Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 23 §

P.O.V Danica

Verward open ik mijn ogen. Een vrouw loopt heletijd heen en weer. 'Wie ben jij?' vraag ik verward. De vrouw draait zich snel om. De zelfde vrouw, als mijn vorige droom. Elenie.

'Goed, je bent wakker,' zegt ze opgelucht. Waarom droom ik dit steeds? Waarom komt zij in mijn dromen voor? Waarom doet ze zich voor als mijn moeder?

Ik kijk rond in de kamer. Mijn adem stokt als ik zie in welke kamer ik ben.

De kamer waar ik in slaap ben gevallen.

'Wat is dit?! Waarom droom ik dit?' roep ik gefrustreerd. 'Lieverd,' Elenie komt naar me toe en legt haar hand op mijn schouder. Ik sla hem snel weer weg. 'Raak me niet aan,' grom ik. Elenie kijkt me verschrikt aan.

'Danica..' hoor ik in de verte. 'Wie is daar?' vraag ik. 'Danica..!' wordt er weer gefluisterd.

'We moeten snel doen. Ik ben hier ergens in het huis, geloof me alsjeblieft,' Elenie kijkt me smekend aan.

'Danica? Danica!'

Geschrokken open ik mijn ogen. Drew kijkt me opgelucht aan. 'Wa... Wat?' vraag ik verward. Ik wrijf even over mijn gezicht. 'Ik kreeg je niet wakker,' zegt Drew.

'Drew?' vraag ik. 'Hm?' 'Kan je me iets vertellen over Hybrids?' vraag ik. 'Tuurlijk, wat wil je weten?'

'Kan ik communiceren met de dood?' Drew kijkt me niet begrijpend aan, tot dat het kwartje lijkt te vallen bij hem.

'Ze heeft contact met je gezocht, je moeder.' zegt hij serieus. 'Nee, nee. Dat kan mijn moeder niet zijn, mijn moeder is dood!' roep ik. 'Dani, je moeder heeft het overleefd. Net als jij,' zegt Drew rustig. Ik schud mijn hoofd. 'Ik zag het gebeuren, recht voor mijn ogen,' fluister ik gebroken.

Drew trekt me in een knuffel. 'Ze is net als jij, een Hybrid,' fluistert hij in me oor.

'Ze zei dat ze hier ergens was, in dit huis,' zeg ik uiteindelijk. Drew duwt me iets van zich af. 'Dat kan niet,' mompelt hij. 'Zodra ik over haar droom, komt ze ook in deze kamer,'

'Dani, ik ga nu eerlijk tegen je zijn,' zegt hij serieus. Ik kijk hem wantrouwend aan. 'Je moeder is niet in dit huis, ik weet niet waar ze is. Ik weet alleen dat ze het heeft overleefd en ook een Hybrid is,' zegt hij.

'Waar is ze dan? Ze zegt telkens dat ik haar moet vinden, in dit huis,' 'Misschien is ze in een huis, dat op dit huis lijkt. Misschien bedoelt ze dat?' vraagt Drew. Ik knik langzaam. Dat zou inderdaad zomaar kunnen.

'Laat het voor nu maar rusten, we gaan ontbijten,' 'Is goed, ik kom er aan,' zeg ik. Drew knikt en verlaat mijn kamer.

Misschien bedoelde Elenie inderdaad dat ik haar moet vinden in het huis waar zij is. Niet dit huis. Drew had het me wel verteld.

Ik stap uit bed en rek me even goed uit. "Ik wil rennen," jammert Caillin. 'Ik ook, maar dat gaat helaas niet bij deze mensen,' zucht ik. Ik loop mijn kamer uit, de trap af, richting de keuken.

'Goeiemorgen,' zucht ik. Ik neem naast Hunter plaats. 'Beetje kunnen slapen?' vraagt hij zachtjes. Ik knik als antwoord. Het valt me nu op dat de groep veel kleiner is dan gisteren. 'Waar zijn de rest?' 'Die wonen ergens anders, ze waren alleen mee omdat we in het wolven gebied kwamen,' zegt een blonde jongen. 'Lucas, trouwens,' 'Danica,' zeg ik.

'Josie, Hunter en Drew ken je al. Dit is Sammy,' hij wijst naar een meisje met donkerblond haar. Sammy kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Dit is Xandro,' Een jongen met zwart haar houd zijn hand even omhoog.
'Jongens, en meisjes, dit is Danica.' zegt Lucas op het eind.

*

Nadat we hadden ontbeten zijn we met zijn alle naar de woonkamer gegaan. Tussen Hunter en mij gaat het, wonderbaarlijk, goed. Hij heeft geen opmerkingen gemaakt of iets anders.

Ik heb naast Hunter plaats genomen, die mijn benen vast pakte en over die van hem legde. Vragend kijk ik hem aan. 'Omdat het kan,' hij steekt zijn tong uit. Een glimmend balletje komt tevoorschijn op zijn tong. 'Ik wist niet dat je een tongpiercing had,' zeg ik verrast. 'Zo wist je wel meer dingen niet,' zegt hij met een knipoog. Ik rol met me ogen.

'Hunter, Danica?' Drew verschijnt in de deuropening van de woonkamer. Vragend kijken wij op. 'Kunnen jullie even komen?' vraagt Drew. Hunter en ik staan op. Net voordat ik wil weglopen, tilt Hunter mij op en gooit me over zijn schouder heen. Van schrik slaak ik een korte gil. 'Hunter! Zet me neer!' roep ik lachend. 'Nope,' Ik weet gewoon zeker dat hij nu grijnst.

Hunter loopt naar de gang, waar Drew staat te wachten.

'Draai is om, Drew hoeft niet naar mijn achterwerk te kijken,' mompel ik. Hunter draait zich om, en met mijn handen op zijn rug duw ik mezelf iets omhoog zodat ik Drew kan aankijken.

Drew kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan. Zie ik nou.. Jaloezie?

'Hunter, kan je me neer zetten?' 'Omdat je het zo lief vraagt,' zegt hij. Drew rolt met zijn ogen. Hunter zet mij neer op de grond, en ik fatsoeneer mijn haar dat alle kanten op staat.

'Morgen gaan jullie naar school,' zegt Drew gelijk. 'W-wat? Morgen al?' mompel ik verbaast. 'Tien uur worden jullie verwacht. Hunter, jij krijgt de auto mee. Ik wil dat jullie bij elkaar blijven, mocht er iets gebeuren,' Bij dat laatste kijkt Drew mij streng aan. 'Je verwacht dat ik door het lint ga? En bedankt,' mompel ik geïrriteerd.

'Dat was het,' zegt Drew emotieloos. Zonder nog iets te zeggen draai ik me om en loop weer naar de woonkamer.

Met een plof kom ik op de bank terrecht. Kort daarna komt ook Hunter weer naast me zitten. Mijn lichaam verstijfd even als ik Hunter zijn arm om mij heen voel. 'Sorry,' mompelt hij en haalt zijn arm weer weg. 'Nee, nee! Het geeft niet,' zeg ik snel. 'Ben het niet gewend,' mompel ik er achter aan.

"Het spijt me, voor alles. Hoe ik op school altijd tegen je deed, hoe ik je peste en dergelijke," zegt Hunter in de mind-link. Ik kijk hem verbaasd aan. Hunter kijkt mij met.. Spijt aan. "Het is oké, ik vergeef het je," zeg ik terug in de mind-link. "Hoezo mind-linken we eigenlijk?" vraag ik vervolgens. "De rest hoeft niet te weten waar we het over hebben," zegt hij.

'Wat lopen jullie te roddelen in mind-link?' Van schrik verbreek ik de link. 'Wat?' vragen Hunter en ik verschrikt. 'Het was wel te zien, jullie bleven in stilte elkaar aankijken. Hunter zijn ogen blauw, jouw ogen zwart met ijsblauw,' zegt Lucas schouderophalend. 'Mijn ogen kunnen niet zwart met ijsblauw zijn, ik heb mezelf geleerd dat ze niet veranderen,' zeg ik, niet begrijpend.

'Dan moet dat ergens anders aan liggen.'

A/N: Stel nu nog vragen/opmerkingen aan onze lieve personen! Ik ga bijna de Q&A online gooien, maar er mogen nog wel wat vragen of opmerkingen bij ;)

Ikzelf

Danica

Caillin (Danica haar wolf)

Connor

Jackson (Connor zijn wolf)

Lucy

Megan (Lucy haar wolf)

Jake

Jeremy (Jake zijn wolf)

Hunter

Lewis (Hunter zijn wolf)

Roos