Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 20 §

P.O.V Danica

Ik mompel wat en open langzaam mijn ogen. Waar, in godinsnaam, ben ik?

Ik probeer me te focussen op mijn omgeving, of ik iets herkenbaars zie. Niets dat mij bekend voorkomt. Alles is zo licht, alle meubels zijn wit of crème kleurig.

Er word een deur geopend en er komt een vrouw binnen lopen. Sinds wanneer was die deur daar?

'Ach, lieverd. Je bent wakker,' zegt de vrouw met een zachte lieve stem. 'Waar.. Waar ben ik?' vraag ik schor. 'Dat kan ik je helaas niet vertellen, we hebben niet veel tijd,' zegt de vrouw, nu iets serieuzer.

Ik observeer de vrouw even goed. Ze heeft kort bruin haar en blauwe ogen, zoals mij. Een tenger lichaam, maar toch straalt ze zekerheid uit. 'Danica?' vraagt de vrouw. Ik kijk geschrokken op. 'Hoe weet u mijn naam?' mompel ik. De vrouw kijkt even verdrietig.

'Je weet het niet?' vraagt ze zacht. Ik schud niet begrijpend mijn hoofd. Ze zucht even. 'Mijn naam is Elenie,' zegt ze en kijkt me recht in de ogen aan. Die naam komt me zo bekend voor.. Elenie..

Plots herriner ik het me. Bang kijk ik op. 'We moeten opschieten, we hebben haast geen tijd meer,' zegt Elenie vluchtig. 'M-mam?' vraag ik zachtjes. De vrouw kijkt me met een verdrietige glimlach aan, maar die verandert vrij snel als ze mijn boze blik ziet.

'Dit kan niet, ik droom. Dit is niet echt! Mijn moeder is verdomme dood!' roep ik gefrustreerd.

'Lieverd-' haar stem vaagt weg. Alles begint weer donker om mij heen te worden en mijn ogen worden zwaarder.

*
Met een schok kom ik overeind, happend naar adem. 'Rustig aan,' hoor ik een bekende stem zeggen. Ik kijk op en zie Lucy staan.

'Wat, wat is er gebeurd?' vraag ik. Haar ogen veranderen langzaam naar geel, ze is boos. Is ze boos op mij? 'Luus?' vraag ik voorzichtig. Haar ogen veranderen weer terug en ze kijkt me met een kleine glimlach aan. 'Stefan heeft me verteld wat je hebt gedaan, en waarom.' zegt ze rustig.
'Sorry,' mompel ik. 'Het is al goed, we hebben Connor moeten opsluiten voorlopig,' zegt ze dan. Ik kijk haar geschrokken aan. 'Hoezo? Wat is er gebeurd?'

'Je weet het niet meer?' ik schud mijn hoofd. Ze slaat de deken - waar ik blijkbaar onder lag - van me af en trekt mijn shirt omhoog. Verband is om mijn middel gewikkeld. Heeft Connor mij dit aangedaan? Heeft hij mij serieus aangevallen?

Tranen ontstaan langzaam in mijn ogen. Lucy merkt het en slaat haar armen om mij heen en sust lieve woordjes in mijn oor. 'Waarom zou hij dat doen?' vraag ik gebroken. Lucy zucht even. 'Omdat je je aan hem had overgegeven, en je niet gehoorzaamde heeft hij je aangevallen. Alleen blijft het toch onbegrijpelijk voor mij,' mompelt ze. 'Het zal een tijd duren voordat je genezen bent, aangezien je een Hybrid bent en hij een Alpha kan je wond niet meteen genezen,' zegt ze nog.

'Maar, toen op school dat hij mij aanviel.. Ik was gewoon genezen' zeg ik. 'Omdat hij toen nog niet officieel een Alpha was,' verklaart ze. Ik knik begrijpend.

'Ik wil hem zien,' zeg ik uiteindelijk. Lucy kijkt me even moeilijk aan. 'Breng me naar hem toe,' zeg ik opnieuw. Lucy zucht en begint te lopen. Ik achtervolg haar richting de kerkers. De twee bewakers groeten ons met een knikje en laten ons verder lopen.

'Als er wat is, geef een gil,' zegt Lucy nog tegen me, voordat ze me alleen laat. Ik knik. Lucy draait zich om en loopt weg.

Ik kijk in de cel en zie Connor in de hoek zitten. Hij heeft zijn handen voor zijn gezicht zitten. Ik luister naar zijn hartslag en hoor dat die heel snel gaat. Ik open de cel deur en verschrikt kijkt hij op.

'Dani-' 'Mond dicht,' sis ik. Connor kijkt me gebroken aan. 'Besef je je wel wat je hebt gedaan?' vraag ik. Connor zucht. 'Ik had je aangevallen, maar je bent genezen toch?' vraagt hij hoopvol.

Ik trek mijn shirt omhoog en scheur het verband stuk. Nu pas zie ik hoe ernstig de wond is. Er ontbreekt serieus een klein stukje uit mijn zij.. Ik slik en knipper mijn tranen weg.

'Noem jij dit genezen?' vraag ik nors, met een brok in mijn keel. 'Het is verdomme een wonder dat ik hier nog sta, dat ik nog leef!' roep ik boos.

Een wachter komt aanlopen, waarschijnlijk omdat hij mijn geroep hoorden. 'Alles oké?' vraagt hij. Ik knik. 'Heb je verband voor me?' vraag ik terwijl ik naar mijn wond wijs. De wachter knikt en loopt snel weg. Een paar tellen later is hij terug met een aantal rollen verbrand.

Hij opent de celdeur en gaat op zijn knieën voor mij zitten om het verband er omheen te doen. Connor zijn ogen veranderen naar zwart. Ik laat mijn ogen veranderen naar zwart met ijsblauw en kijk hem dreigend aan. Hij zucht en zijn ogen veranderen weer terug.

Ik maak een binnensmonds geluidje van de pijn. Connor begint te grommen naar de wachter. 'Je doet haar pijn,' sist hij. 'Niet zo veel pijn als dat jij mij hebt gedaan,' sis ik naar Connor.

Zodra de wachten klaar is bedank ik hem en wacht tot hij weg is. Als hij weg is draai ik me om naar Connor.

'Jij,' zeg ik dreigend. Connor slikt even. 'Jij gaat niet meer over mij bepalen, ik heb er spijt van dat ik me aan je overgaf!' roep ik furieus. 'Als ik je nu een bevel zou geven, zou je het wel moeten doen,' mompelt hij.

Woede borrelt in mij op. Ik laat mijn Hybrid nagels groeien en geef een klap in Connor zijn gezicht. Vier mooie krassen staan op zijn wang, bloed komt er langzaam uitzetten. Trots grijns ik naar zijn gezicht.

'Ik zorg er zelf wel voor dat je me geen bevelen meer kan geven, als het moet trek ik terplekken je strot er uit.'

Ik draai me om en loop naar de celdeur. Ik open hem en stap uit de cel. Voordat ik de deur sluit kijk ik Connor in zijn ogen aan. Verdrietig kijkt hij naar mij en schud langzaam zijn hoofd.

'Ik hoef jou nooit meer te zien, Connor.'

A/N: Zodra ik rond de 25 hoofdstukken zit, misschien wel eerder als ik genoeg vragen binnen krijg, ga ik een Q&A houden.

Aan deze personen kun je al vragen stellen:

Ikzelf

Danica

Caillin (Danica haar wolf)

Connor

Jackson (Connor zijn wolf)

Hunter

Lewis (Hunter zijn wolf)

Lucy

Megan (Lucy haar wolf)

Jake

Jeremy (Jake zijn wolf)

Roos