Untamed | Herschrijven

D2 | Chapter 10

- P.O.V Danica -

Hunter en ik zitten al een tijdje te praten tot dat er bewakers vol paniek het packhuis binnen komen rennen.

Ik spring op van de bank en kijk ze vragend aan. "Wat is er aan de hand?" vraag ik. "Er.. Er is een mens.. Gespot vlakbij de grens.." hijgt één van de bewakers. Oh nee.

"Vertel mij duidelijk welke richting, Hunter en ik gaan er wel op af." zeg ik en kijk even Hunter aan die knikt.

De bewaker legt aan Hunter en mij uit waar de persoon is gezien. Zodra we duidelijk weten waar hij of zij is rennen we die kant op.

- P.O.V Ziane - @Boekengek934

Mokkend loop ik door het bos. Niemand gelooft mij dat ze bestaan! Ik zal ze bewijzen dat ze bestaan!

Mensen vertelde mij dat diep in het bos weerwolven leven. En niet zomaar gewone weerwolven die hijgen, blaffen en kwispelen. Nee, weerwolven die in een mens kunnen veranderen! Ik weet het wel zeker, ik heb er zo veel over gelezen. Op Wattpad zijn er ook veel verhalen over weerwolven, maar dan denk je soms; 'Is dit wel echt?'.

Ik hoopte altijd al vanaf mijn twaalde dat er iets bijzonders zou gebeuren. Niets met feeën of elven, maar weerwolven en vampieren! Dat leek mij altijd zo vet.

Ik wou ook graag een helehoop wolven spullen.

Verschrikt kijk ik op als ik meerdere takken hoor breken. Was ik dat? Of iemand anders?

"H-hallo?" vraag ik voorzichtig. Geen reactie. Ik loop met een snelle pas verder, tot ik mensen hoor praten.

Ik duik snel achter een boom in de hoop dat ze mij niet gezien hebben.

"Ze zou hier ergens zijn." hoor ik een meisje zeggen. "Misschien is ze de andere kant op gelopen." zegt nu een jongen. Ik hoor de voetstappen vervagen en wacht tot ik ze helemaal niet meer hoor. Ik kijk voorzichtig om de boom heen, maar schrik als ik vier benen zie.

Langzaam kijk ik omhoog.

- P.O.V Danica -

"Ze zou hier ergens zijn." zeg ik tegen Hunter en wijs naar een boom waar ze zojuist achter was gesprongen. Hunter knikt begrijpend en speelt mee. "Misschien is ze de andere kant op gelopen." zegt hij. We lopen een stukje de andere kant op en gaan vervolgens met weerwolf snelheid naar de boom toe.

Het meisje kijkt voorzichtig achter de boom langs. Haar ogen vergroten en haar hoofd tilt ze voorzichtig op. Ze slikt even en lacht dan ongemakkelijk. Ik hoor haar hartslag versnellen. Ze is bang.

"Ben je de weg kwijt?" vraag ik aan haar met een glimlach. Ze lijkt naar woorden te zoeken.

"N-nee hoor." zegt ze zachtjes en staat snel op. Haar zandkleurige ogen spreken mij heel erg aan, die passen perfect bij haar donkere huid en donkerblonde haren.

Ik hoor nog een hartslag versnellen en kijk opzij. Hunter staat zwaar te ademen, hij probeert zich zelf in te houden met moeite. Maar voor wat?

Ik keer mij weer tot het meisje. "Wat is je naam?" vraag ik haar. "Ziane Zelin." zegt ze zachtjes. "Mooie naam, Ziane. Ik ben Danica, dit is Hunter." stel ik ons voor. Hunter glimlacht kort even maar kijkt snel weer de andere kant op.

Ziane kijkt ons verdacht aan, maar probeert het weg te drukken.

"Ik hou dit niet." fluistert Hunter, zo zacht dat Ziane het niet hoort. "Wat niet?" fluister ik terug, maar het is al te laat. Zijn ogen worden blauw en hij drukt Ziane tegen de boom aan. Hij duwt zijn hoofd in haar nek en neemt haar geur in zich op.

Oh Godinnen. Ze zijn-

"Mate." gromt hij. Ziane haar ogen vergroten.

"Wat the hell?!" roept ze. "Is dit een grap of zo? Of.. Of.. Oh mijn god." ze begint te fluisteren. Ik trek Hunter van haar af, wat mij een boze blik oplevert.

"Zijn.. Zijn jullie..?" verbaasd kijkt ze ons aan. "Zijn we wat?" vraag ik haar. "Weerwolven?" fluistert ze. Shit, fuck, hell and devil.

"Oh mijn god! Ik wist het! Ze bestaan! Oh mijn god, oh mijn god, oh mijn god!" gilt ze en springt hyper op en neer. Fronzend kijk ik haar aan. Ik kijk even naar Hunter, die glimlachend naar Ziane kijkt. How cute.

"Oké, Ziane. Doe even rustig." zeg ik. Ze stopt gelijk met springen en kijkt mij vragend aan. "Voelde je net wat? Toen Hunter je aanraakte?"

Ze denkt even na maar schud haar hoofd. "Fijn, je hebt iemand onder de 18 Hunter." mompel ik. Hunter slikt even.

"Over drie dagen wordt ik 18!" roept ze enthousiast. "Maar wacht." zegt ze ineens. Nu komt het..

"Hunter, hij," ze wijst naar Hunter waarna ik knik. "Hij is mijn mate? En, ik ben zijn mate? Maar.. Ik ben een mens. Oh mijn god, hier heb ik van gedroomd!" roept ze weer enthousiast.

Man, wat is dit kind druk. "Ziane, waar zijn je ouders?" vraag ik dan maar. Haar vrolijke bui zakt gelijk weg en sip went ze haar blik af. "Oh, sorry." mompel ik. Hunter staat in gevecht met zich zelf, maar knuffelt haar uiteindelijk toch. Voorzichtig slaat Ziane haar armen om Hunter heen.

"Ik woon in een groep." mompelt ze. Ik knik begrijpend. "Je moet wel één ding snappen," begin ik. "Je mag niemand hier iets over vertellen. Dus lijkt mij het het beste dat je bij Hunter blijft." met grote ogen kijkt ze mij aan. "In een pack?" vraagt ze. Ik knik. Ze weet veel van ons, voor een mens dan.

"Lijkt je dat wat?" vraag ik. Ze knikt gelijk en knuffelt Hunter weer stevig. Hunter zucht genietend.

"Ik wil wel dat je je school af maakt, Hunter brengt je wel iedere keer. Ik regel het wel met de groep waar je woont. Maar je zegt geen woord over ons tegen je vrienden." Ze slikt even en knikt snel.

"Goed, gaan jullie maar naar de pack. Meld Connor over dit. Ik regel het gelijk met haar woongroep." zeg ik. Hunter knikt.

"Spring maar op mijn rug." zegt Hunter met een glimlach tegen Ziane. Ze springt op zijn rug en houd zich goed vast. "Niet schrikken." zegt hij nog, voor hij op weerwolf snelheid weg rent. Ik hoor Ziane nog net gillen en lachen.