Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 40 §

A/N: Laatste hoofdstuk van deel 1 :(

P.O.V Danica

'Xandro?' voorzichtig schud ik hem heen en weer. 'Xandro?' vraag ik opnieuw. Ik schud hem wat harder heen en weer. 'Xandro?! Nee! Xandro!' roep ik hysterisch. Tranen lopen weer over mijn wangen.

'Nee! Nee, nee.. Word wakker! Alsjeblieft!' snik ik. Snelle voetstappen komen deze kant op. Lucy, Connor en Jake staan verschrikt in de deuropening.

Ik blijf Xandro heen en weer schudden. 'Toe nou, word wakker,' snik ik zachtjes. Dit kan nu niet gebeuren. Het mag niet gebeuren.

Ik druk mijn lippen op Xandro zijn voorhoofd, terwijl mijn tranen op hem vallen. 'Het spijt me zo,' fluister ik. 'Ik hou van je, Xandro. Sorry, sorry..'

Ik leg mijn hoofd in mijn handen en wieg mijzelf heen en weer.

Ik ga nooit meer een mate nemen, ik wijs iedereen af. Ik laat mij nooit meer marken, ik ga nooit meer iemand anders marken.

Ik voel twee sterke armen om mij heen. Aan de geur te herkennen is het Connor. 'Het is oké,' fluistert hij. 'Huil maar, het komt goed,'

Ik sla mijn armen om zijn nek en blijf huilen tot ik niet meer kan. Caillin huilt met mij mee, zij is Spike kwijt. Ik ben Xandro kwijt.

Ik heb mijn eigen mate vermoord.

*

Ik zit voor mij uit te staren, terwijl de rest van de groep druk in gesprek is. Soms kijken ze mij even bezorgd aan.

'Dani?' vraagt Lucy voorzichtig. Ik kijk haar emotieloos aan. 'Ik - wij, zaten er aan te denken om een speciale ceremonie voor Xandro te houden,' zegt ze voorzichtig. Bij het horen van zijn naam sta ik al op het punt van breken.

'Oké,' zeg ik enkel zachtjes. 'We kunnen het in mijn pack doen, maar ook in die van Lucy,' zegt Connor. 'Doe maar bij jou,' zegt Lucy. 'Vind je dat goed?' vraagt Connor. Ik knik.

'Dan ga ik een paar belletjes even plegen,' zegt hij. Hij staat op van de bank en loopt naar de gang.

'Hoe, uhm, was het hier in Italië?' vraagt Jake, proberend een gesprek aan te gaan. Ik haal mijn schouders op. 'Niet de ideale vakantie waar je op rekend,' zucht ik. Iedereen knikt begrijpend.

'Hoe hebben jullie mij gevonden?' vraag ik dan. Iedereen keert zich tot Stefan, die awkward lacht en in zijn nek krabt. Ik rol met mijn ogen maar kan een kleine glimlach niet onderdrukken. 'Het is oké, Stef,' zeg ik. Hij kijkt mij voorzichtig aan. 'Zeker?' Ik knik en glimlach klein naar hem.

Connor komt de woonkamer weer binnenlopen en neemt naast mij plaats op de bank. Hij legt zijn hand even op mijn been en knijpt er lichtjes in. Een gebaar dat genoeg zegt.

'Een paar mensen van mij zijn onderweg met een privé vliegtuig en de mooiste kist die zij konden vinden. Als je een andere kist wilt, kunnen we dat altijd nog regelen. Het vliegtuig zal vanavond hier landen dus kunnen wij ook weer mee terug,' zegt Connor. 'Zodra we bij mijn pack zijn kunnen we gelijk alles regelen voor de ceremonie,' voegt hij nog toe.

'Dan keren wij terug naar het hotel, dan kan jij ook je spullen pakken, Danica, ' zegt Stefan. Ik wil niet naar boven, dan zal ik hem weer zien. Dan moet ik zien, wat ik heb gedaan.

'Ik pak je spullen wel in,' zegt Connor zacht. Ik glimlach dankbaar naar hem.

*

Dagen zijn voorbij gegaan. Vandaag is de ceremonie in The Crimson Pack, de pack van Connor. Ik ben hier nog nooit eerder geweest, maar alles ziet er vredig en goed georganiseerd uit.

Ik strijk met mijn handen over mijn zwarte jurk. Lucy overhandigd mij mijn hakken, die ik gelijk aantrek.

'Klaar voor?' vraagt ze zachtjes. Ik knik en probeer mijn tranen binnen te houden. 'Kom, dan halen we de rest en gaan dan naar de zaal,' zegt ze. Ze pakt mijn hand vast en geeft er een kort kneepje in.

Lucy klopt op de deur van de jongens, Jake opent hem en glimlacht bemoedigend naar ons. 'Zijn jullie zo ver?' vraag ik zacht. Als ik luider zou praten, dan zal mijn stem breken. Dan zal ik zelf breken.

De jongens komen, strak in pak, de kamer uitlopen. Roos komt uit een andere kamer en geeft mij snel een knuffel.

'Laten we naar de zaal gaan,' zegt Connor. Iedereen knikt instemmend.

Zodra wij de zaal binnen komen lopen, valt iedereen stil. Een aantal mensen zeggen "Gecondoleerd." of "Sterkte." zodra ik langs loop.

Connor zijn mensen hebben vrienden gevonden van Xandro, zelfs de Rogue groep met wie ik was zijn er. Hunter en ik maken kort oogcontact, maar ik kijk snel weg.

We nemen met zijn alle plaats op de voorste banken. Een muziekje begint te spelen waarna iedereen stil is. Mijn blik blijft gefocust op de kist. Hij ligt er vredig in, strak in pak.

'Vandaag, zijn wij met zijn alle bij elkaar gekomen, om Xandro Mason Falcon te herdenken. Xandro was een lieve, gezellige maar vooral zorgzame weerwolf..' Het dringt niet meer tot mij door wat de ceremoniemeester verteld. Het enige waar ik mij mee bezig houd, is naar Xandro kijken. Zal hij geleden hebben? Zal hij veel pijn gehad hebben?

Ik schrik op als ik mijn naam hoor. Connor geeft mij een bemoedigend knikje. Met een zachte zucht sta ik op en loop naar voren.

Ik slik even.

'Xandro was een bijzondere jongen. Hij had zijn eigen humor en wist mij altijd wel op te vrolijken. Hij was meestal de gene die nooit iets zei, en dus ook nooit op viel. Maar voor mij viel hij op, ik zag hem altijd wel staan. Hij hielp mij toen ik hem het meeste nodig had, wanneer ik het niet meer zag zitten.' Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken.

'Toen we erachter kwamen dat wij mates waren, stond mijn wereld even op zijn kop. Ik wist niet wat ik moest doen of wat ik wou. Maar Xandro hielp mij weer, hij wist wat we moesten doen. Ik was vaak een kreng tegen hem, en snauwde hem af, maar toch bleef hij van mij houden en gaf hij niet op. Het spijt mij, Xandro, voor hoe ik tegen je deed.' Ik kijk naar de kist.

'Maar onthoud, dat ik ziels veel van je houd. En ik hoop dat we elkaar snel weer mogen zien.'

A/N: Dit was het dan.. Het einde van deel 1. Binnekort, wanneer weet ik nog niet, zal deel 2 online komen.

Ik zal nog een dankwoord plaatsen!