Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 35 §

P.O.V Danica

Zijn paarse ogen blijven mij aanstaren. Hij plaatst zijn handen om mijn pols, waar het langzaam steeds warmer wordt. Ik lijk uit mijn trans te komen en sla hem met zijn hoofd hard tegen de muur.

Bewusteloos valt Marciano op de grond. Verward kijk ik naar zijn lichaam, en vervolgens naar de deuk in de muur. Dat was een harde klap..

'Wat the fuck, Danica?!' Geschrokken kijk ik naar Xandro. 'Hij-hij is geen mens,' stotter ik verward. 'Zijn ogen waren paars, er kwam warmte uit zijn handen!' roep ik. Ik bedenk me dat ik nog steeds naakt ben en ren snel naar mijn kamer.

Ik trek mijn kast open en haal ondergoed en kleding er uit. Ik kleed me snel aan en loop weer naar de gang. Xandro zit op zijn knieën bij Marciano en controleert zijn pols.

'Hij leeft nog,' zucht hij. 'Ik zeg het je, Xandro. Hij is geen mens!' roep ik weer. 'Welke kleur ogen had hij?' vraagt Xandro ter bevestiging. 'Paars,' mompel ik. 'Secular,' zegt hij dan.

'Wat in godinnaam is dat?' verward kijk ik hem aan. 'Een heks, ze kunnen al die voodoo shit en teleporteren. Maar ik had niet verwacht dat hij een Secular zou zijn,' teleurgesteld kijkt hij naar Marciano, die nog steeds bewusteloos op de grond ligt. 'We moeten hem vastbinden, voordat hij wakker word,' zeg ik. Xandro knikt en tilt Marciano in een soepele beweging op. 'Op mijn kamer ligt mijn tas, daar zit nog touw in,' zegt hij voordat hij naar beneden loopt.

Ik loop Xandro zijn kamer binnen en zoek zijn tas. Onder het bed vind ik zijn tas en ik pak snel het touw. Met snelle passen loop ik naar beneden. Xandro houd Marciano vast op een stoel. Ik overhandig hem het touw en met snelle handelingen maakt hij Marciano op de stoel vast.

Ik wrijf met mijn handen over mijn gezicht. Waarom moet dit nou weer gebeuren? Ren ik weg, komen er weer problemen en rare wezens bij.

Mijn ogen schieten naar Marciano als ik hem wat dingen hoor mompelen. Hij opent langzaam zijn ogen en kijkt verward om zich heen. 'Wat? Wat is dit? Waarom zit ik vast?' vraagt hij achterelkaar door. Xandro zijn mond trekt zich tot een streep en met een zucht gaat hij voor Marciano staan.

'Laten we één vraag tegelijk doen, vind je niet?' Marciano rolt met zijn ogen. 'Goed, waarom zit ik vast?' vraagt hij verveeld. 'Om ons te beschermen,' antwoord Xandro serieus. 'Waarom heb je nooit verteld dat je een Secular bent?' vraagt Xandro nu. Marciano begint luidkeels te lachen. 'Een.. Een Secular?' lacht hij. 'Waar in hemelsnaam haal je dat vandaan?'

'Ik zag je ogen, ze waren paars,' meng ik mij er in. Marciano kijkt me boos aan. 'Dus je gelooft haar? Deze gek hier?' Marciano kijkt Xandro verbaasd aan. Xandro gromt dreigend. 'Deze gek hier,' hij wijst naar mij. 'Is verdomme wel mijn mate!' schreeuwt hij in Marciano's gezicht. Hij kijkt geschrokken van mij naar Xandro en weer naar mij.

'Je mate? Jullie zijn mates?' vraagt hij. Ik zucht geërgerd en loop op Marciano af. Ik sla hem met vlakke hand in het gezicht, waardoor zijn hoofd mee beweegt. 'Jij vuile-' Ik sla hem nog een keer hard in zijn gezicht. Zijn wang word langzaam rood en tevreden kijk ik er naar.

'Oké! Ja, ik ben een Secular. Problemen mee?' arrogant kijkt hij ons aan. 'Best wel, ja. Waarom heb je het nooit verteld?' vraagt Xandro. 'Omdat je mij dan gelijk zou vermoorden,' zegt Marciano geïrriteerd. 'Vind je het heel gek? Mijn vorige mate is verdomme door een Secular vermoord!' roept Xandro boos.

Marciano begint te grijnzen. 'Ja.. Laura, was het niet?' grijnst hij. Xandro zijn ogen veranderen naar geel. He's mad.

'Wat weet jij er over?' sist hij boos. 'Ze schreeuwde wel hard,' gaat Marciano vermakelijk verder. 'Net zo als jouw lieve moeder,' grijnzend kijkt hij mij aan. Mijn ogen veranderen naar rood met ijsblauw. Woest kijk ik hem aan.

'Hoe kon je?!' schreeuw ik woest. 'Hoe kun je haar zomaar vermoorden?!'

Ik ren op hem af en zet mijn Hybrid nagels in zijn keel. Marciano hapt naar adem. Ik voel zijn bloed langs mijn vingers glijden. Genietend kijk ik toe hoe hij langzaam sterft.

'Hoe voelt het? Voelt het fijn, om dood te gaan? Zo voelden Laura en mijn moeder zich. Fijn toch?!' schreeuw ik in zijn gezicht. Ik trek mijn nagels uit zijn keel en scheur vervolgens zijn shirt open. Ik zet mijn nagels in zijn buik en trek mijn hand tergend langzaam omhoog. Marciano schreeuwt het uit van de pijn.

'Dit krijg je er van!' schreeuw ik. Ik haal mijn nagels weer uit zijn huid en laat mijn tanden groeien.

Ik ga achter hem staan en trek zijn hoofd naar achteren. 'Nog een laatste woord?' vraag ik op een enge toon. Xandro kijkt de heletijd toe, durft niet te bewegen. 'Nee? Niets?' In een snelle beweging zet ik mijn tanden in zijn nek en scheur een stuk er uit. Ik voel zijn lichaam verslappen. Met één ruk trek ik zijn hoofd van zijn lichaam.

*

Het laatste beetje bloed maak ik schoon op de grond. Xandro heeft nog niets tegen mij gezegt, wat me wel zorgen baart. 'Heb ik je afgeschrikt?' vraag ik zachtjes. 'Wat? Nee! Totaal niet!' roept hij gelijk. Ik glimlach zwakjes naar hem.

'We kunnen hier niet blijven,' mompel ik. 'We kunnen verder reizen, met de auto?' stelt hij voor. Ik knik bedenkelijk. 'Dat kan, maar nog steeds. Naar waar?' vraag ik. Xandro zucht even. 'Geen idee, we zien wel waar we eindigen,' mompelt hij. Het is duidelijk dat hij het ook even niet meer weet in deze situatie. Zijn beste vriend heeft hem belazerd. Ik, zijn mate, heeft vervolgens zijn "beste vriend" vermoord.

Maar.. Het mensenvlees, het gaf me een boost van energie. Iets wat ik vaker wil voelen. Iets wat ik vaker moet voelen. Zal dit dan toch mijn lot zijn? Mensen vermoorden? Hun weten toch niets van ons bestaan af, dus zullen ze gewoon zeggen "Het was een wild dier." Want dat is wat wij zijn, wilde dieren.

Ik schrik op uit mijn gedachten als ik hard gebonk op de deur hoor. Vragend kijk ik Xandro aan, die mij niet begrijpend aankijkt. Ik haal mijn schouders op en loop nieuwsgierig naar de deur.

'Kan ik u helpen?' vraag ik, zodra ik de deur open. Een mannelijke agent staat voor de deur. 'We hebben een melding gekregen van geluidsoverlast, zou ik even binnen mogen komen?' vraagt de agent. 'Nee, dat mag u niet.' zeg ik nors. De agent kijkt me even onderzoekend aan. 'Hoe komt u aan die rode vlekken?' vraagt hij, wijzend naar mijn kleding. Ik kijk naar mijn kleding en zie allemaal bloedvlekken. 'Ongelukje,' zeg ik snel. De man kijkt me wantrouwend aan maar knikt dan toch. 'Dan wens ik u nog een fijne dag,' zegt hij. Mijn zintuigen beginnen te prikkelen, ik ruik zijn bloed vanaf hier al.

Ik geef een snelle blik achter mij, om te kijken of Xandro daar toevallig staat. 'Uhm, u mag toch wel even binnen komen. Als u mij toch niet gelooft,' Ik kijk hem met een kleine glimlach aan. De agent draait zich om en kijkt me even met opgetrokken wenkbrauw aan. Ik open de deur verder voor hem zodat hij naar binnen kan.

De agent stapt het huis binnen en ik sluit de deur. Hij kijkt eventjes om zich heen. Ik begin sluw te grijnzen en laat mijn tanden groeien. Ik merk hoe mijn ogen veranderen.

De agent draait zich om en kijkt me geschrokken aan. 'Wat the..' hij wilt naar zijn portofoon grijpen maar ik spring gelijk op hem. Voordat hij kan schreeuwen breek ik gelijk zijn nek.

'Gewoon.. Een paar.. Hapjes..' hijg ik in trance. Ik bijt in zijn nek en scheur er een stuk uit. Een boost van energie stroomt door mijn lichaam. Dit voelt goed. Ik bijt in de andere kant van zijn nek.

'Danica, wie is er-' Xandro stopt met praten als hij mij boven op de agent ziet zitten. 'Hij-hij viel me aan, hij wou zijn wapen trekken!' lieg ik. Ik kijk Xandro angstig aan. 'Ik wist niet wat ik moest doen,' zeg ik zachtjes. Xandro zucht even en trekt me omhoog.

Hij slaat zijn armen om mij heen. 'Komt goed,' mompelt hij. Hij aait zachtjes over mijn hoofd heen. Het aangename tintelende gevoel verspreid zich over mijn lichaam.

Het spijt me Xandro.