Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 12 §

P.O.V Danica

'Wacht even, míjn vader deed met jouw vader zaken?' herhaal ik Connor voorzichtig. Connor knikt met een grijns. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Dat kan niet,' mompel ik. 'Toch wel,' zegt Connor schouderophalend. 'Maar goed, dat is weer voor een andere keer,' zegt hij dan. 'Ik zie dat je Stefan en Mike al hebt ontmoet?' Ik rol met mijn ogen en knik. 'Wat is er aan de hand?' vraagt Alpha McLogan. 'Niks aan de hand Steve, Danica heeft zojuist mijn gamma en beta onmoet,' zegt Connor. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Oké dan. Danica, ik begreep van mijn dochter dat je mij wou spreken?' vraagt de Alpha nu aan mij. Ik knik. 'Kom maar naar mijn kantoor dan, Noah ik spreek jou later nog wel' zegt Alpha McLogan.

'Neem plaats,' zegt de Alpha zodra we in zijn kantoor aankomen. 'Waar wou je me over spreken?' Ik kuch even. 'Over het genezen, ik wil het proberen,' begin ik. 'Maar, ik wil het met de gevangenen doen en ik bepaal de plekken waar ze worden verwond.' zeg ik. De Alpha knikt instemmend. 'Hoezo wil je de plekken bepalen?' vraagt hij dan. 'Omdat ik tot nu toe littekens krijg op de plekken waar de ander is verwond,' zeg ik. 'Dit litteken over mijn neus bijvoorbeeld, en het litteken op mijn handpalm' Ik kijk weer naar mijn hand, het litteken zit er nog. 'Goed dan, wanneer wil je beginnen?' vraagt de Alpha. 'Nu?'

--

Ryan en Nick lopen met mij mee naar de kerkers. De Alpha zag er gelukkig totaal geen probleem in dat ik het nu al wou. 'Wij blijven op een afstand,' zegt Ryan. Ik knik. Een bewaker duwt de grote deur open, waar wij vervolgens weer doorheen lopen.

'Goed, hier is het. Als je hulp nodig hebt, zeg het maar' zegt Nick. 'Komt goed,' zeg ik.

Ik open nog een deur die leid naar de gang waar alle cellen zijn. Door het geluid van de deur, heb ik meteen alle aandacht van de gevangenen. Ze zijn allemaal naar voren gekomen. 'Goed, ik wil dat iedereen goed luistert!' roep ik door de gang heen. 'Ik ben hier niet om jullie te vermoorden, alleen om jullie te verwonden en vervolgens genezen.' ga ik verder. Een aantal gevangen beginnen te mompelen. 'Vragen?' 'Ja, ik' zegt een man vlakbij me. 'Vraag maar' zeg ik. 'Hoe ben je er zo zeker van dat je de wonden kunt genezen?' 'Ik ben er niet zeker van, daarom dat ik het met jullie ga proberen. Ik heb tenslotte wel de Alpha vandaag genezen' beantwoord ik de man.

'Zijn er vrijwilligers? Wie wilt het eerst proberen?' vraag ik. De man van net steekt zijn hand op. Ik knik goedkeurend en geef een seintje aan de beveiliger om zijn deur open te maken. Ik pak nog snel een zilver mes en neem die mee de cel in. Ik hoor de celdeur weer achter me sluiten. 'Waar ga je me verwonden, meid?' vraagt de man rustig. 'Ik zat te denken.. rug' De man knikt instemmend, en trekt zijn shirt uit. Het eerste wat opvalt is een grote draken tattoo op zijn rug. 'Verpest mijn tattoo niet,' zegt hij met een knipoog. Ik grinnik even. 'Oké, het kan even pijn doen' zeg ik. Ik druk het zilveren mes in de huid van de man, en haal hem rustig naar beneden. 'Fuck,' hoor ik hem mompelen. Ik maak nu zelf een snee in mijn hand. Ik zucht even en leg dan mijn hand op de wond van de man. Ik voel weer het rare brandende gevoel, dat overgaat tot een soort van gekietel. 'Dat kietelt,' zegt hij. 'Ik dacht precies het zelfde,' mompel ik. Ik haal me hand van zijn rug af en zie dat de wond weg is. Misschien geneest hij wel snel.. ''Laat hem naar je rug kijken'' zegt Caillin. 'Wil je naar mijn rug kijken of ik er een litteken heb zitten? En er een foto van maken?' vraag ik de man. Hij knikt. Ik trek me shirt een stukje omhoog en geef de man mijn telefoon. Ik hoor hem een foto maken en geeft mijn telefoon weer terug. Ik open de foto en hap even naar adem.

'Ik heb je genezen..' zeg ik zachtjes. De man glimlacht trots naar me. 'Dat heb je goed gedaan' zegt hij. 'Hoe heet je eigenlijk?' vraag ik dan. 'Jaimy, en jij?' 'Danica' zeg ik. 'Wat ben je? Ik ruik niet echt een wolven geur' zegt Jaimy dan. 'Klopt, ik ben een Hybrid' Jaimy kijkt me verbaast aan. 'Dat is.. Dat is echt vet!' zegt hij dan enthousiast. Ik lach even. 'Voor wat zit je vast?' vraag ik. 'Diefstal in het packhuis, het was een weddenschap met een vrienden groepje' zegt hij met een grijns. 'Mocht je je het afvragen, ik ben 21' voegt hij er nog aan toe. 'Ik had je eerlijk gezegd ouder geschat' mompel ik. 'Komt vast door het baardje' zegt hij terwijl hij met zijn hand langs zijn kin gaat. 'Hoe lang moet je nog zitten?' vraag ik vervolgens. Jaimy begint te lachen. 'Wat een kruisverhoor, Danica' zegt hij lachend. Ik begin ook te lachen. 'Sorry, interesse' zeg ik schouderophalend. 'Geeft niet, ik moet nog hooguit een week' zegt hij. Ik knik bedenkelijk.

'Alpha?' mind-link ik naar de Alpha. 'Is er iets aan de hand? Moet ik beveiligers sturen?' mind-linked de Alpha gelijk terug. 'Nee nee, ik wou vragen of u even naar de kerkers kon komen. De cel van Jaimy' mind-link ik. 'Ik kom er aan' mind-linked hij terug en verbreekt gelijk de link.

'Danica!' roept Jaimy ineens. Ik kijk geschrokken op. 'Wat?' vraag ik onschuldig. 'Ik vroeg je wat, waar zat je met je hoofd?' zegt hij lachend. Ik glimlach flauw. 'Nergens hoor, wat vroeg je?' 'Hoe-' Jaimy stopt met praten als hij de celdeur hoort open gaan. 'Alpha' zegt Jaimy gelijk en hij knielt voor de Alpha. 'Ga maar staan, Jaimy' zegt de Alpha. 'Waarvoor moest ik komen?' vraagt de Alpha nu aan mij. Ik zie Jaimy mij met gespleten ogen aankijken. 'Ik wou u vragen of u Jaimy eerder kunt vrijlaten, het was een stomme weddenschap van zijn vriendengroep en hij gedraagt zich perfect. Hij bood zichzelf tenslotte aan om het te proberen met het genezen,' zeg ik.

'Hoe ging het genezen?' vraagt de Alpha gelijk. 'Goed, heel goed' zeg ik met een glimlach. 'Het is gelukt' zegt Jaimy. De Alpha kijkt me trots aan. 'Maar goed, euhm over het eerder vrijlaten..' de Alpha kijkt even twijfelend. Ik kijk hem hoopvol aan. 'Goed dan, je bent vrij om te gaan Jaimy' zegt de Alpha. Jaimy krijgt een grote lach op zijn gezicht en trekt me meteen in een knuffel.

'Dank je wel,' mompelt hij zachtjes in me nek.