Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 36 §

P.O.V Danica

We zijn al bijna vier dagen aan het rijden. Dan overnachten we weer in een hotel en dan zijn we weer op de weg. Om eerlijk te zijn, ik weet niet meer waar we beland zijn. Ik weet wel dat ze het gemartelde lichaam van Marciano hadden gevonden en het lichaam van de agent.

"Het lijken sporen van een dier, waarschijnlijk een beer." hadden ze gezegt. "Een losgeslagen dier." voegde ze er vervolgens aan toe. Dat is wat ik ben, losgeslagen. Ongetemd. En Xandro die weet er niets van.

Mensenvlees en bloed is als een soort drug voor me geworden, ik moet er aan blijven voldoen. Telkens als we in een hotel bleven was ik er in de nacht uit gegaan, opzoek naar mensen die buiten waren en hun vervolgens mee nam. Hun lichamen heb ik zo goed mogelijk verborgen in het bos, of onder de grond.

De auto maakt een haperend geluid en komt vervolgens langzaam tot stilstand. Xandro slaat boos op het stuur en zucht vervolgens sidderend uit.

'De tank is leeg, alweer,' mompelt hij. 'Dan gaan we kijken of we kunnen meerijden met iemand,' zeg ik simpel.

'Hoe? Een jong meisje en een gozer die langs de weg staan. Wie wilt ons meenemen?' vraagt hij wanhopig. 'Een jong meisje?' herhaal ik hem. Hij knikt niet begrijpend. 'Sorry, maar ik ben 18. Hoezo jong? Hoe oud ben jij eigenlijk? Je bent dan wel mijn mate, maar hoeveel weet ik van je?' som ik geïrriteerd op. Xandro zucht verslagen.

'23 ben ik, Xandro Mason Falcon is mijn naam. Mijn ouders zijn dood, ik heb geen broers of zussen. Wat wil je nog meer weten?' vraagt hij verveeld. Ik zwijg en kijk de andere kant op.

Uiteindelijk stap ik uit de auto. Ik ga langs de weg staan en kijk verdrietig voor me uit. Zodra er een auto in de buurt komt hou ik mijn hand op. De auto parkeert op de vluchtstrook en de vrouw stapt vragend uit.

'Kan ik jullie helpen?' vraagt ze vriendelijk. Ik laat een traan uit mijn ooghoek ontsnappen.

'O-onze auto is stuk, en we moeten naar de begrafenis van mijn moeder.. Nu komen we niet optijd! Alstublieft, kunt u ons een lift geven?' ik kijk haar verdrietig aan. 'Ach meisje, natuurlijk kan dat. Welke kant moeten jullie op?'

'Het westen,' zeg ik. 'Stap gauw in dan,'

Xandro en ik stappen achter in. De vrouw stapt achter het stuur en rijd rustig de weg weer op. Mijn ogen gaan langzaam naar haar hals. Ik hoor haar hart rustig bonken, niet wetend wat wij zijn. Het verlangen raast weer door mijn lichaam heen en ik moet moeite doen om mijzelf in bedwang te houden.

*

'Kunt u hier bij het tankstation even stoppen? Ik moet naar het toilet,' hoor ik Xandro vragen. De vrouw knikt en slaat af, richting het tankstation. Xandro stapt uit en loopt naar de wc hokjes.

De vrouw pakt haar telefoon erbij en belt iemand. Het verlangen word steeds groter, mijn Hybrid tanden beginnen te groeien.

'Hoi schat,' hoor ik de vrouw zeggen. 'Ja, het gaat goed hoor. Luister, ik ben iets later thuis, oké?' zegt ze vervolgens. Ik versterk mijn gehoor en luister naar wat de ander zegt.

'Is goed lieverd, die kleine man mist je wel hoor,' hoor ik een man grinniken. Een schaterlach vult mijn gehoor en spontaan groeien mijn Hybrid tanden terug. Deze vrouw heeft een familie.. Een jong kindje. Ik kan niet ineens zijn moeder van hem afnemen?

Op dat moment komt Xandro de auto instappen.

'Schat, ik ga weer verder. Ik zie je vanavond, ik hou van je,' zegt de vrouw en ze hangt op.

We vervolgen onze weg naar het westen.

Zodra we al een uur verder zijn komen we in de buurt van de bewoonde wereld.

Ik kijk naar buiten, auto's racen voorbij. Ik blijf gefocust op een bepaalde auto, een soort trans. De auto begint ineens heen en weer te bewegen en knalt tegen.. Niets?

'Oh god, die auto!' roept de vrouw geschrokken. 'Uh, rij maar gewoon door,' mompel ik snel. 'Nee, nee ik denk dat ik even ga kijken,' de vrouw wilt de auto al aan de kant zetten maar ik grijp haar schouder stevig vast. Ze kijkt me geschrokken aan via de spiegel. Mijn ogen veranderen naar rood met ijsblauw en haar pupillen vergroten.

'Rij door, stel geen vragen.' beveel ik haar. De vrouw knikt en rijd weer verder. Ik laat haar schouder los en mijn ogen veranderen weer naar normaal blauw.

Xandro kijkt me met een moeilijk gezicht aan.

'Wat was dat net?' fluistert hij. Ik haal onverschillig mijn schouders op en kijk weer naar buiten.

'Stop hier maar,' zeg ik tegen de vrouw als we in een straat zijn gekomen. 'Zeker? Ik kan jullie ook wel naar het uitvaartcentrum brengen?'

'Nee, het is goed zo. We gaan met familie mee,' ik kijk haar met een zoete glimlach aan. De vrouw glimlacht terug.

'Dank u wel, voor de rit,' zegt Xandro. De vrouw zegt ons gedag en rijd weg.

'Oké, en nu?' vraagt Xandro, alsof ik al een heel plan had bedacht. Ik rol met mijn ogen. 'Weet ik veel, ik kan dwang gebruiken om ergens in te trekken?' stel ik voor. Xandro knikt bedenkelijk.

Zonder een officieel antwoord van Xandro, klop ik ergens aan. 'Danica!' sist Xandro nog, maar de deur word al open gedaan. Een vrouw van middelbare leeftijd, ik schat rond de 50 jaar, kijkt me vragend aan.

'Kan ik u helpen?' ze kijkt Xandro en mij om de beurt aan. Ik leg mijn hand op haar schouder en mijn ogen veranderen weer. De vrouw haar pupillen vergroten. 'Je laat ons bij je in wonen, je doet wat wij zeggen en werkt niet tegen. Geen woord hier over tegen een ander.' zeg ik streng. De vrouw knikt en ik laat haar schouder los. Er komt een glimlach op haar gezicht.

'Kom toch binnen, zo buiten staan is ook niks!' zegt ze enthousiast. Ik glimlach terug naar haar en loop naar binnen. Xandro volgt mij zuchtend.

'Dani, kan ik je even spreken?' vraagt Xandro. Ik knik langzaam. We lopen naar de gang en afwachtend kijk ik hem aan.

'Wat is er met je?' vraagt hij gelijk. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Hoezo?'

'Sinds de nacht dat we er achter kwamen dat wij mates zijn.. Je doet anders,' hij zucht even wrijft over zijn gezicht. Zijn blauwe ogen kijken bezorgd. 'Je bent afstandelijk, gebruikt ineens vrij vaak vampier dwang, je snauwt mensen af. Vind je het niet leuk of zo, om mijn mate te zijn? Is dat het?' wanhopig kijkt hij mij aan.

Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar Xandro praat gelijk al verder.

'Moet ik je meer aandacht geven? Of, moet ik dingen voor je kopen? Je verwennen, of-' Ik kap Xandro af door mijn lippen op die van hem te plaatsen. Xandro schrikt van mijn spontane actie, maar gaat al snel mee in de zoen.

Ik ben inderdaad gemeen voor hem. Hij doet zo zijn best voor mij, en ik doe alleen maar als een bitch tegen hem..

Ik laat hem los en kijk hem afwachtend aan. Hij opent langzaam zijn ogen. Ik bijt op mijn lip en kijk naar beneden. Xandro tilt mijn hoofd weer op en kijkt me met een kleine glimlach aan.

'Ik zal mijn best doen. Ik doe het voor jou, Xandro.'

A/N: Lijkt het jullie leuk als ik een hoofdstukje over mijzelf maak?
Zo ja, laat dan je vragen voor mij hier achter!