Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 39 §

A/N: JONGENS EN MEISJES! DIT BOEK DOET MEE MET DE WATTYS2019! Dat moest even gemeld worden..

P.O.V Xandro

Mijn mate, mijn lieve Danica. Ze ligt vredig te slapen in mijn armen. Ze draagt nog steeds de geur van haar Heat bij zich, maar dat kan ook niet anders. Ze zal mij binnenkort toch moeten marken.. Ben ik niet opdringerig geweest?

Haar lichaam beeft soms, een paar keer vertrekt haar gezicht van de pijn. Ik wou dat ik haar pijn kon afnemen, maar dat gaat alleen als ze mij ook marked.

Ik bekijk Danica haar gezicht even. Ze heeft donkere kringen om haar ogen, haar fleurige blosjes zijn weg en maken plaats voor een bleke huid. Zachtjes ga ik met mijn vinger over het litteken op haar neus. Zachtjes zucht ze, maar word niet wakker.

Ik hoor weer een aantal mensen beneden praten, waarschijnlijk heeft Anna bezoek. De stemmen vagen weg en maken plaats voor voetstappen op de trap. 'Is het deze kamer?' hoor ik een jongens stem vragen. 'J-ja,' hoor ik Anna gespannen zeggen. 'M-maar doe voorzichtig, waarschijnlijk slapen ze,' voegt ze snel toe.

Ik kijk afwachtend af naar de deur, tot de deurkruk naar beneden word geduwd. De deur word verder geopend en een groepje jongens en meiden staan in de deuropening.

Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik hen aan, terwijl zij mij verward aankijken. Tot hun blik op Danica valt. De voorste jongen snakt even naar adem en zijn ogen veranderen naar zwart. Een Alpha dus, fijn. De andere jongens hun ogen veranderen ook naar goud. Het zijn gewoon weerwolven.

Twee meiden houden twee jongens tegen, aangezien hun ook Danica haar Heat ruiken. De voorste jongen, die dus de Alpha is, wilt naar voren stappen maar ik grom dreigend laag.

'Chill, dude,' mompelt hij. 'Mogen we in de kamer komen? Zodat we even kunnen praten?' vraagt hij. Ik zucht even maar knik dan. Ik trek Danica nog iets steviger tegen mij aan.

De twee meiden kijken gelijk verdrietig als zij Danica zien liggen. 'Wat is er met haar gebeurd?' vraagt de meid met donkerblonde krullen. Ik schuif Danica haar haren iets opzij, zodat ze haar mark zien. De Alpha slikt even en kijkt moeilijk naar Danica.

Ik voel Danica iets bewegen en wat mompelen. Ik streel door haar haren en vermoeid opent zij haar ogen. 'Hey,' zegt ze schor. 'Rustig aan schat, er zijn wat personen hier voor je,' zeg ik zachtjes. Ze kijkt me verward aan voordat ze de rest ziet. Ze snakt naar adem en zit gelijk recht op.

'Wat de fack doen jullie hier?' vraagt ze gelijk.

P.O.V Danica

Stefan, Mike, Connor, Jake, Lucy en Roos staan hier. Hier in de slaapkamer, in Italië. Wat de fack.

'Dani,' begint Connor, maar hij word afgekapt door Lucy. 'Dani, waarom?' vraagt ze gebroken. 'Je was maanden lang weg, we hoorde niks van je.' gaat ze verder. Beschaamt kijk ik naar beneden.

'Hey hond,' hoor ik Roos zeggen. Ik kijk haar aan. Ze kijkt mij met een zwak glimlachje aan. Met voorzichtige stappen, vanwege de pijn, loop ik op mijn vriendinnen af. 'Hey bloedzuiger,' mompel ik tegen Roos. Roos en Lucy slaan hun armen om mij heen. Tranen sluipen langzaam over mijn ogen.

'We hebben je zo erg gemist,' zegt Lucy zachtjes. 'Ik jullie ook,'

Ik laat Roos en Lucy los en kijk naar de rest. Jake kijkt me glimlachend aan, maar heeft de tranen in zijn ogen staan. 'Kom hier,' zucht ik. Jake slaat zijn armen om mijn middel heen. Vervolgens knuffel ik Mike en Stefan.

Connor is de heletijd stil gebleven en kijkt naar de grond. Voorzichtig schuivel ik naar hem toe en til zijn hoofd op. Zijn zwarte Alpha ogen kijken mij doordringend aan, een traan glijd langzaam over zijn wang. Ik veeg de traan met mijn duim weg en glimlach naar hem.

'Niet huilen,' fluister ik. 'Ik ben je kwijt,' fluistert hij. Hij is mij kwijt.. Is hij dat? Is hij mij kwijt? Ben ik hem kwijt?

Ik negeer wat hij zei en sla mijn armen om zijn nek. Connor slaat voorzichtig zijn armen om mijn middel en snuift mijn geur op.

Xandro kucht even en ik laat Connor gelijk los. Xandro legt zijn arm om mijn middel en trekt mij dichter naar hem toe. 'Mine,' fluistert hij in mijn oor. Ik vertrek weer even van de pijn.

'Danica, je moet hem marken,' zegt Lucy. 'Je leid er alleen maar zelf onder,' voegt Roos toe. Lucy en Roos kijken mij bezorgd aan. Stefan gaat naast Roos staan en trekt haar in een knuffel. Ze zijn mates.. Ik glimlach bij en zien van hun samen.

'We laten jullie even alleen. Denk alsjeblieft goed na,' zegt Stefan, het laatste fluisterend. Ik knik en kijk toe hoe iedereen de slaapkamer weer verlaat. Ik sluit de deur en laat mij op de grond zakken. Ik ga met mijn handen door mijn haren en zucht even.

'Het zal wel moeten,' mompel ik. Xandro knikt maar wat. 'Die Alpha, wat is hij van jou?' vraagt Xandro, met een tikkeltje jaloezie in zijn stem.

'Mijn vorige mate, maar ik had hem afgewezen,'

Ik zal toch echt een besluit moeten maken. Of Xandro afwijzen en door gaan met mijn leven, of hem marken en hopen dat het goed gaat.

'Oké, ik doe het,' zeg ik dan. Xandro kijkt me een tikkeltje verbaasd aan. 'Weet je het zeker? Want-'

'Nee, ik weet het zeker.' zeg ik vastbesloten. Ik sta op van de grond en loop naar Xandro toe.

Xandro pakt mij bij mijn heupen vast en trekt me op zijn schoot. Liefdevol kijkt hij mij aan met een klein lachje. Voorzichtig plant ik mijn lippen op die van hem. Xandro streelt met zijn ene hand mijn rug terwijl de ander op mijn heup rust.

Ik daal af naar zijn kaak en dan verder naar zijn nek. Zodra ik het juiste plekje heb gevonden gromt hij laag.

'I-ik moet een zilvere mes hebben,' zeg ik zachtjes. Ik kan mijzelf wel voor mijn kop slaan, dit is totaal niet romantisch. Xandro knikt, staat op en loopt de kamer uit. Een paar tellen later komt hij de kamer weer terug inlopen, met een mes. Ik ga met mijn vinger voorzichtig langs het blad en voel mijn huid branden.

Ik slik even als Xandro weer op bed gaat liggen. 'Je kan dit,' fluistert hij. 'Ik ben bang,' fluister ik terug. Xandro glimlacht bemoedigend naar mij.

Ik geef hem een lange kus, terwijl er een traan over mijn wang glijd. Xandro verbreekt de kus en kijkt mij glimlachend aan. 'Ik hou van je,'

'Ik hou ook van jou, Xandro.' Waarom voelt dit als afscheid? Waarom lijkt dit alsof ik hem niet meer zal zien?

Ik pak het mes stevig vast en adem een paar keer goed in en uit. 'Doe het,' zegt hij. Ik knik langzaam.

Zonder nog één keer na te denken steek ik het mes in zijn hart. Xandro zijn gezicht vertrekt van de pijn en meerdere tranen verlaten mijn ogen.

Ik focus mij op zijn hartslag, bij de laatste slag moet ik hem marken.

Zijn hartslag gaat langzamer, zijn ademhaling wordt zwakker. Zijn hart klopt nog hooguit tien keer per minuut.

Nog 4 keer per minuut.

En dan,

Dan mark ik hem.