Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 33 §

P.O.V Xandro

Ik ondersteun Danica terwijl we naar de auto lopen. Sinds ik haar in de kamer vond zijn haar ogen niet meer terug veranderd naar haar normale helder blauwe ogen. In plaats van zwart met ijsblauw, zijn ze nu rood met ijsblauw. Het is.. Apart. Door wat zou het komen? Een onschuldige moord? Denk het niet, want hij was niet onschuldig.

Zodra we bij de auto zijn doe ik de deur open en laat haar in de auto zitten. Uit het dashboardkastje pak ik een zonnebril en zet hem voorzichtig op haar neus. Ze heeft niets meer gezegt. Ze stribbelt niet tegen. Ze is gewoon levenloos.

Ik doe de passagiers deur dicht, loop om de auto heen en stap aan de bestuurderskant in. Ik geef nog een snelle blik op Danica, die voor zich uit staart. Ik heb het met haar te doen..

"Ik opzich ook wel," mompelt Spike, mijn wolf. Spike is normaal geen softie, en maakt zich dus ook geen zorgen om dit. Sinds mijn mate is vermoord, je hoort het goed, heeft Spike zijn gevoelens uitgezet. Daardoor zijn mijn gevoelens ook deels uit, maar ik kan mij enigszins nog wel zorgen maken om de personen waar ik om geef. Zoals Danica.

*

Ik rij de oprit op van het huis van Marciano. Ik zet de auto uit en zucht even. Ik draai mijn hoofd naar Danica, die nog steeds voor zich uit staart.

'Dani?' vraag ik voorzichtig. Haar onderlip begint te trillen, een traan sluipt zachtjes over haar wang.

Ik zet voorzichtig de zonnebril van haar neus af en draai haar hoofd naar mij toe. Haar rood met ijsblauwe ogen kijken mij intens verdrietig aan. Meer tranen sluipen uit haar ogen.

'Ach, meis,' mompel ik en trek haar tegen mij aan. Mijn borstkas word langzaam nat, maar het boeit me nu helemaal niets. 'Laat alles maar gaan,' fluister ik, terwijl ik door haar lange bruine haren ga. Zachtjes snikt ze en klampt zich steviger aan mij vast.

'Ik kan dit niet,' zegt ze met gebroken stem. 'Jawel, je kan dit wel. Je bent hartstikke sterk en ik geloof in jou,' zeg ik zachtjes. Ze kijkt op en haar Hybrid ogen kruizen de mijne. 'Waarom?' vraagt ze zachtjes, bijna fluisterend. Ik zucht eventjes.

'In dat huis, wat ik zei over mijn mate, het is waar. Mijn mate is vermoord. Mijn wolf, Spike, heeft zijn gevoelens uitgezet en daardoor zijn mijn gevoelens deels ook uitgeschakeld. Maar, het deel wat nog wel gevoelens heeft, wilt graag voor jou zorgen. Ik geef om je, heel veel, en daarom geloof ik ook in jou. Jij kan dit, Danica. Je bent onwijs sterk,'

Lichtjes gaan haar mondhoeken omhoog en haar ogen veranderen langzaam weer naar blauw.

Ik veeg teder met mijn duim de tranen van haar wangen weg. 'Daar zijn je blauwe kijkers weer,' fluister ik. Danica plaatst voorzichtig een kus op mijn wang.

*

Danica zit rustig op de bank tv te kijken, terwijl ik in de keuken het laatste beetje afwas in de vaatwasser stop. Marciano is nog niet thuis geweest maar hij zal vast met wat vrienden op stap zijn.

'Xandro?' hoor ik de zachte stem van Danica vragen. Ik loop de woonkamer in. 'Ja?'

'Ik ben moe,' zegt ze. Ik grinnik even. 'Dan moet je naar bedje toe,' Danica rolt met haar ogen.

'Uhm, mag ik bij jou slapen?' vraagt ze zachtjes. Beschaamd kijkt ze naar beneden. Ik ga naast haar op de bank zitten en duw haar hoofd met mijn hand omhoog, zodat ze mij moet aankijken.

'Tuurlijk mag je dat, je hoeft het niet te vragen,' zeg ik. 'Kom,' ik sta op van de bank en hou mijn hand uit. Haar tengere hand pakt de mijne vast en ik trek haar van de bank omhoog. Samen lopen we naar boven, naar mijn kamer.

'Pak maar een shirt van mij,' zeg ik als we in mijn kamer zijn. Ze knikt lichtjes en pakt een shirt uit mijn kast. Ze verdwijnt vervolgens in de badkamer. Ik kleed mij uit tot mijn boxershort en ga in bed liggen.

"Haar wolf is erg stil man," zegt Spike ineens. 'Hoezo dat?' vraag ik. "Ik probeerde gewoon een beetje te peilen hoe het met hun is, maar ze wilt niet praten," zegt Spike. 'Laat maar even gaan, ze hebben veel meegemaakt vandaag,' Spike zucht even en verbreekt dan de link.

Danica komt stilletjes uit de badkamer lopen, proberen het T-shirt dat ze draagt goed naar beneden te houden. Ik hou de deken voor haar omhoog en snel kruipt ze in bed.

'Slaaplekker Dani,' zeg ik. Ik rol op mijn rug en sluit mijn ogen. Danica legt voorzichtig haar hoofd op mijn borstkas. Ik sluit haar in mijn armen en druk een kus op haar kruin. Niet veel later val ik in slaap, met Danica veilig in mijn armen.

*

Onrustig word ik wakker, midden in de nacht. Spike is wild aan het rennen en blaffen. Maar waarom? Dat wilt hij niet zeggen.

Danica beweegt ook vrij veel, maar niet zo veel om mij zorgen te maken.

Ik stap voorzichtig uit bed en loop naar de keuken. Ik schrik als ik Marciano zie zitten aan tafel. 'Jezus, yo man,' zeg ik geschrokken. Hij knikt even naar me. Zijn haar zit wild door elkaar, alsof hij net een wild avontuur in bed had. Ik grijns van mijn eigen gedachten.

'Dude, waarom zijn je ogen geel?' vraagt Marciano. 'Wat? Hoe bedoel je?' vraag ik niet begrijpend. 'Precies zoals ik het zeg,' mompelt hij geïrriteerd. 'Bro, niet zo'n goeie beurt gehad of zo?'

Hoofdschuddend loop ik weer naar boven, gelijk door naar de badkamer. Ik doe het licht aan en kijk in mijn spiegelbeeld.

'Krijg nou-'

'Xandro?' vraagt Danica voorzichtig. Ik draai mij naar de deuropening van de badkamer. Danica kijkt mij met haar rood met ijsblauwe ogen aan. Ik slik even.

'Mate.'

A/N: Laat de wedstrijd met shipnames beginnen!

#TeamConnor

#TeamXandro