawna...-odpowiedziałam również się śmiejąc.
Data powstania książki: 09.11.2018r.
Data zakończenia książki: 24.11.2019r.
Mówią, że pożegnania są trudne. Pożegnania są królewsko trudne! I w pełni zrozumiałam to właśnie teraz. Teraz, gdy stoje na środku wielkiego, lotniskowego korytarza żegnając się z przyjaciółmi i rodziną, łzy z zaskakującą prędkością spływają po moich policzkach. Przytulam każdego po kolei i od każdego słyszę jakieś miłe słowa otuchy, których teraz tak bardzo potrzebuję...po chwili odchodząc mijam się z matką, którą obdarzam tylko i wyłącznie zdrętwiałym spojrzeniem, po czym kieruję się na rozprawę.
Gdy po godzinie wsiadam do samolotu, znajduję swoje miejsce i siadam czekając cierpliwie na start.
Czekając na lot bezskutecznie próbuje zasnąć, a już dosednie rozbudza mnie przychodzący na mój telefon SMS.
Od: Nieznany
Cześć, jestem Louis, twój kuzyn. Odbioręcię z lotniska, będę stał przy wejsciu głównym. Daj znać jak wylądujesz!
Do: Nieznany
Cześć, napiszę jak wyląduje.
Odłożyłam telefon do torebki i już do końca tego nudnego lotu oglądałam przez szybę świat z lotu ptaka.
***
Do: Louis
Już wyjądowałam.
Od: Louis
Właśnie wyszedłem z taksówki.
Gdy odebrałam swój bagaż ruszyłam w stronę miejsca gdzie powinien już na mnie czekać kuzyn. Po chwili ujrzałam bruneta o brązowych oczach i około 190 centymetrów wzrostu. Wzrost śmiało mogę powiedzieć, że dodawał mu na wieku. Gdy uśmiechnął się, w jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki. Był ubrany w granatowe dżinsy i białą bluzę, która mimo, iż była ogromna opinała się mu na szerokich, umięśnionych barkach i ramionach.
Kilka dziewczyn ukradkiem spoglądały na niego chichocząc po nosem. Jednym słowem był naprawdę przystojny i z tego co widzę miał duże powodzenie u dziewczyn.
-Witaj w Nowym Jorku Maggie!- zawołał radośnie i mnie przytulił.
-Cześć Lou.- zaśmiałam się cicho. - Skąd wiedziałeś, że to ja? - zapytałam podnosząc na niego wzrok.
-Nie wiedziałem.- zaśmiał się i chwycił za moje waliski. -Chodź, taksówka powinna już być.
Po pół godziny byliśmy już przed jednorodzynnym, białym domkiem obrośniętym bluszczem.
-Jak tu ślicznie...- westchnęłam zachwycona rozglądając się wkoło.
-Nie ma tu takich luksusów jak miałaś w Trofors, ale...
-Żartujesz sobie ze mnie? Tu jest sto razy lepiej! Mieszkanie w takim olbrzymie jak w Trofors wcale nie jest takie fajne. - zaśmiałam się wymachując rękami.
-Mimo, że jesteś tu nikogo nie znasz? No, bo nie oszukujmy się, ale znamy się tak naprawdę niecałą godzinę.- zmieszany podrapał się po karku.
- Na pewno poznam kogoś i się może nawet zaprzyjaźnię, a potem zanim się obejrzę wróce do Norwegii. - zapewniłam mimo, że sama nie miałam co do tego pewności (a raczej nie wierzyłam w to, ale ten fakt pomińmy) uśmiechnęłam się i weszlismy do domku.
- Jesteśmy!- krzyknął Louis, a przed nami jak na zawołanie stanęła wmiarę wysoka kobieta o brązowych oczach i włosach. Była bardzo podobna do mojej mamy.
-Witaj kochanie.- uśmiechnęła się i mocno mnie przytuliła.
-Dzień dobry ciociu.
-E tam ciociu, nów do mnie Lucy!
- W takim razie dobrze Lucy. - powiedziałam. Nagle do przedpokoju wparował pies. Szczękał i radośnie biegał wokół mnie.
-Część piękny! - pisnęłam i zaczęłam głaskać pieska.
-To Akryl.- powiedział Louis śmiejąc się.
-Lou, zaprowadź kuzynkę do jej nowego pokoju!- Lucy rozkazała synowi, który od razu złapał mnie za nadgarstek i zaprowadził pod drzwi.
-Odpocznij po podróży.- Powiedział łagodnie, otworzył drzwi. Za nami pobiegł i Akryl.
-Idź stąd łobuzie!
-Niech zostanie...
-Skoro chcesz, niech zostanie.- zgodził się, po czym wyszedł z pokoju.
Ukazały mi się szare ściany, na których wisiały plakaty i urocze lampki. Średniej wielkości łóżko z baldachimem stoi przy oknie, przed którym jest półmetrowy parapet. Na szawce nocnej stoi budzik i świeczka zapachowa. W tyłu stoi wysoka, pojemna szafa. Obok szafy stoi duże lustro. Pokój nie jest jakiś ogromny ani malutki. Jest wprost idealny! Rzuciłam się od razu na łóżko i momentalnie zasnęłam.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
*Pov Martinus*
-Słońce proszę cię nie płacz.- mówię łamiącym się tonem do Maggie mocno ją przytujając. - Kochanie słyszysz? Proszę cię.- zaczynam gładzić jej plecy starając się uspokoić dziewczynę. Maggie pokowała twierdząco głową. -Napisz do mnie jak będziesz na miejscu.
-Dobrze.- mruczy cicho. - Będę tęskinć!
-Ja również. Dzwoń do nas.- szepczę jej do ucha. Mag przytula mnie ostatni raz i odchodzi mierząc matkę lodowatym spojrzeniem. Po chwili znika w tłumie ludzi śpieszących się na swoje loty.
Mam ochotę pobec za nią. Ale nie mogę.
Chce mieć ją teraz przy sobie. To jest nie możliwe.
Nie chce żeby wyjeżdżała. A to nie uniknione.
- Tinus, musimy już iść. - z głebokiego zamyślenia wyrywa mnie głos brata. Wszyscy ruszamy przed siebie z głowami zwieszonymi w dół wychodzimy z lotniska.
