Untamed | Herschrijven

D2 |Chapter 7

- P.O.V Danica -

Met een deken om mij heen, zit ik voor mij uit te staren. Vanaf het moment dat ik gillend wakker werd ben ik niet meer in slaap gevallen. Connor was naar mijn kamer gekomen, hij keek of alles wel oké was.

Hij loopt nu waarschijnlijk ergens rond in het packhuis. Waarom is hij nog niet naar zijn eigen pack?

'Misschien moest hij nog dingen regelen met Alpha Steve.' zegt Caillin. Ik knik langzaam. "Dat zou kunnen."

Sinds kort mogen we 'Alpha Steve' zeggen, in plaats van 'Alpha McLogan'. Dat zal wel wat makkelijker worden, als Jake en Lucy Alpha en Luna zijn. Nog eventjes en dan is mijn beste vriendin leidster over deze hele pack. Wat ben ik toch trots op haar. Maar, dat betekend wel dat er kinderen zullen komen.

"Wat loop jij nou in jezelf te mompelen?" geschrokken kijk ik op. "Roos!" gil ik. Ik ren op haar af en sla mijn armen om haar nek. "Gek! Wat doe jij nou hier?" verrast kijk ik haar aan. "Ik kwam Connor ophalen, Stefan staat buiten te wachten." grinnikt ze. Is het al dag? Ik kijk snel naar de klok en zie dat het al elf uur is geweest. Ik ben lang wakker geweest..

"Mijn godin! Roos!" gilt Lucy nu. Ik begin zacht te lachen, om hoe spastisch Lucy beweegt. Ik loop zachtjes bij hun weg, naar buiten.

"Hey Stef." nonchalant leun ik tegen de deurpost. "Hey, Dani!" roept hij enthousiast. Hij geeft mij een knuffel als groet, maar laat me al snel los als iemand zachtjes gromt. En laat ik gelijk al weten wie het is..

"Alpha Noah." Stefan buigt zijn hoofd kort. Connor loopt naar buiten en laat zijn hand even over mijn rug glijden. Hele oppervlakkige tintelingen ontstaan, die net zo snel weer weg zijn.

"Ik zie je volgende week weer, met de ceremonie voor Jake en Lucy." zegt Connor, terwijl hij mij doordringend aankijkt. Ik knik.

Roos loopt ook naar buiten en geeft mij een snelle knuffel. "Ik zie je snel weer, ja?" vraagt ze. Ik knik met een glimlach. "Komt goed."

Ik blijf even staan tot ze uit het zicht zijn. Ik zucht even en loop dan naar mijn kamer waar ik mezelf opfris en omkleed. Ik ga denk ik een wandeling door de pack maken.

*

Genietend zit ik op een terrasje in de pack. In de laatste vijf jaar hebben ze de Crystal Blood Pack kunnen uitbreiden. Dus er zijn een hoop winkels bij gekomen en eettentjes. Ook heb ik gehoord dat Lucy en Jake al bezig zijn met een nieuwe club, waar je dan die capsules kunt kopen zodat je wel dronken kan worden.

Aangezien zij over een paar dagen de nieuwe Alpha en Luna zijn, hebben ze van Steve en Marion, Lucy haar ouders, alvast taken gekregen. Waaronder dus die club.

"Een cola voor mevrouw." Ik kijk op bij het horen van de bekende stem.

"Jaimy?"

"Danica?"

Verbaast kijken we elkaar aan. Jaimy heb ik niet meer gezien sinds ik hem uit de gevangenis had gehaald.

"Wow, uhm.. Hoe is het met je?" vraagt hij, nog steeds verbaasd. Ik grinnik even. "Ja, gaat wel goed. Met jou dan? Je hebt een baan, zie ik."

Jaimy glimlacht tevreden. "Ja, toen ze pas net geopend waren kreeg ik al een baan aangeboden, dus nam ik die gelijk aan." verteld hij. "Ik ben blij voor je." glimlachend kijk ik hem aan.

"Je was een lange tijd weg, waar was je toch naar toe?" vraagt hij, terwijl hij plaatst neemt op een andere stoel. "Dat is een lang verhaal." mompel ik. "Ik heb alle tijd voor je."

En zo vertelde ik Jaimy dus alles. Hoe ik weg vluchtte, Xandro ontmoette, we naar Italië gingen en toen.. Xandro overleed.

"Ach, meissie." mompelt Jaimy en slaat zijn armen om mij heen. Een traan verlaat mijn oog maar snel veeg ik hem weg. "Het komt wel goed." fluistert hij.

Hij duwt mij iets van zich af, om me aan te kunnen kijken. Met zijn duimen veegt hij nog een paar tranen weg, die blijkbaar op mijn wangen lagen.

"Er is afgelopen week een bioscoop geopend, verderop. Lijkt het je wat, als ik je mee neem naar een film?" onderzoekend kijkt hij mij aan. Mijn mondhoeken krullen iets omhoog en voorzichtig knik ik.

"Dat lijkt mij heel leuk."

*

Een gefrustreerd geluidje verlaat mijn mond. Zoekend tussen al mijn kleding, kan ik niet het juiste setje vinden. Geklop op mijn deur laat me opkijken.

"Binnen." mompel ik. Lucy haar hoofd verschijnt om de hoek. "Ik hoorde je vanuit de keuken al zuchten. What's up?" nieuwsgierig kijkt ze mij aan.

"Je weet toch Jaimy? Van vijf jaar terug?" vraag ik. Ze denkt even na maar knikt uiteindelijk. "Hij heeft me mee gevraagd naar de bioscoop. Maar, wat moet ik dragen? Gewoon standaart een broek en shirt of een jurk?" wanhopig kijk ik Lucy aan. Waarom sloof ik mij eigenlijk zo uit voor hem? We gaam alleen maar naar de bioscoop, meer niet. Gewoon als vrienden. Alleen vrienden.

"Ik zie het al aan je gezicht." lacht Lucy. "Wat?" niet begrijpend kijk ik haar aan. "Dat je je afvraagt waarom je je uitslooft." Met gefronste wenkbrauwen kijk ik haar aan. Kan ze gedachten lezen of zo?

"Wees lekker jezelf, trek een broek aan met een leuk shirtje. Ik weet dat je het niet leuk vind om constant jurken te dragen." zegt ze uiteindelijk. Ik knik en glimlach dankbaar naar haar. Lucy verlaat mijn kamer en ik pak de eerste beste broek uit mijn kast met een shirt.

Ik doe een simpele zwarte jeans broek aan met een blanco wit T-shirt. Mijn Adidas schoenen er onder en dan ben ik klaar om te gaan.

Ik verlaat het packhuis en ren op Hybrid snelheid naar de bioscoop, waar Jaimy al staat.

"Hey." groet hij mij. Ik groet hem terug met een 'Hoi'.

"Weet je al welke film je wilt kijken?" vraagt hij mij, zodra we de bioscoop binnen lopen. Ik knik twijfelachtig.

"Die ene komedie film." zeg ik en kijk naar Jaimy. Er lijkt een soort teleurstelling door zijn ogen te gaan, maar dat is weer net zo snel weg. Hij knikt kort en loopt naar de kassa's om twee kaartjes te halen. Ik loop naar het kleine winkeltje en koop twee bakken popcorn.

"Ik wist niet wat je wou, dus heb ik gewoon zoute popcorn gekocht." zeg ik zodra ik weer naar Jaimy loop. "Is prima." zegt hij. Ik overhandig hem zijn bak popcorn en ik neem mijn kaartje van hem aan.

We laten onze kaartjes controleren en lopen vervolgens naar de juiste zaal. Zaal 4 en stoelen 13 en 14.

*

Ik veeg lachend de tranen van mijn gezicht.

"Geweldig die film!" lach ik enthousiast. Jaimy begint ook weer te lachen. "Ik vond het gezellig met je." zegt hij dan. Ik glimlach klein naar hem. "Ik ook. Bedankt dat je me mee nam, dit voelde echt weer even goed." zeg ik. We geven elkaar een knuffel en zeggen dan gedag.

Jaimy loopt naar rechts en ik naar links.

Rustig loop ik door de bijna lege winkelstraten in de pack. Sommige zijn net klaar met werk of komen van een snelle boodschap af.

Mijn stappen worden langzamer als ik weer de bekende groene ogen zie. Deels in de schaduw en deels in het licht van een lantaarnpaal. Dit kan niet, zie ik hem daar nou echt staan?

Ik zie hem daar serieus staan en hij ziet mij ook. Dat moet wel. Een kleine speelse lach zit op zijn gezicht.

Als ik een stap naar hem toe zet, zet hij er weer één naar achteren. Ik zet meerdere stappen naar hem toe en hij weer meerdere naar achteren. Ik begin op hem af te rennen, maar hij rent weg de hoek om. Als ik de hoek om kom, is hij weer verdwenen.

Met mijn handen in mijn haar kijk ik verward om mij heen.

"Je was hier." fluister ik tegen mezelf.

"Ik zag je, je stond hier." fluister ik weer.

Ik word officieel gek.