Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 38 §

P.O.V Lucy

'Jake! Kom nou!' roep ik ongeduldig. Ik kijk op de klok hoe laat het is. 'We moeten weg!' roep ik weer. 'Ja, ja! Ik kom al!' roept hij geïrriteerd. Jake komt strompelend met zijn koffers de trap af lopen.

'Waar is Roos?' vraagt hij, half hijgend van het tillen. 'Jullie favoriete vampier is hier!' Jake en ik kijken naar boven. Boven aan de trap staat Roos met haar koffers. 'Ik zou aan de kant gaan als ik jullie was,' zegt ze met een grijns. Jake en ik stappen op zij en Roos duwt haar koffers één voor één van de trap af.

'Waarom had ik daar niet aan gedacht,' mompelt Jake. Ik grinnik even en geef hem een kus op zijn wang. 'Niet iedereen kan slim zijn, schat,'

'Zijn jullie klaar om te gaan? Alpha Noah staat met zijn gamma en beta op het vliegveld te wachten op jullie,' zegt mijn vader. 'Zeker dat je niet mee wilt, pap?' vraag ik. Mijn vader glimlacht geruststellend naar me.

Mijn moeder komt paniekerig de gang op rennen. 'Alle godinnen, ik dacht dat jullie al weg waren,' zegt ze bezorgt. Jake, Roos en ik lachen om mijn moeder. 'Nou, kom hier. Kom alsjeblieft ongedeerd terug en neem haar mee,' zegt mijn moeder, terwijl ze haar armen open houd. Roos, Jake en ik geven haar een groepsknuffel, waarna mijn vader volgt.

'We zien jullie snel weer, Alpha en Luna McLogan,' zegt Jake. Mijn ouders zwaaien ons uit zodra we wegrijden.

Na ongeveer een halfuur gereden te hebben, komen we aan op het vliegveld. We stallen onze koffers uit en lopen het vliegveld binnen.

Ik versterk mijn reukvermogen en krijg zijn geur Connor al snel op het spoor. 'Daar,' zeg ik, terwijl ik naar Connor, Stefan en Mike wijs.

Stefan zijn ogen veranderen naar goud en hij blijft voor zich uit staren. 'Uh, Connor, wat is er mis met je gamma?' vraag ik met gefronste wenkbrauwen. Connor kijkt naar Stefan en fronst ook.

'Mate,' gromt Stefan. Stefan rent op weerwolf snelheid weg. Ik hoor een gil achter mij en draai me verschrikt om.

'Haal die hond van mij af!' roept Roos hysterisch. Ik begin te lachen van het zicht. Stefan heeft zijn neus in Roos haar nek terwijl Roos flink loopt te spartelen. Het spartelen zakt af en haar ogen veranderen naar rood.

'Mijn Godin, dit is zo schattig!' gil ik. Jake legt zijn arm om mijn schouder en een tintelend gevoel verspreid zich over mijn huid. 'Roos heeft gewoon een mate,' grijnst hij.

'Ik heb een bloedzuiger bij mijn pack,' hoor ik Connor zuchten. Ik werp hem een boze blik toe. Hij houd zijn handen omhoog als overgave. Ik kijk weer naar Stefan en Roos, die precies op dat moment elkaar een kus geven.

Zodra Roos en Stefan er weer bij staan kucht Connor even. 'Goed, klaar om te gaan?' vraagt hij. Iedereen maakt een instemmend geluidje.

Danica, we komen je zoeken. We missen je.

P.O.V Danica

Een paar dagen zijn verstreken. Misschien wel weken. Ik hou het niet meer bij.

Voor de zesde keer op deze dag kijk ik naar mijn nek, waar Xandro mij heeft gemarked. Zodra ik de mark zie laait er weer paniek in mij op. Ik zit in mijn beginnende Heat..

Xandro weet het niet, hij kan het niet voelen aangezien ik hem nog niet heb gemarked en ik het goed probeer te verbergen.

Ik ga in de hoek van de badkamer zitten en trek mijn knieën tot aan mijn borst. Waarom heb ik hem mij laten marken? Ik zal hem moeten terug marken.. Maar ik kan het niet. Hij zal moeten sterven, ik wil hem niet vermoorden. Het kan mis gaan, dat ik hem niet optijd bijt.

Ik schrik op van gebonk op de deur. 'Dani, doe de deur open,' hoor ik Xandro zuchten. 'Je hebt je al uren opgesloten, waarom?'

'Laat me gewoon even,' mompel ik. 'Verdomme,' zegt hij zachtjes, waarschijnlijk in de hoop dat ik het niet hoorde. 'Doe gewoon de deur open, laat me je helpen,' zegt hij wanhopig. 'Nee,' antwoord ik koppig. Xandro gromt laag.

'Ik geef je één kans om zelf die deur open te doen, anders trap ik hem in,' zegt hij geïrriteerd. Ik luister naar zijn hartslag die ik hoor verhogen. Xandro beukt weer een paar keer op de deur. 'Xandro, ga weg!' roep ik. Tranen wellen op in mijn ogen.

'Wat.. Wat is die geur?' vraagt hij verward. Shit, tuurlijk.. De Heat kan je wel ruiken uiteindelijk. 'Verdomme, Danica! Waarom zei je het niet?' vraagt hij boos. Ik blijf zwijgend in de hoek zitten.

De deur valt met een hoop kabaal op de grond. Xandro kijkt me boos aan met zijn gouden ogen, zwaar hijgend.

'Xandro, alsjeblieft..' zeg ik zachtjes. 'Sta op,' beveelt hij. 'Ik hou mij voor je in, dus alsjeblieft sta op,' zucht hij. Ik sta voorzichtig op en wil de badkamer uitlopen tot ik van de pijn weer in elkaar zak. Ik maak zachte kermende geluiden en rol mij op tot een bolletje.

Xandro tilt mij voorzichtig op, het fijne tintelende gevoel verspreid zich weer over mijn huid en het doet de pijn iets verlichten. Zodra ik op bed lig en Xandro mij los laat komt de pijn weer terug. Hij wilt weglopen maar ik pak snel zijn hand vast.

'Blijf, alsjeblieft. De pijn is dan het minst,' zeg ik met moeite. Xandro knikt enkel en komt naast mij op bed liggen. Hij slaat zijn armen om mij heen en trekt mij dichter naar hem toe. Voorzichtig plaatst hij zijn lippen op mijn voorhoofd.

Ik voel hoe ik langzaam weg zak in een diepe slaap. Op de achtergrond hoor ik meerdere mensen praten, maar ik ben al te ver om het nog goed te kunnen verstaan.