Untamed | Herschrijven

Epiloog

"Mama! Mama, wakker worden!" Het bed veert continu opnieuw in. Ik open één oog en zie de blauw groene kijkers van Milas. "Mama!" gilt hij blij. "Hey kleine man." grinnik ik en ga overeind zitten.

"Wat ben je vroeg wakker." merk ik op als ik de tijd bekijk. "Tante Lucy en tante Roos zijn er al!" roept hij enthousiast. "Nu al?"

"Ga maar naar je kamer, mama komt zo helpen met aankleden." zeg ik. Milas springt van bed af en rent naar zijn kamer. Ik stap ook uit bed en rek mij even uit. Vervolgens open ik mijn kast en haal er een leuke witte jurk uit. Ik loop de badkamer binnen en fris mezelf even op. Mijn slaapkledij laat ik op de grond vallen en wissel het om voor de witte jurk.

Een laagje mascara op mijn wimpers en dan ben ik klaar.

In de slaapkamer trek ik mijn bijpassende witte hakken aan en loop vervolgens verder naar Milas zijn slaapkamer.

Mijn drie jarige kleine man, zo eigenwijs. Hij heeft zijn blouse verkeerd om en zijn broek zit scheef.

Verdrietig kijkt hij mij aan. "Mama helpen." mompelt hij sip. Ik grinnik even. "Niet grappig!" roept hij. "Je bent net zoals je vader." zucht ik. Ik ga op mijn knieën zitten en trek zijn blouse uit, vervolgens doe ik hem weer goed bij hem aan en maak de knoopjes dicht. Zijn broek trek ik recht en vervolgens doe ik zijn sportschoenen aan.

"Zo, klaar." zeg ik en sta op. "Nee! Mijn haar nog!"

"Weer iets wat je van papa hebt." zeg ik en lach even. Ik til Milas op en loop naar de badkamer. Daar zet ik hem op de wasbak en pak vervolgens het potje gel. Zijn haren doe ik netjes in model en doe hem nog snel een luchtje op.

"Nu klaar?" vraag ik. Milas knikt blij. "Dan gaan we nu naar beneden. Is papa er ook al?" vraag ik. "Ja! Papa al bij Tante Roos en Lucy." zegt hij.

Ik til hem van de wasbak af en zet hem op de grond, waarna hij snel wegrent naar beneden.

Glimlachend loop ik achter hem aan naar de woonkamer. Zodra ik daar ben zie ik iedereen druk in gesprek. Maar dan ook echt iedereen is er.

Lucy en Jake. Roos en Stefan. Jaimy en Cara. Ziane en Hunter. Jazlyn en Marcello. Sam en Brian.

"Danica!" roept Lucy enthousiast. "Hey iedereen!"

Ik ga iedereen één voor één af met een knuffel.

In de afgelopen drie jaar hebben we elkaar weinig gezien. Sam bijvoorbeeld, heb ik helemaal niet meer gezien. De laatste keer dat ik hem zag was toen hij zijn mate ontmoette.

Zijn mate is een jaartje jonger, 20 jaar. Iedereen van de pack heeft Sam ook al geaccepteerd voor wat hij is, hij doet niemand tenslotte kwaad.

Sam komt met een grote glimlach op me af lopen. Hij maakt een aantal gebaren en wijst naar zijn ringvinger. Mijn mond valt open. "Brian heeft je ten huwelijk gevraagd?" vraag ik verrast. Met een grote lach knikt hij. "Gefeliciteerd!" Ik geef Sam opnieuw een knuffel.

"Hey, Danica!" roept Marcello, Jazlyn haar mate. "Hey! Waar zijn de kids?" vraag ik. Jake en Lucy hebben twee kinderen gekregen, Masha en Selena. Een tweeling.

Jazlyn is in verwachting, Roos en Stefan hebben een zoontje genaamd Mica. Ziane is ook in verwachting, volgens mij is zij op bijna de zelfde datum als Jazlyn uitgerekend.

Sam en Brian zitten er over na te denken om een kindje te adopteren.

Jaimy en Cara denken alleen nog niet over kinderen na, vanwege hun rang als Gamma en Beta.

"Danica?" Marcello zwaait voor mijn gezicht langs. "Huh, wat?" vraag ik en kijk hem verward aan. "Ik zei; de kinderen zijn in de keuken. Bij je mate." herhaalt hij. "Oh, oké."

Ik kijk even om mij heen tot mijn ogen die van Ziane vinden. Ze houdt mij strak in de gaten. Vragend kijk ik haar aan waardoor ze op me af komt lopen.

"Waarom hoor ik nog een hartslag?" vraagt ze zachtjes. Ik leg mijn vinger op mijn lippen, als teken dat ze stil moet zijn. Haar ogen vergroten. "Hoe lang al?" vraagt ze. "Drie maanden."

Vertederd kijkt ze me aan. Een hoop kabaal komt uit de keuken, gevolgd door gelach van kleine kinderen.

De kinderen komen één voor één naar binnen rennen en gaan naar hun ouders.

Milas is opgetild door zijn vader, mijn mate.

Mijn lieve Connor.

Het marken is goed gegaan, hij is een Hybrid. Zijn gave? De toekomst zien. Weet hij dat ik weer zwanger ben? Nee, alleen wanneer ik mij open stel tot hem en hij zijn hand op mijn buik legt.

"Hey schat." zegt Connor met een glimlach en drukt zijn lippen op die van mij. "Mijn twee knappen mannen." zeg ik zachtjes en kijk trots naar Milas en Connor. Milas zal ook een Hybrid worden.

Wat het zoontje van Roos en Stefan zal zijn, weet ik eerlijk gezegt niet. Roos is een vampier, Stefan een weerwolf. Misschien wordt hij later wel een Hybrid.

"Iedereen, neem lekker plaats op de bank of stoelen. Koekjes en cupcakes komen zo en de thee en koffie ook." zegt Connor met een luide stem. Iedereen neemt plaats op de bank en stoelen, waaronder Connor en ik. Milas zit op schoot bij Connor.

"Schat?" vraag ik. "Hm?" humt Connor. "Geef je hand is."

Connor kijkt mij verward aan maar houdt zijn hand wel mijn kant op. Ik leg zijn hand op mijn buik en stel me er voor open. Connor zijn ogen veranderen naar zwart met ijsblauw en zijn mond zakt een stukje open.

Iedereen is inmiddels stil geworden en kijken onze kant op.

Connor zijn ogen veranderen weer en met betraande ogen kijkt hij mij aan.

"We krijgen er nog een meisje bij." zegt hij zachtjes. Iedereen begint te klappen en te juichen.

"Ze zal heel erg op jou lijken, de zelfde blauwe ogen en de zelfde bruine haren. Haar karakter zal die van mij zijn." verteld hij. Mijn glimlach groeit alleen maar meer.

"Ik hou van je, Connor Dawn."

"Ik hou ook van jou, Danica Dawn."