Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 21 §

P.O.V Danica

Dagen, weken, misschien wel maanden, gaan er voorbij.

De laatste keer dat ik Connor heb gezien was in de cel, daarna nooit meer. Dat zal inmiddels wel al drie maanden geleden zijn. Zijn gamma en beta heb ik hooguit soms in het bos gezien.

Ik ben amper nog in het packhuis, ik ben voornamelijk veel in het bos of bij mijn oude huis. Althans, huis? Je kan het meer een hutje noemen.

Er zijn verhalen rond gegaan dat Connor een nieuwe mate heeft gevonden. Het deed me een soort van pijn toen ik dat hoorde. Maar, ik mag niet zeuren. "Nee, je hebt hem tenslotte zelf afgewezen," mompelt Caillin. Ik rol met mijn ogen.

Op het moment ben ik weer in mijn hutje. Een groep Rogues hebben het ooit vernield in de tijd dat ik in het packhuis was. Gelukkig ben ik al bijna klaar met het herstellen van mijn hutje. Misschien dat ik hier wel weer ga intrekken, het ligt net iets over de grens van de Crystal Blood Pack.

Ik spits mijn oren als ik stemmen hoor.

'Ze moet hier ergens zijn, haar geur stopt hier,' hoor ik een bekende stem zeggen. 'Blijf verder zoeken,' zegt een andere stem. Ik sluip naar het kleine raampje en kijk wie het zijn.

Nick en Ryan, de beta en gamma van Alpha McLogan.

'Ryan,' roept Nick op een fluister toon. 'Er is daar een huisje,'

Shit, oké. Dit heb ik vaak geprobeerd.

Ik loop met snelle passen naar de achterdeur, open hem zachtjes en sluit hem ook weer zachtjes. Ik schuif op de grond wat blaadjes opzij en vind een luik. Ik open het luik, wat helaas niet stilletjes gaat, en kruip er in. Zachtjes probeer ik het luik te sluiten.

Met mijn handen tast ik langs de muur voor het licht knopje. Zodra ik hem heb gevonden, klik ik het licht aan.

Een spaarlamp midden in de kamer gloeit op.

Het enige wat ik in deze kamer heb geplaatst, is een bed, een kast, een kleine koelkast en wat boeken.

In de kleine koelkast heb ik het nodige voeding inzitten, zoals bloed zakken.

'Ze is hier geweest, verdomme!' hoor ik Nick gefrustreerd roepen. 'Ze willen haar terug, maakt niet uit hoe we haar meenemen,'

Maakt niet uit hoe ze me meenemen? Meen je dit?

De voetstappen gaan verder door het hutje heen. Aangezien deze ruimte, waar ik me in bevind, onder het hutje bevind kan ik alles goed horen.

De voetstappen op het hout veranderen naar stappen op blaadjes en takjes. 'Nick,' sist Ryan. Ik hou me adem in. Nick of Ryan opent het luik voorzichtig, maar laat hem snel weer dicht vallen. Zachtjes laat ik me adem gaan.

'Fuck, Rogues!' roept Ryan. 'Ga hier weg, dit is niet jullie territorium,' hoor ik een onbekende stem grommen. Meerdere grommen vormen zich. Ze zullen met, tien Rogues zijn denk ik?

Na een paar minuten blijft het hartstikke stil buiten. 'Kom er maar uit,' hoor ik dezelfde onbekende stem zeggen. Ik loop het trappetje op en open het luik.

'Goed je weer te zien, Danica,' zegt de jongen, die ik nu maar al te goed ken.

'Drew?' vraag ik voorzichtig. 'De enige echte,' grijnst hij. Ik ren op hem af en sla mijn armen om zijn nek. Hij slaat zijn armen om mijn middel. 'Ik dacht dat je het niet had overleeft,' fluistert hij in me nek.

'Jawel, alleen.. Ik-' 'Stil maar, ik weet het al,'

'Drew, we moeten gaan,' zegt iemand. Ik span mijn spieren aan bij het horen van die stem. Drew lijkt het te merken en laat me langzaam los. Ik laat mijn ogen naar zwart met ijsblauw veranderen en grom dreigend naar de persoon.

'Hunter,' sis ik. 'Danica,' grijnst hij. Ik verander in één keer naar mijn Hybrid vorm en duik boven op Hunter. Hij kijkt me angstig aan. 'D-danica, niet doen,' stottert hij. Ik grom nog harder naar hem en zet mijn poot op zijn keel.

'Danica! Genoeg!' roept Drew boos. Ik zucht even. Ik kwijl over Hunter zijn gezicht en stap dan van hem af. Ik loop richting Drew, terwijl ik Hunter hoor hoesten en naar adem snakken.

'Ik zie dat je al drie keer iemand hebt genezen?' vraagt Drew, wijzend naar de witte plukken in mijn vacht. Ik knik, zo ver dat kan.

'Josie, pak wat kleding uit haar huisje,' beveelt Drew een meisje, die rond mijn leeftijd is. Het meisje, dat Josie heet, knikt en loopt mijn hutje in. Een paar tellen later komt ze terug met een setje kleding, ondergoed en schoenen. Ze legt het voor me neer terwijl ze terug naar de groep loopt. Iedereen draait zich met hun rug naar me toe, dus verander ik snel weer naar mijn mensen vorm en kleed me snel aan.

'Jullie kunnen weer kijken,' mompel ik. 'Vertel is, Dani, hoe kwam je er achter dat je mensen kan genezen?' vraagt Drew. 'Mijn Alpha, nieuwe Alpha, heeft me verteld dat ik heb hem genezen tijdens de rituelen,' beantwoord ik zijn vraag. Drew knikt.

Drew loopt op me af en pakt mijn hand vast. 'Je hebt drie plekken waar je vacht al wit word, maar ik zie maar twee littekens?' vraagt hij niet begrijpend. 'De derde zit op mijn rug,' verklaar ik.

'Hoe weet je eigenlijk dat ik kan genezen?' vraag ik. 'Ik had al een vermoeden dat mijn lieve kleine crush het zou overleven, en de grootste kans was dat je een Hybrid zou worden,' Ik glimlach klein bij het woord crush.

Ja, Drew was verliefd op me. Ik was ook verliefd op hem. Maar toen kwam de aanval op onze pack, en dacht ik dat ik iedereen was verloren.

'Ik kan je nog veel meer vertellen, wat je kan als Hybrid zijnde. Maar we moeten nu gaan, je pack stuurt wachters hier naar toe,' zegt Drew. Ik knik begrijpend.

We beginnen te rennen, en ik heb geen flauw idee naar waar.

A/N: Ik heb al een aantal vragen gekregen voor de Q&A, maar nog niet genoeg! :( Je mag meerdere keren vragen stellen, laat je fantasie zijn gang gaan!

Aan deze personen kun je vragen stellen:

Ikzelf

Danica

Caillin (Danica haar wolf)

Connor

Jackson (Connor zijn wolf)

Lucy

Megan (Lucy haar wolf)

Jake

Jeremy (Jake zijn wolf)

Hunter

Lewis (Hunter zijn wolf)

Roos